ท่วงเวลารัก - ท่วงรักที่ 4 : คู่แข่ง

ท่วงเวลารัก ชุดกาลรักหนึ่ง

ผู้เขียน : แก่นฝัน

เผยแพร่ฉบับรูปเล่มทำมือ และอีบุ๊ค โดย แก่นฝัน

ห้ามคัดลอกหรือดัดแปลงส่วนหนึ่งส่วนใดของนิยายเรื่องนี้

เพื่อนำออกเผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาต

ท่วงรักที่ 4 : คู่แข่ง

ภายในห้องอาหารของคฤหาสน์สามชั้นรูปทรงคล้ายกล่องสี่เหลี่ยมหลายใบวางเหลื่อมซ้อนเล่นระดับในวิลตันไชลด์โดม เช้าวันนี้มีสมาชิกครอบครัวนั่งอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาถึงแปดคน

ตรงหัวโต๊ะนั้นเป็นที่นั่งประจำของคีนส์ วิลตันไชลด์ ผู้นำตระกูลหนุ่มวัยเกือบหกสิบปีที่หล่อเหลาดูดีไม่ต่างจากชายหนุ่มยุคโบราณวัยสี่สิบ ร่างสูงสง่าบุคลิกนิ่งขรึมยังคงดึงดูดสายตาผู้คนเหมือนเช่นวันวาน แต่สายตาของเขาในทุกวันนี้และตลอดหลายปีที่ผ่านมา กลับมีไว้มองเพียงหญิงสาวคนเดียวที่นั่งอยู่ติดด้านขวามือ รวมถึงลูกแฝดชายหญิงทั้งสามที่นั่งเรียงกันอยู่เป็นแถว โดยมีเด็กหญิงที่ออกมาชื่นชมบลูแพลนต์เป็นคนสุดท้ายนั่งอยู่ตรงกลางระหว่างพี่ชายทั้งสอง

ส่วนโต๊ะอีกด้านนั้นเป็นมาดามเมเรน พีณา และเลย์ดีน ที่ถือโอกาสในวันหยุดแสนสบายเช่นนี้ มาร่วมรับประทานอาหารเช้ารสเยี่ยมฝีมือสะใภ้คนโตจากห้วงอดีตอันห่างไกลนับพันสามร้อยปี

บนโต๊ะตัวโตเบื้องหน้าสมาชิกที่พูดคุยเรื่องทั่วไปกันอย่างรื่นเริง ชามข้าวต้มในน้ำซุปใสหอมกลิ่นใบเตยตั้งอยู่กลางโต๊ะ และที่เรียงรายอยู่ข้างๆ เป็นจานใส่เครื่องเคียงอีกหลายอย่าง ทั้งหมูสับผัดกับปลาแซลมอนรสเค็ม ผักดองเปรี้ยวหวานกรุบกรอบ ไข่เป็ดดองกับน้ำเกลือต้มจนสุกแล้วผ่าครึ่งโรยด้วยพริก หัวหอมซอยและน้ำมะนาว และจานสุดท้ายเป็นก้านผักบุ้งกรีดเป็นเส้นฝอยยาวๆ ผัดกับซอสถั่วหมัก

หลายปีก่อน... ฝนปรายได้มีโอกาสเดินทางย้อนเวลากลับไปเยี่ยมบ้านเกิดในปีสองพันเศษ หญิงสาวจึงเกิดความคิดอยากจะเพาะปลูกพืชผักสวนครัวและผลไม้พื้นเมืองของแผ่นดินที่เธอจากมา จึงได้ขนเอาบรรดาเมล็ดและพันธุ์ไม้หลายชนิดใส่กล่องย่อขยายติดมือกลับมาด้วย และเมื่อคีนส์ได้รู้ความต้องการของคู่ชีวิต มีหรือเขาจะไม่สนับสนุนตามอกตามใจ เรือนกระจกควบคุมบรรยากาศให้เหมือนเขตร้อนชื้นจึงถูกก่อสร้างขึ้นบนพื้นที่ว่างด้านหลังวิลตันไชลด์โดมอย่างรวดเร็ว แถมเขายังจ้างทีมพฤกษแพทย์ฝีมือดีด้วยอัตราจ้างนับแสนดีลต่อเดือน มาเป็นผู้ช่วยคอยดูแลผักสวนครัวและผลไม้สายพันธุ์แปลกในเรือนกระจกอีกด้วย จนเมื่อเวลาผ่านไปได้ราวหนึ่งปี ผลผลิตจากเรือนสวนครัวของฝนปรายก็เริ่มทยอยออกดอกออกผลให้คนในวิลตันไชลด์โดมได้เห็น และชิมรสในรูปแบบเมนูแปลกๆ จากห้วงอดีต

“ผักดองฝีมือคชาเป็นยังไงบ้างคะ” ฝนปรายส่งยิ้มบางๆ สอบถามผู้ร่วมโต๊ะ หญิงสาวตาคมผิวสีน้ำผึ้งในวัยสามสิบเก้าปีนั้นดูอ่อนกว่าวัย และแทบจะไม่เปลี่ยนไปจากวันแรกที่เธอเดินทางข้ามเวลามาเลย

คชา... เด็กชายวัยเจ็ดขวบที่นั่งอยู่ข้างตัวเธอ ลูกชายคนรองจากบรรดาพี่น้องสามแฝด ซึ่งชื่นชอบการทำอาหารและการตามติดเป็นผู้ช่วยมารดาทำงานประดิดประดอยมากเป็นพิเศษ มากกว่า คีตา... ลูกสาวคนสุดท้องที่วันๆ เอาแต่หมกตัวอ่านหนังสืออยู่ในห้องหนังสือเสียอีก ส่วน คีรี... พี่ชายคนโตที่เกิดก่อนน้องๆ ไม่กี่นาที กลับได้รับอิทธิพลความนิ่งขรึมของคีนส์มาจนดูโตกว่าอายุจริงไปหลายปีทีเดียว

ในวันที่ได้รู้เพศของทารกทั้งสามในครรภ์ ฝนปรายก็ขอตั้งชื่อลูกๆ ด้วยภาษาไทยเพื่อระลึกถึงบ้านเกิด โดยเลือกคำที่ไม่ได้ออกเสียงยากเย็นเกินกว่าคนยุคนี้จะเรียกได้ถูกต้อง ส่วนคู่ชีวิตที่ดีแสนดีอย่างคีนส์ก็ทำแค่เพียงพยักหน้า ส่งยิ้มบางๆ และแววตาชวนอบอุ่นใจ ก่อนที่เสียงทุ้มที่ถนัดออกคำสั่งต่อคนในปกครองอยู่เสมอจะเอ่ยเสียงนุ่มว่า ‘ตามใจฮันนี่’ อย่างไร้ความคิดจะคัดค้าน

“อร่อยมากค่ะ เก่งจริงๆ เลยนะคชา” พีณาเป็นคนเอ่ยตอบ ก่อนจะส่งยิ้มสดใสเอ่ยชมเอาใจน้องคนกลาง

“ขอบคุณครับ” เด็กชายผมสีน้ำตาลเข้มยิ้มกว้าง ใบหน้าที่เหมือนพี่ชายจนแทบแยกไม่ออกดูภูมิใจกับฝีมือตนเองไม่น้อย จากนั้นก็บอกเล่าต่ออย่างอวดๆ “มัมเพิ่งสอนคชาดองผักสีแดงๆ แบบเกาลี่ไว้ด้วย อีกสองสามวันก็กินได้”

“เกาหลี... ต่างหาก” เด็กหญิงตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ เอ่ยแก้การออกเสียงของพี่ชาย ดวงตากลมเต็มไปด้วยแววบริสุทธิ์ใจไม่ได้ต้องการหักหน้า แค่อยากจะแก้ไขสิ่งผิดให้ถูกต้องเท่านั้น

เด็กชายคชาเองก็ไม่ได้ไม่พอใจอะไร เขาพึมพำออกเสียงใหม่อยู่สองสามรอบอย่างยอมรับในตัวน้องสาวที่ความจำดีกว่ากันเยอะ

“แล้ววันนี้พีณาจะสอนพวกเราเล่นดนตรีไหมครับ” คีรีที่นั่งอยู่อีกด้านของน้องสาววางช้อนลงช้าๆ หลังจากรู้สึกอิ่ม เด็กชายใช้ผ้าซับมุมปากอย่างสุขุมเรียบร้อย แล้วเงยหน้าถามกับพี่สาวที่อายุห่างกันนับสิบปี

ในวันหยุดที่พีณาไม่ต้องไปสถานเรียนรู้หรือไปทำงานเพลงก็มักจะแวะมาขลุกกับสามแฝดตัวเค บางครั้งที่เล่นสนุกจนจุใจแล้วก็หันมาสอนให้น้องๆ หัดเล่นเครื่องดนตรีชนิดต่างๆ ซึ่งวิชาดนตรีเฉพาะกิจของพีณา นับเป็นหนึ่งในกิจกรรมจำนวนไม่มากที่สามารถดึงตัวคีตาออกมาจากกองหนังสือและอีเปเปอร์ได้ โดยเด็กหญิงตัวน้อยได้ให้เหตุผลอย่างจริงจังว่ามันช่วยให้เธอมีสมาธิและมีความจำดีขึ้น

พีณาได้ยินคำถามของน้องชายคนโตแล้วก็ทำหน้าเสียดายเล็กๆ ที่ต้องปฏิเสธ

“ขอโทษนะคีรี วันนี้พีณาจะไปข้างนอก นัดเพื่อนเอาไว้แล้ว”

“จะออกไปไหนไม่เห็นบอกแด๊ดดี้เลย” เลย์ดีนที่นั่งอยู่ข้างกายบุตรสาวหันมาสอบถามทันที

“ไปเดินเล่นกับชารีย์แล้วก็ซิลเวียค่ะ เราจะไปเลือกชุดสำหรับงานฉลองจบการเรียนรู้ด้วย” เธอตอบ โดยแอบปิดบังบางส่วนที่รู้ว่าบิดาจะต้องไม่ชอบใจเอาไว้

เลย์ดีนพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะกำชับเตือน “อย่าไปซนเถลไถลที่ไหนล่ะ กลับมาก่อนมื้อค่ำด้วย”

แม้จะยอมให้พีณาไปไหนมาไหนได้โดยไม่ต้องมีผู้คุ้มกันติดตามมาสักพักแล้ว เพราะเด็กสาวเรียกร้องออดอ้อนขออิสระและความเป็นส่วนตัว อยากใช้ชีวิตเหมือนเช่นเด็กวัยรุ่นธรรมดาทั่วไป แต่อย่างไรแล้วความรัก ความหวง และความห่วงใยของเลย์ดีนที่มีต่อบุตรสาวก็ไม่เคยลดน้อยลงเลย

“ได้ค่ะแด๊ดดี้ รับรองว่าหนึ่งทุ่มตรงเป๊ะ ถึงบ้านแน่นอน”

พีณารับปากแข็งขัน แต่เธอกลับได้รับอาการเหล่มองพร้อมส่ายหน้าจากบรรดาผู้ใหญ่ในโต๊ะตอบกลับมา เพราะต่างแปลความหมายของเด็กสาวได้ว่าถ้าหากไม่ครบกำหนดเวลา เด็กสาวซุกซนรักสนุก รักอิสระคนนี้คงไม่ยอมกลับบ้านง่ายๆ แน่นอน

เอ็มทาวเวอร์... อาณาจักรยักษ์ใหญ่ศูนย์กลางการขับเคลื่อนธุรกิจในเครือเอ็มกรุ๊ป อาคารรูปทรงสามแฉกสูงนับพันเมตรและมีพื้นที่ใช้สอยถึงหนึ่งร้อยแปดสิบชั้น ภายนอกกรุด้วยแผงผลิตพลังงานไฟฟ้าจากแสงอาทิตย์ชนิดโปร่งใสเกือบทั้งหลัง อาคารดีไซน์เรียบหรูล้ำสมัยแห่งนี้ตั้งตระหง่านโดดเด่นอยู่ท่ามกลางอาคารระฟ้ามากมายในพื้นที่ใจกลางเขตเมืองของยูไนเต็ดที่สิบสาม ส่วนล่างของอาคารคล้ายเมืองขนาดย่อม ที่รวบรวมเอาชอปปิงเซ็นเตอร์ สถานเรียนรู้ และสถานรักษาเอาไว้ครบครัน ชั้นที่อยู่ถัดขึ้นมาเป็นส่วนของสำนักงานบริษัทในเครือเอ็มกรุ๊ปและผู้เช่าอาคารชั้นเลิศ ส่วนชั้นที่หนึ่งร้อยขึ้นไปเป็นห้องชุดสุดหรูหรา การันตีความสะดวกสบายและความปลอดภัยระดับพรีเมียมที่มีเพียงสามยูนิตต่อชั้น

ภายในห้องประชุมขนาดห้าสิบที่นั่งบนชั้นแปดสิบ เก้าอี้ของผู้เข้าประชุมถูกจัดเตรียมเป็นรูปครึ่งวงกลมต่างระดับซ้อนกันสองชั้น หันหน้าเข้าสู่หน้าจอขนาดยักษ์ที่ฉายภาพสามมิติของสิ่งปลูกสร้างต่างๆ บนเกาะเกิดใหม่แห่งหนึ่ง โดยที่หน้าจอโปร่งใสตรงหน้าผู้เข้าประชุมแต่ละคนก็กำลังฉายภาพเดียวกันอยู่

“ระบบกำเนิดไฟฟ้า และโรงผลิตน้ำจืดดำเนินการติดตั้งเสร็จสิ้นแล้วครับ ทดสอบการทำงานแล้วเรียบร้อยไม่พบปัญหา ส่วนที่พักและจุดพักผ่อนต่างๆ กำลังอยู่ในช่วงเก็บรายละเอียดและการตกแต่งภายใน...”

หัวหน้าวิศวกรของโครงการยักษ์ใหญ่แห่งล่าสุดของแมคแกรี่ รายงานการทำงานซึ่งล้วนราบรื่นเป็นไปตามแผนงานต่อไปอีกสักพัก ตอบคำถามจากเจ้านายใหญ่อีกไม่นานก็จบรายงานในส่วนของตน

ชาลส์มองภาพปิดท้ายการประชุมซึ่งเป็นภาพมุมสูงถ่ายวนรอบเกาะขนาดย่อมที่มีรูปร่างคล้ายดวงดาวห้าแฉก และมี ‘ทะเลใน’ ซึ่งมองดูคล้ายรูปหัวใจอยู่ตรงกลางเยื้องไปทางฝั่งตะวันตกของเกาะ เขาตั้งชื่อเกาะและโครงการนี้ว่า ‘ซูเปอรี’ และคาดหวังว่ามันจะเป็นผลงานชิ้นเยี่ยมอีกชิ้นหนึ่งของแมคแกรี่

ซูเปอรีเป็นเกาะเกิดใหม่ที่เกิดจากการปะทุของภูเขาไฟใต้ทะเลเมื่อร้อยกว่าปีก่อน การปะทุเป็นระยะๆ อย่างต่อเนื่องตลอดเวลานับสิบปีครั้งนั้น ก่อให้เกิดเกาะขนาดย่อมประมาณสิบตารางกิโลเมตร พร้อมกับเกาะบริวารขนาดเล็กกว่ารายรอบอยู่อีกเกือบสิบเกาะ ก่อนที่การปะทุจะสงบลงเป็นเวลานานนับร้อยปี และนานเพียงพอที่คณะกรรมการจัดการดูแลทรัพยากรของสภาบลูแพลนต์จะมั่นใจ จนเปิดให้ประชาชนสามารถเข้าไปใช้ประโยชน์ จึงได้ทำการเปิดประมูลเกาะจำนวนห้าเกาะไปเมื่อสองปีก่อน

แล้วก็เป็นการแข่งขันที่แมคแกรี่ได้รับชัยชนะเหนือวิลตันไชลด์ ตระกูลคู่แข่งทางธุรกิจที่ต่อสู้ฟาดฟันกันอย่างดุเดือดสูสีมานานหลายสิบปี เมื่อชาลส์สามารถคว้าเกาะที่ใหญ่ที่สุดมาได้ ด้วยการยอมให้เพียซ ดิโนซ่า...หนึ่งในคณะกรรมการผู้ดูแลการประมูลมาเป็นหุ้นส่วนอย่างลับๆ แลกกับการอำนวยความสะดวกเล็กๆ น้อยๆ

มันเป็นชัยชนะที่เกิดขึ้นก่อนที่เขาจะถูกลอบสังหารกลางโอเอซิสไม่ถึงสามเดือน... ทำให้ในช่วงเวลาแห่งวิกฤตชีวิตนั้น เขายังคิดแค้นไปว่ามันอาจมีส่วนเกี่ยวข้องกับพวกวิลตันไชลด์

“กลางวันนี้เราจะไปทานอะไรกันดีคะ”

เสียงสดใสของหญิงสาวในชุดกระโปรงเสื้อคอตั้งแขนกุดสีฟ้าสดซึ่งก้าวเร็วๆ ตามหลังมา ขัดจังหวะความคิดของชายร่างสูงในชุดสูทเนื้อผ้ายืดหยุ่นสีน้ำเงินเข้มซึ่งเดินออกจากห้องประชุมเป็นคนแรก

คำถามรวบรัดอย่างเข้าข้างตนเองนั้นทำให้ชาลส์หมุนตัวกลับไปมองคนถาม มุมปากเรียวบางหยักได้รูปคล้ายประดับรอยยิ้ม แต่แววตาของชายหนุ่มยังคงนิ่งเฉย ไม่แสดงความยินดี แถมยังปิดซ่อนความรำคาญใจเอาไว้ได้อย่างดีเยี่ยม

เออร์ก้า ดิโนซาร์ คือของแถมชิ้นโตจากความร่วมมือระหว่างเขากับเพียซ ผู้ร่วมหุ้นเพียงแค่เจ็ดเปอร์เซ็นต์ของโครงการซูเปอรี หญิงสาววัยสี่สิบปีผู้คล่องแคล่ว มั่นใจในฐานะและความงามของตัวเอง ผู้ที่วันนี้มาร่วมประชุมในฐานะหุ้นส่วนซึ่งเธอแสดงตัวเป็นฉากหน้าแทนบิดา พร้อมด้วยจุดประสงค์เบื้องหลังบางอย่างที่เธอไม่คิดปิดบัง แต่ยังมีชั้นเชิงมากพอจึงไม่ได้แสดงออกอย่างโจ่งแจ้งเกินไปนัก

ตำแหน่งมาดามแมคแกรี่

“ผมนัดเออร์ก้าเอาไว้หรือ” ชาลส์ย้อนถามอย่างจงใจทำลายความมั่นใจของหญิงสาว เพียงแต่เขาเป็นนักธุรกิจเหลี่ยมจัดและร่ำรวยชั้นเชิง ใบหน้าหล่อเหลาจึงเหมือนกำลังครุ่นคิดจริงจัง ก่อนจะหันไปมองทางผู้ติดตามส่วนตัวราวต้องการขอคำตอบเรื่องตารางนัดหมาย

“ไม่ได้นัดไว้ครับ กลางวันนี้บอสต้องรีบไปตรวจงานที่เกรนเด้ครับ” สเวนเอ่ยตอบเสียงเรียบไร้พิรุธ แต่ท้ายประโยคเขากลับสบตาเจ้านายด้วยแววตาแปลกไปจากปกติ แม้เพียงเล็กน้อยแต่ชาลส์ก็สังเกตได้

ชาลส์หรี่ตาลงเล็กๆ และเกือบจะบิดยกมุมปากมากขึ้นอยู่แล้ว แต่ยังควบคุมมันเอาไว้ได้ ชายหนุ่มหันกลับมาบอกกับหญิงสาวที่เวลานี้รอยยิ้มงดงามเจื่อนจางไปไม่น้อยเลย

“เสียใจจริงๆ เออร์ก้า กลางวันนี้ผมไม่ว่าง...” เขากล่าวอย่างสุภาพพร้อมส่งยิ้มธุรกิจ ถึงแม้จะรำคาญใจแค่ไหน แต่ก็ยังไม่อยากตัดรอนอีกฝ่ายด้วยไม้แข็งให้เกิดปัญหาขัดแย้งกับบิดาของเธอ

เออร์ก้าขบริมฝีปากสีแดงสดอย่างขัดใจและไม่เข้าใจ ในใจของหญิงสาวทั้งหงุดหงิดทั้งครุ่นคิด ในช่วงแรกที่ได้รู้จักกันนั้น ชาลส์ออกจะวางตัวสนิทสนมตามใจ จนเธอเผลอคิดไปไกลด้วยซ้ำ ชายหนุ่มรูปงามเคยส่งสายตาเจ้าเสน่ห์พริบพราว ตอบรับการหว่านไมตรีของเธอ รวมถึงบรรดาหญิงสาวคนอื่นๆ อย่างมีชั้นเชิง ถึงแม้จะไม่ยอมถูกผูกมัด แต่ก็ไม่ได้เฉยชาเหินห่างและไร้เยื่อใยจนเข้าไม่ถึงเช่นนี้ เธอไม่รู้เลยว่าเพราะเหตุใด ชายหนุ่มคนนั้นจึงได้หายตัวไปเสียแล้ว

หากแต่การเปลี่ยนแปลงของชาลส์ กลับทำให้เธอมีความหวังอันใหม่ ด้วยนึกเข้าใจไปว่าบางทีเขาอาจถึงเวลาหยุดความสำราญเลื่อนลอย และอยากมองหาความสัมพันธ์ที่จริงจังมั่นคง ตลอดเวลาหลายเดือนที่ผ่านมา เธอจึงอดทน มุ่งมั่น และไม่ยอมถอดใจง่ายๆ

“งั้นก็ไม่เป็นไรค่ะ เออร์ก้าเข้าใจว่าชาลส์ยุ่งมาก... ยังไงก็อย่าลืมทานอาหาร ดูแลตัวเองด้วยนะคะ เออร์ก้าเป็นห่วง” เออร์ก้าเอ่ยเสียงหวาน แววตาเต็มไปด้วยความเข้าอกเข้าใจ ปลายนิ้วเรียวสีน้ำผึ้งยื่นไปแตะเบาๆ ตรงข้างแก้มสากด้วยไรเคราจางๆ อย่างถือวิสาสะ

ชาลส์ตอบรับความห่วงใยแสนสนิทสนมนั้นด้วยการเอนกายไปด้านหลังเล็กน้อย ใบหน้าราวรูปสลักเชิดขึ้นสูง นัยน์ตาสีเทาวาบประกายไม่พอใจขึ้นมาชั่ววูบเดียวก่อนจะจางหาย

“ขอบคุณที่มาร่วมประชุมนะครับ ขอตัวก่อน”

ชาลส์เอ่ยลาสั้นกระชับแล้วหมุนกายเดินจากไปในทันที ทอดทิ้งให้หญิงสาวยืนยิ้มค้างหน้าเปลี่ยนสี ดวงตาเฉี่ยวคมมองตามแผ่นหลังเหยียดตรงของหนึ่งเจ้านายและหนึ่งผู้ติดตามหายเข้าไปในลิฟต์ส่วนตัวด้วยความหงุดหงิดขัดใจ

“พีณามาอีกแล้วหรือ” ชาลส์เอ่ยถามกับผู้ติดตามคนสนิทในทันทีที่ประตูลิฟต์ปิดลง

ลิฟต์โดยสารหรูหราพื้นหินอ่อนสีดำเทาวาววับเคลื่อนตัวขึ้นสูง นำพาผู้โดยสารหนุ่มสองคนขึ้นไปสู่ห้องทำงานของชาลส์บนชั้นหนึ่งร้อยเจ็ดสิบแปด ภายในเอ็มทาวเวอร์แห่งนี้มีลิฟต์โดยสารความเร็วสูงอยู่หลายสิบตัว แต่มีเพียงตัวนี้ตัวเดียวเท่านั้นที่สามารถขึ้นไปถึงสามชั้นสูงสุดซึ่งเป็นห้องทำงานและพื้นที่พักอาศัยส่วนตัวของผู้นำตระกูลหนุ่มได้

“ครับบอส คนที่นั่นแจ้งมาเมื่อชั่วโมงก่อน วันนี้เธอมากับชารีย์” เสียงห้าวต่ำของผู้ติดตามผมทองนัยน์ตาสีเทา ท่าทางสุขุมจริงจังไม่ต่างจากผู้เป็นนายเอ่ยตอบ

ได้ยินดังนั้น แทนที่เจ้าของโดมพฤกษชาติขนาดใหญ่ซึ่งถูกข้าศึกย่องมาโจมตีจะหงุดหงิดโมโหเหมือนเช่นครั้งแรกที่ได้รู้ตัวคนมือบอน ชาลส์กลับขยับมุมปากยิ้มบางและพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงที่คนสนิทเท่านั้นจะฟังออกว่าเขากำลังอารมณ์ดีเพียงใด

“แวะไปเกรนเด้สักหน่อยแล้วกัน บ่ายๆ ค่อยกลับมาทำงานต่อ”

สองสาวเพื่อนซี้วัยสิบเจ็ดสิบแปด นั่งอยู่คนละฝั่งของโต๊ะกลมตรงริมผนังกระจกของคาเฟ่ในเรือนพีรามิด เมื่อทอดสายตาลงไปก็จะเห็นหอคอยพีโอเนียโดดเด่นอยู่กลางจัตุรัส ห้อมล้อมด้วยแปลงพีโอนีออกดอกสวยสดเต็มพื้นที่ของเรือนกระจกกว้างใหญ่ เบื้องหน้าเด็กสาวผิวขาวผมบลอนด์เทายาวเป็นลอนถึงกลางหลังคือแก้วโกโก้ร้อน ฟองนมนุ่มเนียนด้านบนถูกบรรจงเทให้เป็นรูปกระต่ายน้อยน่ารักคู่หนึ่ง ส่วนเครื่องดื่มของสาวน้อยผิวสีโกโก้นมสดกลับเป็นน้ำหวานอัดแก๊สสีใสผสมกลิ่นกล้วยหอมและสตรอว์เบอร์รี่ บนจานกระเบื้องสีขาวกลางโต๊ะเป็นเค้กนมสดชิ้นโตราดด้วยแยมดอกพีโอเนียสีชมพูอ่อนหวานน่าทาน ข้างๆ กันเป็นทาร์ตผลไม้ชิ้นเล็กอีกสามสี่ชิ้น

“ถ้ารู้ว่าเราแอบมากินขนมกันสองคนอย่างนี้ ซิลเวียต้องงอนแน่ๆ”

ชารีย์ในชุดเสื้อกระชับรูปสีน้ำเงินเข้มและหมวกไหมพรมสีเดียวกันขยับส้อมคันเล็กในมือ มองเล็งว่าจะจัดการกับขนมชิ้นไหนก่อนดี

“ก็ซิลเวียไม่ชอบที่นี่นี่นา เอาไว้ตอนบ่ายเราค่อยเลือกร้านตามใจซิลเวียแล้วกัน” พีณาบอก

ช่วงสายวันนี้พีณาและชารีย์นัดพบกันที่เกรนเด้การ์เด้น เพื่อทำ ภารกิจกักตุนพลังงานครั้งสุดท้าย ก่อนที่ช่วงบ่ายจะไปเดินเลือกชุดสวยตามที่ได้นัดกับซิลเวียเอาไว้

ครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้พีณาเพิ่งจัดการ ‘แตะ’ ต้นพีโอนีต้นใหญ่ไปสามต้น ทั้งที่ใจจริงอยากจะส่งท้ายการป่วนแมคแกรี่ให้มากกว่านี้สักหน่อย แต่ก็เกรงใจสายตาของเพื่อนรักที่มองตามต้นไม้เหล่านั้นตาละห้อย แม้ตอนนี้พวกมันจะยังไม่แสดงการเปลี่ยนแปลงใดๆ ให้เห็น แต่ว่าที่พฤกษแพทย์สาวย่อมรับรู้ถึงการอ่อนแอลงของต้นไม้ดอกโตแสนงามเหล่านั้น คนอยากลงมือให้หนักกว่าทุกครั้งจึงต้องยอมรามือ

พอเสร็จสิ้นภารกิจ พีณาและชารีย์ก็คิดจะออกจากจุดเกิดเหตุให้เร็วที่สุด แต่สายตากลับสะดุดเข้ากับภาพโฆษณาขนมเมนูใหม่ของคาเฟ่ที่ใช้กลีบดอกพีโอเนียเป็นส่วนผสมเข้าให้ จึงได้พากันเปลี่ยนใจ แวะพักจิบเครื่องดื่มชิมขนมกันสักหน่อย ฆ่าเวลาระหว่างรอไปพบกับซิลเวียตามนัด

“พีณา... ชารีย์... มองหาตั้งนานแหนะ”

เสียงร้องทักห่างไปไม่ไกลนัก เรียกให้เด็กสาวทั้งสองละความสนใจจากขนมรสหอมหวานละมุน อบอวลด้วยกลิ่นนมผสานกับพีโอเนียอยู่ในปาก เมื่อหันไปมองก็เห็นเด็กหนุ่มสองคนกำลังก้าวตรงมา คนหนึ่งที่สูงโปร่งหัวกลมฟูโดดเด่นสะดุดตาคือทรีวันนั่นเอง ส่วนหนุ่มผมทองสว่างนัยน์ตาสีเขียวที่ส่งยิ้มกว้างสดใสอีกคนคือ เฌโรม... นักกีฬาโฮเวอร์เรซซิ่ง พ่วงด้วยตำแหน่งหนุ่มฮอตประจำสถานเรียนรู้เอมฟิลด์

พีณามองทรีวันอย่างแปลกใจหน่อยๆ เมื่อไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก่อนเพื่อนร่วมคลาสดนตรีคนนี้เพิ่งส่งข้อความมาถามว่าเธออยู่ไหน ทำอะไรอยู่ ใครจะรู้ว่าจู่ๆ เขาจะมาปรากฏตัวให้เห็นโดยไม่บอกกล่าวล่วงหน้า

ส่วนด้านชารีย์นั้น พอมองสองหนุ่มสลับไปมาอยู่ครู่หนึ่งก็ต้องขมวดคิ้วยุ่งขึ้นมาทันควัน ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้เห็นสองหนุ่มที่เธอมองออกว่าสนใจเพื่อนรักของเธอเดินมาด้วยกันอย่างนี้

“ขอเรานั่งด้วยคนได้ไหม”

ทรีวันเป็นคนเอ่ยถามไปทางเพื่อนร่วมคลาสดนตรี เมื่อพีณาพยักหน้าอนุญาต สองหนุ่มผู้มาใหม่ก็วาง ‘คิว’ ไว้บนมุมหนึ่งของโต๊ะ ก่อนจะหาเก้าอี้มาเพิ่มอีกหนึ่งตัว แล้วนั่งแทรกกลางระหว่างสองสาว เวลานี้โต๊ะกลมริมผนังกระจกดูจึงเล็กลงไปถนัดตา เมื่อมีร่างสูงนับสองเมตรของชายหนุ่มที่กำลังจะเติบโตเต็มวัยมานั่งเบียดเพิ่ม

ชารีย์ต้องขยับเก้าอี้ไปจนเกือบติดผนังกระจก ดวงตาคมโตในกรอบอายไลน์เนอร์สีน้ำตาลเข้มมองหนุ่มนักควบคุมวงฝึกหัดที่นั่งเบียดชิดจนไหล่ชนไหล่อย่างอดแปลกใจไม่ได้ เมื่อเห็นเขาไม่มีทีท่าอยากยื้อแย่งกับเฌโรมในการเข้าไปนั่งข้างๆ เพื่อนของเธอ

ในระหว่างพูดคุยทักทายกันทั่วไป แอนดรอยด์สาวเสิร์ฟผิวสีทองแดงเงาวาวก็เข้ามาบริการเครื่องดื่มของสองหนุ่มตามสัญญาณบอกตำแหน่งจากคิว ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่จีเนียสวอตช์บนข้อมือของพีณากะพริบบอกว่ามีข้อความเข้า

พีณาก้มหน้าไปอ่านข้อความนั้น แค่เพียงเห็นชื่อคนส่งก็สร้างความงุนงงให้เธอมากแล้ว แต่ไม่ถึงพริบตาต่อมา เด็กสาวก็เงยหน้ามองคนส่งที่อยู่ห่างไปไม่ถึงเมตร เธออมยิ้มล้อเลียนคนมีลับลมคมนัย ดวงตากลมโตวิบวับเป็นประกายชนิดปกปิดไม่มิด และห้ามสายตาไม่ให้เหลือบไปมองหน้าเพื่อนสาวที่นั่งอยู่ตรงข้ามไม่ได้เลยจริงๆ

“พอดีเฌโรมมีอะไรจะถามพีณาน่ะ”

ทรีวันรีบหาทางเบี่ยงสายตาของพีณาออกจากสาวฮิปฮอป จังหวะที่พูดเกริ่นก็ใช้เท้าสะกิดหนุ่มที่มาด้วยกันแรงๆ กระตุ้นคนที่เอาแต่โปรยยิ้มตาหวานเคลิ้มให้รู้หน้าที่

เฌโรมผุดสะดุ้งหันมองคนสะกิดด้วยเท้า หลุดจากอาการยิ้มเหม่อ ใจลอยไปกับใบหน้าเล็กอ่อนใสที่เปล่งประกายด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เล็กๆ จนยิ่งดูมีชีวิตชีวา เขารวบรวมกำลังใจอีกอึดใจ ก่อนจะส่งยิ้มเขินๆ ให้เด็กสาวที่นับวันก็ยิ่งเฉิดฉายน่ามองยิ่งกว่าวันเก่า

แรกพบกันที่นี่... ในวันที่ยานรบบังคับที่เขาประกอบเองกับมือเพื่อเป็นของขวัญให้น้องชายทำเธอบาดเจ็บ... เขาก็หลงชอบเธอเข้าให้แล้ว

“ให้เกียรติโรมเป็นคู่ของพีณาในงานฉลองจบได้ไหม” หนุ่มนักกีฬาคนดังเอ่ยขอเสียงนุ่ม

คนถูกขอให้เป็น ‘คู่’ ในงานฉลองจบการเรียนรู้เลิกคิ้วสูง มองจ้องเจ้าของคำขอตาปริบๆ ด้วยคาดไม่ถึง พีณาเหลือบไปมองทรีวันที่ท่าทางจะอยากพยักหน้าชักนำเธอเสียเต็มกำลัง แต่ก็ยังพยายามทำนิ่งเต็มที่ พลางนึกถึงข้อความที่เขาเพิ่งส่งมาให้เมื่อครู่

‘นางฟ้าน้อย ช่วยโอเคกับเฌโรม ยอมแยกกับชารีย์ให้เราหน่อยนะ’

ตอนที่อ่านจบ เธอนึกว่าเพื่อนร่วมคลาสดนตรีจะให้ช่วยแยกตัวไปในวันนี้ทันทีเสียอีก ไม่คิดว่าเขาจะหมายถึงอีกสองสัปดาห์ข้างหน้า

นี่หมายความว่าทรีวันอยากให้เธอช่วยออกห่างจากชารีย์ตลอดการเดินทางสี่วันสามคืนเลยอย่างนั้นหรือ เธอคิดพลางส่งสายตาสงสัย

ในงานฉลองจบการเรียนรู้ซึ่งเป็นเหมือนการฉลองส่งท้าย ก่อนก้าวไปสู่สังคมการทำงานและการเป็นผู้ใหญ่ การตอบรับเป็น ‘คู่’ ในงานนี้ มันหมายถึงการยอมรับเป็นทั้งคู่เดตที่จะคอยใส่ใจดูแลกันตลอดการเดินทาง และเป็นทั้งคู่ควงคู่เต้นรำในงานเลี้ยงคืนสุดท้าย ซึ่งหลายๆ คู่มักจะเป็นคู่รักนักเรียนรู้ที่มีใจให้กันอยู่ก่อนแล้ว แต่ก็มีอีกส่วนหนึ่งที่ถือโอกาสสุดท้ายนี้สร้างความใกล้ชิด ทำการเรียนรู้ศึกษานิสัยใจคอกันและกัน

“ไม่ได้! พีณาต้องไปกับชารีย์”

คนถูกเรียกลับหลังว่า ‘ผู้พิทักษ์นางฟ้า’ คัดค้านเสียงเข้มอย่างไม่ชอบใจ ทั้งหวงเพื่อนและทั้งห่วงตัวเอง

วันก่อนวัตต์ก็เพิ่งมาปรึกษากับเธอว่าจะใช้โอกาสนี้กระชับความสัมพันธ์ และเปิดเผยความรู้สึกเกินเพื่อนกับซิลเวีย แล้วถ้าหากพีณามาแยกตัวไปอีกคน เธอไม่ต้องโดนทิ้งให้ทนกร่อยอยู่คนเดียวหรือไง

“ชารีย์... จะคอยขัดขวางโอกาสไม่ให้พีณามีคู่ได้ยังไง เป็นเพื่อนรักประสาอะไรกัน แปลกคนจริง” ทรีวันเอ่ยตำหนิคนคัดค้าน จนได้รับสายตาคมดุเขียวปั๊ดกลับมาเป็นรางวัล

“นายต่างหากที่แปลก พาคู่แข่งมาชวนสาวต่อหน้าต่อตานี่นะ?”

“คู่แข่งที่ไหนกัน...” ทรีวันตอบทอดเสียงฟังดูขัดหู นัยน์ตาวับหวานมองหน้าบูดๆ ของเธอแล้วอมยิ้มซุกซ่อนความคิดเจ้าแผนการ

ระหว่างเขากับหนุ่มฮอตที่นั่งข้างกันวันนี้ ต้องเรียกว่า วิน-วิน ...ต่างฝ่ายต่างได้ประโยชน์มากกว่า

พีณามองเพื่อนสองคนโต้วาจาแล้วก็ลอบยิ้มนึกสนุก เธอเพิ่งมาฉุกคิดถึงเรื่องบางเรื่องได้ในตอนนี้เอง... แสดงว่าที่ผ่านมาทรีวันคงเอาเธอเป็นเหยื่อล่อชารีย์มาแล้วหลายครั้งหลายหน มาทำเป็นชวนเธอไปนู่นไปนี่ แต่ที่แท้ก็หวังผลอยากพบหน้าผู้พิทักษ์ของเธอต่างหาก

พีณาที่ตามไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของหนุ่มๆ ผู้มีความรักในหัวใจ หัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะหันไปมองคนที่เธอคิดว่าคงถูกทรีวันขอให้มาเป็นตัวช่วยเหมือนกัน เธอยิ้มหวานสดใสไปให้ผู้ร่วมขบวนการจีบสาวอย่างเต็มอกเต็มใจให้ความร่วมมือ

“ได้สิคะเฌโรม พีณาจะเป็นคู่ให้ตลอดทริปเลยค่ะ”

“จริงนะ? ขอบคุณมากนะครับพีณา” เฌโรมฉีกยิ้มกว้างจนมุมปากแทบไปอยู่ตรงใบหู เป็นความสว่างสดใสที่ทำให้คนมองต้องยิ้มตาม

มีเพียงชารีย์เท่านั้นที่หน้าบูดสนิทแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เด็กสาวยกมือเท้าค้างอย่างเซ็งๆ หันหน้าเมินหนีใบหน้ายิ้มแย้มระคายตาของผู้ร่วมโต๊ะทั้งสามไปยังลานพีโอนีเบื้องล่าง แต่ไม่นานก็ต้องหันกลับมาสะบัดสายตาขวางๆ ให้คนข้างตัว เมื่อได้ยินเขาเอ่ยปลอบใจ

“เดี๋ยวเราเที่ยวเล่นเป็นเพื่อนชารีย์เองก็ได้ ไม่ต้องกลัวเหงาหรอก” ทรีวันเอ่ยยิ้มๆ

“ไม่จำเป็น!”

อาการโกรธกรุ่นของชารีย์ที่ไม่ได้จริงจังนัก ออกจะไปทางแง่งอนมากกว่า ทำให้พีณาหัวเราะออกมา มือเล็กหยิบส้อมตักขนมมาหนึ่งคำ ยื่นไปตรงหน้าเพื่อนอย่างงอนง้อเอาใจ

“อ้ำเร็วชารีย์... อารมณ์บูดมากๆ ไม่ดีนะ”

“ไม่ต้องเลย” ชารีย์มองค้อนตาคว่ำแล้วเชิดหน้าหนีไม่ยอมรับการเอาใจของเพื่อนรัก

ท่ามกลางสายตายิ้มๆ ของสองหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงนี้ ต่อให้เพื่อนเธอไม่อายที่จะป้อน แต่เธออายที่จะทำตัว ‘แหวว’ อย่างนั้นต่อหน้าคนไม่สนิท

พีณาเห็นท่าทางเพื่อนแล้วก็หัวเราะคิกคัก ยอมลดมือกลับมาก่อนจะหันไปบอกกับสองหนุ่มที่เธอจัดวางสถานะไว้ว่าเป็นเพื่อนร่วมขบวนการ

“ชารีย์เค้าขี้อายน่ะ”

“พีณา!” คนขี้อายเรียกเพื่อนเสียงห้าว แต่เมื่อไม่อาจห้ามปรามรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของอีกสามผู้ร่วมโต๊ะได้ เธอก็ได้แต่งึมงำคาดโทษเพื่อนรัก “จำไว้เลยนะ”

ทว่าเสียงหัวเราะยังไม่ทันจาง เสียงคาดโทษของชารีย์ก็ยังไม่ทันจบ เสียงห้าวทุ้มเสียงหนึ่งกลับดังแทรกมาจากนอกวง

“ตรงนี้เอะอะครึกครื้นกันจริงๆ มีเรื่องอะไรน่าสนุกนักหรือไง”

ร่างสูงใหญ่สง่างามในชุดสูทสีน้ำเงินเนี้ยบกริบที่เดินล้วงกระเป๋ามาหยุดยืนอยู่ด้านหลัง ตรงช่องว่างระหว่างเก้าอี้ของพีณาและเฌโรม ทำเอาเด็กหนุ่มสาวทั้งสี่ต่างพากันเงียบกริบ บรรยากาศรื่นเริงเมื่อครู่บินหนีหายวับ แม้ใบหน้าของผู้มาใหม่จะยังยิ้มแย้ม และประโยคเมื่อครู่ก็ฟังคล้ายคำทักทายคนรู้จักทั่วไป แต่คำว่า ‘เอะอะ’ และความไม่น่าไว้ใจของคนพูดก็ทำให้พีณาไม่ลังเลเลยที่จะคิดว่าเขามาหาเรื่องแน่ๆ

“ว่าไง... พีณา”

คราวนี้ชาลส์เจาะจงคนรับคำถาม แววตาคมกริบจับจ้องเสี้ยวใบหน้าอ่อนใสที่ผินเมินหลบอย่างขัดตาขัดใจไม่น้อย

ก็ใบหน้าเดียวกันนี้ เมื่อครู่ยังยิ้มแย้มสดใส จนคนที่เพิ่งมาถึงอย่างเขาได้มองแล้วอารมณ์ดีอยู่แท้ๆ แต่พอมองสำรวจผู้ร่วมโต๊ะของเธอแล้วเห็นเด็กหนุ่มสองคนนั่งอยู่ ชาลส์ก็ชักอารมณ์กรุ่นขึ้นมาทันตาเห็น จากที่คิดว่าจะมานั่งจิบกาแฟมองสาวน้อยจนพอใจแล้วกลับไปทำงานต่อ ก็อดไม่ได้ต้องมาปรากฏตัวขอร่วมวงเสียหน่อย แล้วดูเด็กน้อยทำเข้า พูดแหย่ไม่กี่คำก็เมินหน้าหนีไม่ทักทาย ช่างไม่มีมารยาทกับเขาเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ

แต่แล้วดวงตาสีเทาของชาลส์ก็ต้องหรี่ลงอย่างอันตราย เมื่อเด็กสาวจงใจถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะหันมามองหน้าเขาอย่างเสียไม่ได้

“ถึงพวกเราจะเสียงดังไปบ้าง แต่ก็ไม่ได้ถึงกับรบกวนแขกคนอื่นเสียหน่อยนี่คะ จะเรียกว่าเอะอะได้ยังไง ส่วนเรื่องที่ว่าเราคุยอะไรกันอยู่ คงไม่จำเป็นต้องเล่าให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องฟังใช่ไหมคะ”

การตอบคำถามชนิดหาเรื่องกลับอย่างไม่เกรงกลัวหรือเกรงใจ ทำเอาเฌโรมและทรีวันต้องเบิกตามองเด็กสาวผู้บอบบางน่ารักในสายตาพวกเขาอย่างตกใจ พวกเขาต่างรู้ดีว่าคนที่เข้ามาทักนั้นเป็นใคร จึงอดนึกหวั่นๆ แทนคนพูดไม่ได้ ในขณะที่ชารีย์กลับนั่งมองเฉย นึกเดาปฏิกิริยาเป็นอริของเพื่อนรักเอาไว้อยู่แล้ว

ส่วนคนได้รับคำตอบนั้น นัยน์ตาสีเทาวาววาบขึ้นมาวูบหนึ่ง ชาลส์เอียงหน้ามองคนปากกล้าพร้อมคลี่ยิ้มมาดร้าย ส่งเสียงหัวเราะหนักๆ ในลำคอหนึ่งครั้ง ชวนให้คนได้ยินพานนึกหวาดระแวง ก่อนที่เขาจะเบนความสนใจไปยังเด็กสาวอีกคน

“สวัสดีชารีย์... ตกลงใจทำงานกับเกรนเด้แล้วใช่ไหม”

“คะ!? อ๋อ... ใช่ค่ะ” ชารีย์ตั้งตัวไม่ติดในทีแรกที่อีกฝ่ายหันมาคุยด้วย แต่ก็ตอบรับออกไปในตอนหลัง ว่าที่พฤกษแพทย์สาวนึกงุนงงอยู่บ้างที่ผู้นำแมคแกรี่หันมาสนทนากับเธออย่างเปิดเผยต่อหน้าพีณาเช่นนี้

“ดีแล้ว... ขอต้อนรับสู่การเป็นคนของแมคแกรี่อย่างเป็นทางการ” ชาลส์ขยับก้าวเข้ามายืนชิดโต๊ะกลม ยื่นมือไปตรงหน้าเด็กสาว

ชารีย์รีบลุกขึ้นยืนจับมือกับผู้นำตระกูลหนุ่ม ทั้งตื่นเต้นผสมกริ่งเกรง แต่จากนั้นไม่นานก็ต้องยิ้มแหย เมื่อชาลส์เอ่ยฝากฝังให้เธอคอยดูแลต้นไม้ในเรือนพีรามิดแห่งนี้ให้ดีเป็นพิเศษ โดยเฉพาะต้นพีโอนีสีขาวสามต้นตรงมุมทิศตะวันออก... จุดเดียวกับที่เพื่อนรักของเธอไปก่อเรื่องมาหมาดๆ

พีณาเอนกายหนีห่างจากการเบียดเบียนของร่างใหญ่ไปจนชิดกระจก ดวงตากลมโตตวัดขึ้นมองเจ้าของต้นขาและสะโพกแกร่งที่เบียดมาใกล้อย่างเคืองจัด พลางนึกต่อว่าต่อขานคนวางท่าวางโต ทำเป็นอวดตัวพูดข่มว่ารู้ทันเธออยู่ในใจ

“ก่อนหน้านี้มีคนมือบอนมาทำลายพวกมันบ่อยๆ แต่ไม่ต้องกังวลไปหรอกนะชารีย์ ต่อจากนี้ฉันคงไม่ยอมปล่อยให้ตัวการหนีหายไปง่ายๆ อีกแล้ว” ชาลส์พูดกับชารีย์อย่างเป็นการเป็นงาน แต่มือข้างหนึ่งของเขากลับตะปบหมับบนไหล่เล็กบางของ ‘ตัวการ’

พีณาสะดุ้งโหยงใจกระตุกอย่างตกใจ รีบสะบัดไหล่หนีมือของเขาอย่างรวดเร็วตามสัญชาตญาณหวาดระแวงที่ตื่นตัวอยู่ตลอดเมื่อชาลส์เข้ามาใกล้ แต่ดูท่าเธอจะสะบัดแรงไปหน่อย ศอกแหลมๆ จึงทิ่มเข้าใส่ต้นขาแกร่งจนคนตัวโตที่ไม่ทันตั้งตัวเจ็บแปลบแทบทรุด

“พีณา!” ชาลส์เรียกเสียงดุ นัยน์ตาวาววับตวัดลงมองเจ้าของศอกแหลมที่แหงนหน้ามองเขาตาโต

ชายหนุ่มมองจากอาการตกตื่นนั้นก็พอจะรู้ว่าเจ้าตัวคงไม่ได้ตั้งใจ เขากำลังจะให้อภัยและปล่อยผ่านไปอยู่แล้ว แต่เด็กสาวตัวแสบกลับแผลงฤทธิ์ด้วยการไม่ยอมเอ่ยขอโทษ เท่านั้นไม่พอยังยกมือปิดปากอุทานอย่างเสแสร้ง แถมยั่วยุอารมณ์เขาด้วยประโยคชวนโมโห

“เสียดาย... อุ๊ย! โชคดีที่เฉียดไปนิดเดียว ไม่งั้นมิสเตอร์ได้จุกจนล้มลงไปกองแน่ๆ เลยค่ะ”

ชาลส์เขม้นมองรอยยิ้มท้าทายของเด็กสาวตัวเล็กบอบบางราวตุ๊กตา แต่ช่างอวดเก่งอวดกล้าตั้งตัวเป็นศัตรูกับเขาไม่เลิก เมื่อเห็นอีกฝ่ายยังกล้ายักคิ้วให้เขาอย่างไม่กลัวเกรง มือใหญ่ก็คว้าต้นแขนเล็กๆ หมับ ดึงรั้งให้เธอลุกออกจากโต๊ะ เตรียมฉุดออกไปสั่งสอนเป็นการส่วนตัวเสียหน่อย

ขืนปล่อยเอาไว้อย่างนี้ ในอนาคตคงได้เสียการปกครองกันแน่!

“เอ๊ะ! ทำอะไร ปล่อยนะ!” พีณาร้องพลางสะบัดแขนให้หลุด

“เฮ้! หยุดนะครับมิสเตอร์ชาลส์ ปล่อยพีณา!”

เฌโรมรีบรุดไปคว้าข้อมือของชายหนุ่มที่สูงกว่าเขาครึ่งช่วงศีรษะเอาไว้ ความตกใจและเป็นห่วงทำให้ลืมกลัวเกรงสายตาเข้มจัดที่ตวัดมอง เขาออกแรงบีบเต็มกำลังหมายบังคับให้มือนั้นปล่อยต้นแขนของพีณา

ชาลส์สบตากับผู้ติดตามวูบหนึ่งเป็นการห้ามไม่ให้เข้ามาช่วย ก่อนจะบอกเสียงเย็นผสมเยาะ

“ไม่เกี่ยวก็นั่งไป อย่าเอาตัวมายุ่งเลยเจ้าหนู”

เฌโรมนึกฉุนขึ้นมาทันทีกับคำสบประมาทเรียก ‘เจ้าหนู’ หากแต่เขายังไม่ทันได้นึกคำใดมาตอบโต้คนอายุมากกว่า เสียงใสๆ จากคนที่ถูกพวกเขายืนประกบซ้ายขวาก็เอ่ยแทรกขึ้นมาเสียก่อน

“โรมเป็นคู่เดตของพีณาจะไม่เกี่ยวได้ไงคะ แล้วเขาก็ไม่ใช่เจ้าหนูด้วย มิสเตอร์ต่างหากที่ ‘แก่’ ถึงได้เที่ยวเรียกคนอื่นเป็นเด็กไปทั่ว”

เดี๋ยวก็เด็กน้อยมั่งล่ะ... เจ้าหนูมั่งล่ะ... ชิ!

ถ้อยคำของพีณาพลันจุดไฟในดวงตาของชาลส์ให้ลุกพรึบ จากที่แสร้งทำฉุนขาดเพราะอยากแกล้งเด็ก กลับกลายเป็นโมโหขึ้นมาจริงๆ เสียแล้ว แต่นับว่ายังดีที่เขายังควบคุมตัวเองได้ จึงไม่เผลอออกแรงบีบต้นแขนเล็กๆ จนเจ็บช้ำ หรือจับมันเขย่าระบายความฉุนเฉียวอย่างใจอยาก

ชาลส์ก้มลงมาจ้องตาเด็กสาวที่เขายังยึดต้นแขนเธอเอาไว้ โดยมีมือของเด็กหนุ่มยึดข้อมือเขาไว้อีกทอด เสียงเรียบเย็นถามช้าชัด

“ว่า-ไง-นะ”

พีณาเผลอขยับถอยห่างออกมาครึ่งก้าว ยอมรับตามตรงว่าชักจะเริ่มหวั่นกับอารมณ์เกรี้ยวโกรธที่ส่งผ่านมาให้สัมผัสได้ ถึงแม้ว่าสีหน้าท่าทางของชาลส์แทบจะไม่ต่างจากไปเมื่อครู่...ตอนที่เขาออกแรงฉุดเธอลุกจากที่นั่งเลยก็ตาม แต่ตอนแรกนั้นเขาแค่แกล้งโมโห... เธอ ‘รู้’ หรอก

แต่จะให้แสดงความหวั่นกลัวออกไปให้เสียชื่อวิลตันไชลด์ เธอไม่มีทางยอมเด็ดขาด เด็กสาวจึงหันมาใช้วิธีตีหน้าเบื่อหน่าย ไม่สนใจกับอารมณ์โกรธ... อารมณ์สีแดงเข้มขมุกขมัวแต่ดูแล้วไม่ถึงขั้นพลุ่งพล่านกระจัดกระจายจนคุมไม่ได้ของเขา รวบรวมความกล้าเพื่อเอ่ยรำพึงเบาๆ พร้อมพยักหน้ากับตัวเองหงึกหงัก

“พูดกันใกล้ๆ ขนาดนี้ยังไม่ได้ยิน... สงสัยจะแก่แล้วประสาทหูเสื่อมแน่ๆ เลย”

“พีณา!”

“คะ?” พีณาแสร้งสะดุ้งขานรับ ทำหน้าทำตาเหลอหลาไม่รู้ไม่ชี้

ชาลส์มองคนตัวเล็กตีหน้าซื่อมองเขาโดยไม่หลบตา สูดลมหายใจเข้าลึกแล้วพ่นออกแรงๆ พอเธอเอียงหน้ากะพริบตากลมโตปริบๆ คล้ายจะรอฟังเขาพูดต่อ ชายหนุ่มก็เม้มริมฝีปากแน่น คิ้วเข้มที่พาดเหนือนัยน์ตาคมดุดันขมวดเข้าหากันเป็นปม กดข่มอารมณ์บางอย่าง

“เด็กกวนประสาท!” ชายหนุ่มกระแทกเสียงห้วนจัด พูดจบก็สะบัดมือปล่อยตัวเธอ แล้วเร่งพาใบหน้าเคร่งขรึมเย็นชาเดินหนีไปทันที

ทั้งหมดนั้นก็เพื่อที่จะได้ไม่เผลอตัวทำอะไรที่ไม่สมควรให้อภัยตัวเองออกไป... อย่างเช่น... การยิ้มส่ายหน้าอ่อนอกอ่อนใจให้กับดวงตากลมเป็นประกายสุกใส แต่ไม่ได้ ‘ซื่อ’ เลยสักนิดคู่นั้น ซึ่งมันคงจะทำให้เด็กตัวแสบยิ่งได้ใจไปกันใหญ่

แล้วชาลส์ก็ปล่อยให้ตัวเองได้ทำเช่นนั้นจริงๆ ในทันทีที่ก้าวพ้นประตูคาเฟ่ โดยมีเพียงผู้ติดตามคู่ใจเท่านั้นที่มีโอกาสได้เห็น

ทว่าใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มมีรอยยิ้มติดอยู่เพียงไม่นาน ก็ผันเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดครุ่นคิด เมื่อนึกถึงไอ้เจ้าหนูผมทอง ‘คู่แข่ง’ หน้าอ่อนที่จู่ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นมา

ในใจยามนี้อื้ออึงไปด้วยเสียงหงุดหงิดของหนุ่มเลือดร้อน ขี้โมโห และเอาแต่ใจตัวเองบางคน... ที่ดูเหมือนจะเป็นตัวเขาเอง

ไม่เจอกันจังๆ ตั้งนานก็ยังฤทธิ์มากไม่เปลี่ยน...

หึ... อายุเท่านี้ริจะมีคู่เดต... อยากเป็นสาวเร็วๆ นักหรือไง

เดี๋ยวทนรอไม่ไหวแล้วจะรู้สึก!