สืบลับ กับดักรัก - กับดักที่ 6 : เพื่อนใหม่

สืบลับ กับดักรัก ชุดสี่สาว

ผู้เขียน : แก่นฝัน

ตีพิมพ์ครั้งแรก โดย สนพ. บลูเบลล์
เผยแพร่ฉบับอีบุ๊ค โดย แก่นฝัน

ห้ามคัดลอกหรือดัดแปลงส่วนหนึ่งส่วนใดของนิยายเรื่องนี้

เพื่อนำออกเผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาต

กับดักที่ 6 : เพื่อนใหม่

"ไอ้มินิ ได้เรื่องแล้ว” ละมุนพรรณส่งเสียงนำมาก่อนตัวในทันทีที่เปิดประตูร้านอิ่มสุขเข้ามา แล้วเจ้าตัวก็ยิ้มร่าหน้าบานแทบจะวิ่งเข้ามาหาเพื่อนๆ ทั้งสามคนที่นั่งรออยู่

“เรื่องอะไรของแก ทำเอะอะโวยวายเหมือนอยู่ตลาดสดไปได้ เดี๋ยวลูกค้าได้หนีไปหมดหรอก” นิรันตราแกล้งว่าเข้าให้

“ว่าฉันนัก แปลว่าไม่อยากได้ไอ้นี่ใช่ไหม” ละมุนพรรณหุบยิ้มหวานทันที ก่อนจะชูกระดาษสองสามแผ่นขึ้นต่อหน้านิรันตราแล้วโบกยั่วให้คนตัวเล็กต้องส่ายหน้ามองตาม

พอเห็นแว้บๆ ว่ามีรูปกำไลข้อมือที่เธอได้มาจากกองคัดเลือกอยู่ด้วย แสดงว่าต้องเป็นสิ่งที่เกี่ยวข้องกับงานที่ให้เพื่อนช่วยหาข้อมูลมาให้ นิรันตราก็รีบลุกขึ้นเดินมาอ้อน

“แหม... ละมุนจ๋า ละมุนที่น่ารัก เสียงไม่ดัง ไม่โวยวาย เรียบร้อยที่สุดในสามโลกเล้ย…”

นิรันตราลากเสียงยาวเกาะแขนเพื่อนสาวโยกไปมา ส่วนตาก็มองปริบๆ

“ไม่ต้องเลย ฉันไม่ให้แกแล้ว ไอ้เพื่อนไม่รู้จักบุญคุณ ฉันนะสู้อุตส่าห์อดหลับอดนอนตั้งสองคืน กว่าจะหาไอ้เศษกระดาษสามแผ่นนี้มาประเคนให้แกได้ คนเขาตื่นเต้นดีใจหน่อยก็มาหาว่าโวยวาย ไม่ต้องเอามันแล้ว” ละมุนพรรณพับกระดาษเก็บลงกระเป๋า แล้วทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ แต่นิรันตราก็ไม่ยอมแพ้ เธอแย่งกระเป๋ามาจากมือเจ้าของแล้วรีบวิ่งหนีอ้อมโต๊ะไปอีกด้านหนึ่ง จากนั้นจึงเปิดกระเป๋าหยิบกระดาษพับนั้นออกมา

“เพื่อนก็อุตส่าห์อดตาหลับขับตานอนหามาให้ ถ้าฉันไม่ช่วยๆ อ่าน เดี๋ยวแกก็เสียใจแย่เลย งั้นฉันจะรับไว้แล้วกันนะ” นิรันตรายิ้มกริ่มส่งกระเป๋าคืนให้เพื่อน แล้วนั่งลงอ่านข้อความบนกระดาษในมือ

สิ่งที่เพื่อนสาวหามาได้ คือเหตุผลที่ทำไมทางคณะกรรมการถึงได้ดูเหมือนจะรู้การเคลื่อนไหวของเธอ ทั้งที่นิรันตรามั่นใจว่าไม่ได้ถูกสะกดรอยตาม รายละเอียดเกี่ยวกับกำไลข้อมือที่ได้มาในวันสัมภาษณ์ กำไลที่มีลักษณะเป็นล็อกตายตัวไม่สามารถจะถอดออกได้ จนกว่าทางกรรมการจะปลดออกให้เมื่อตกรอบไป จนมันดูน่าสงสัยว่าจะไม่ใช่แค่เพื่อเป็นสัญลักษณ์ของผู้สมัครเท่านั้น แล้วเธอก็คิดถูก เมื่อข้อมูลจากกระดาษในมือบอกว่ามันเป็นทั้งเครื่องดักฟังและเครื่องส่งสัญญาณจีพีเอสแจ้งตำแหน่งของเธอไปยังกองคัดเลือก เพื่อให้ทางนั้นรู้ว่าในแต่ละวันเธอทำอะไรหรือออกไปไหนบ้าง และนอกจากความสามารถของเจ้ากำไลนี่แล้ว ข้อมูลที่ละมุนพรรณหามาได้ยังมีผังวงจรภายในและระบบการรับส่งสัญญาณรวมมาด้วย ละเอียดยิบสมกับที่แฮกเกอร์สาวต้องอดนอนถึงสองคืนจริงๆ

หลังจากอ่านจบนิรันตราก็ยื่นกระดาษส่งต่อให้กับตรินยาโดยไม่ได้พูดอะไร สาวตาคมรับไปอ่านแล้วก็ส่งสายตากลับมาถามว่าจะเอาอย่างไร ส่วนสาวหน้าหมวยอีกคนที่สงสัยว่าทำไมทุกคนอ่านแล้วต่างพากันเงียบไปจึงคว้าเอากระดาษในมือตรินยามาอ่านด้วยอีกคน

นิรันตราฉีกเอากระดาษจากสมุดในกระเป๋าขึ้นมาเขียนแทนการใช้คำพูดกับเพื่อนสาวตาคม

‘ฉันอยากให้แกลองหาวิธีถอดหรือไม่ก็หาทางรบกวนสัญญาณไอ้เจ้าเครื่องนี้ให้หน่อยได้ไหม’

ตรินยาเขียนตอบกลับมาว่า

‘ฉันก็ไม่แน่ใจ ดูแล้วมันซับซ้อนอยู่เหมือนกัน แต่ยังไงจะลองดูนะ’

“โธ่... ก็แค่กระดาษรวบรวมประวัติพวกคู่แข่งของไอ้มินิที่รวบรวมมาจากในเน็ต เห็นพวกแกอ่านแล้วเงียบไปฉันก็คิดว่ามีอะไรน่าตื่นเต้น แต่จะว่าไป ประวัติแต่ละคนเนี่ยน่าทึ่งทั้งนั้นเลยนะแก สวยๆ เก่งๆ กันทั้งนั้นเลย” เพลินพิศแสร้งพูดขึ้นมาเพื่อกลบความเงียบระหว่างที่นิรันตราและตรินยาคุยกันผ่านทางการเขียน เพราะกลัวว่าถ้าอยู่ๆ พากันเงียบไปอย่างนี้ ถ้ามีใครดักฟังอยู่ก็อาจจะสงสัยได้

“ใช่ เก่งๆ กันทั้งนั้น” นิรันตราพูดเออออไป มือก็ขยับเขียนแล้วยื่นส่งกระดาษไปทางคนที่หาข่าวมาได้

‘แล้วแกหามาได้ไง แฮ็กค์เข้าเมนคอมพิวเตอร์ของซันไรส์ได้แล้วงั้นเหรอ’

‘ใช่สิ ระดับละมุนพรรณซะอย่าง ไม่มีอะไรที่อยากรู้แล้วไม่ได้รู้’ สาวหน้าหวานเขียนตอบกลับมาอย่างไม่มีถ่อมตน

“แต่ไม่มีใครเจ๋งสู้เพื่อนเราได้หรอกน่า อย่างมันเนี่ย... ไม่พ้นตำแหน่งนายหญิงร้อก…” เมื่อมือว่างตรินยาก็พูดล้อขึ้นมา แล้วค่อยๆ เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในงานเปิดตัว JewÉle Land ให้เพื่อนทั้งสองได้รู้กัน

‘แล้วแน่ใจนะว่าไม่ถูกทางนั้นตามมาได้’

นิรันตรารีบเขียนถามให้จบแล้วจึงแก้ข่าวให้กับตัวเอง

“ก็แค่ไปกินข้าวกัน หญิงชมพูกับน้อยก็ไป แล้วยังมีคนของเขาอีกสองคนด้วย ไอ้ตรี... ถ้าแกจะเล่าก็เล่าให้มันครบๆ หน่อย”

“อืม…ใช่สิ ลืมเล่าว่าจากนั้นเขาก็อาสาไปส่งแกถึงบ้านด้วย” ตรินยาเสริมต่อให้ครบตามคำสั่ง

“ไปสามแต่เทคแคร์สุดๆ แค่หนึ่ง มันน่าสงสัยนา ฉันว่า... เขาคงอยากชวนแกคนเดียวมากกว่ามั้ง” ละมุนพรรณช่วยเป็นฝ่ายเสริมทัพให้ทางตรินยา แล้วค่อยก้มลงเขียนตอบ

‘ฉันดูแล้วไม่มีการติดตามแน่ๆ แถมฉันอัพกำแพงเพิ่มอีกตั้งสองชั้น แกสบายใจได้’

“แค่เพื่อนน่า...” นิรันตราบอกปัด เธออยากให้เพื่อนเลิกพูดเรื่องนี้สักที ยิ่งพูดก็ยิ่งนึกไปถึงคืนนั้นที่ทรรศน์ไปส่ง ไม่รู้เธอเผลอหลับซบเขาไปตั้งแต่เมื่อไหร่ มารู้ตัวอีกทีก็ตอนเขาปลุกว่าถึงบ้านแล้วนั่นแหละ แถมเขายังให้รถเข้าไปส่งให้ถึงในบ้าน แทนที่จะส่งแค่หน้าประตูรั้วแล้วปลุกให้เธอเดินเข้าไปเองก็ได้ พ่อกับแม่ก็ไม่รู้เห็นอะไรไปบ้างถึงได้ยืนรับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างนั้น

“ตอบเป็นดาราเชียวนะแก ‘แค่เพื่อนกันค่ะ’ แต่ก็เห็นควงกันไปถึงไหนต่อไหนทุกราย” เพลินพิศล้อแกมประชดไปถึงวงการที่ตนเองคลุกคลีอยู่

“แต่ฉันไม่ใช่ดาราอย่างแกนี่ ฉะนั้นแค่เพื่อนจริงๆ ไม่มีอะไรเกินเลยกว่านั้นแน่นอน” นิรันตราพูดเสียงดังฟังชัดให้เพื่อนเชื่อเธอสักที... ทำไมพากันเชื่อแต่ไอ้ตรีไปหมดฮึ

“โอเค เชื่อแล้วจ้ะว่าเป็นเพื่อน แกก็เลยชวนเพื่อนใหม่รูปหล่อมาในวันนัดเพื่อนเก่าอย่างพวกเราด้วยใช่ไหม” ดาราสาวพูดขึ้นมา เมื่อมองไปทางลานจอดรถด้านข้างร้านแล้วเห็นชายหนุ่มที่อยู่ในประเด็นกำลังกดรีโมทคอนโทรลเพื่อล็อกรถอยู่พอดี ส่วนละมุนพรรณที่นั่งข้างเดียวกับคนพูดก็เห็นเหมือนกันจึงรีบเก็บกวาดกระดาษทั้งหมดลงจากโต๊ะแล้วยัดเข้ากระเป๋าของเธอไปอย่างรวดเร็ว

“เพื่อนใหม่อะไรของแก...” นิรันตราหันมองตามสายตาของเพื่อนสาวทั้งสองไปแล้วก็ต้องตาโตขมวดคิ้วยุ่ง ก่อนจะหันกลับมาบอกกับเพื่อน

“ฉันไม่ได้นัดนะ”

“เขาตามแกมาเอง ว่างั้นเถอะ” ตรินยาได้โอกาสแซวตบท้าย ก่อนที่ชายหนุ่มซึ่งตกเป็นเป้าสายตาจะเดินมาถึงโต๊ะ

“สวัสดี... นิรา”

“สวัสดีค่ะ คุณทรรศน์มาคนเดียวหรือคะ” นิรันตราถาม เมื่อไม่เห็นคนของเขาที่ปกติมักจะต้องตามติดไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดเวลา

“พอดีผมให้เชนอยู่คุมที่บริษัทให้ ส่วนเรียวก็มีงานด่วนต้องไปทำนิดหน่อย ว่าแต่คุณจะไม่แนะนำเพื่อนของคุณให้ผมรู้จักหน่อยเหรอ” ทรรศน์ท้วงขึ้นเมื่อเห็นสายตาของเพื่อนเธอทั้งสามคู่ที่จ้องมองเขาไม่วางตา แต่มันไม่ใช่สายตาทอดสะพานที่เขามักจะได้รับจากผู้หญิงคนอื่นทั่วๆ ไป มันเป็นสายตาที่เหมือนจะตรวจสอบเขามากกว่า

“ลืมไปเลย พวกแก... นี่ คุณทรรศน์ คงไม่ต้องแนะนำกันมากใช่ไหม” นิรันตราเอ่ยแนะนำและแขวะเพื่อนแกมหมั่นไส้ เพราะเอาแต่อมยิ้มล้อเธออยู่ได้

“คุณทรรศน์คะ นี่ละมุน... ละมุนพรรณ แล้วก็เพิร์ล… เพลินพิศค่ะ อีกคนก็ตรี... ที่คุณเคยเจอแล้วในงานวันก่อน” นิรันตราแนะนำเพื่อนๆ ให้ทรรศน์ได้รู้จัก

“ยินดีที่ได้รู้จักตัวจริงของคุณทรรศน์นะคะ” เพลินพิศส่งยิ้มทักทายเป็นคนแรก

“ใช่ค่ะ เคยได้ยินแต่คนพูดถึงมาซะเยอะ แล้วคุณทรรศน์จองโต๊ะหรือนัดใครไว้หรือเปล่าคะ” ละมุนพรรณถามต่อด้วยความเป็นคนอัธยาศัยดี

“ไม่ได้นัดไว้หรอก” ทรรศน์ตอบ สายตาก็มองไปทางนิรันตราบอกเป็นนัยว่า ไม่ได้นัด ‘ใคร’

“อย่างนี้คุณทรรศน์มาทานคนเดียวหรือคะ” ละมุนพรรณถามนำร่อง เพื่อจะหยั่งดูท่าทีของชายหนุ่มที่มีต่อเพื่อนเธอไปด้วย

“ว่าจะมาหาเพื่อนทานข้าวแถวๆ นี้ ไม่รู้จะมีหรือเปล่า” แม้จะเป็นการเอ่ยตอบละมุนพรรณ แต่สายตาของชายหนุ่มมองตรงมาทางหญิงสาวตัวเล็กเหมือนจะถามมาทางเธอมากกว่า “ถ้าไม่มีก็คงต้องทานคนเดียว”

“ถ้าอย่างนั้น มาทานด้วยกันกับพวกเราไหมคะ” นิรันตราถามด้วยความมั่นใจว่าเขาต้องปฏิเสธแน่

ในเมื่อวันนั้นเขาบอกเองว่าไม่ชอบร่วมโต๊ะกับใครๆ ไปทั่ว วันนี้แถมเพื่อนของเธอมาอีกตั้งสาม เขาต้องไม่ชอบใจแน่ๆ หญิงสาวคิดว่าต้องรีบตัดหน้าเป็นฝ่ายเอ่ยชวน ก่อนที่เขาจะพูดอะไรอื่นออกมาแล้วเธอจะปฏิเสธไม่ได้ เพราะตั้งแต่ได้เจอกันมา เธอถึงไม่เคยขัดใจเขาสำเร็จสักที แล้วยิ่งวันนี้มีพวกเพื่อนช่างยุอยู่ด้วยอีก

แต่ทางเพื่อนสาวทั้งสามที่ไม่รู้ทันความคิดของนิรันตรา ต่างคนต่างมองหน้าเธออย่างแปลกใจปนล้อเลียน

หรือว่าเพื่อนสาวตัวเล็กคนนี้จะมีอะไรในกอไผ่ด้วยเหมือนกัน!

“ดีสิ ถ้าพวกคุณไม่รังเกียจ” ทรรศน์หันไปถามสามสาว แล้วมองไปทางคนชวนที่คิ้วกระตุกมองหน้าเขาอยู่อย่างสงสัย

นี่คงคิดว่าเขาจะไม่ยอมรับคำชวนล่ะสิ... ชายหนุ่มนึกรู้ทัน แล้วจึงส่งยิ้มกวนสายตาไปให้

“ไม่หรอกค่ะ เชิญคุณทรรศน์ตามสบายเลย นั่งตรงนี้เลยแล้วกันค่ะ” ตรินยาลุกขึ้นสละตำแหน่งข้างขวาของนิรันตราให้กับชายหนุ่ม แล้วเดินอ้อมไปนั่งเป็นผู้สังเกตการณ์ร่วมกับเพื่อนอีกสองคนที่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะ

ทรรศน์แอบยิ้มในใจ ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนกับว่าได้แม่ทัพเสริมที่มีกำลังแข็งแกร่งถึงสามคนมาเป็นพวกเดียวกับเขาแล้ว

ชายหนุ่มคนเดียวในโต๊ะต้องยอมรับว่าทั้งสี่สาวทำให้บรรยากาศบนโต๊ะอาหารดีขึ้นมากจริงๆ บทสนทนาที่ชวนพูดคุยเพื่อไม่ให้เขารู้สึกแปลกแยกก็มีมาเรื่อยๆ จนทำให้เขารู้สึกสนิทใจกับพวกเธอได้ไม่ยาก เรื่องราวเกี่ยวกับตัวนิรันตราทั้งเรื่องดีๆ และนิสัยร้ายๆ ที่เพื่อนทั้งสามจงใจเล่าขึ้นมามากเป็นพิเศษ ทำให้เขาได้รู้จักแม่ลูกแมวตัวเล็กคนนี้เพิ่มขึ้นในอีกหลายๆ แง่มุม แต่มันไม่ได้ทำให้เขาแปลกใจหรือรับไม่ได้กับวีรกรรมร้ายๆ ของเธอเลย เพราะเขาเองก็เคยเจอความร้ายของเธอมาแล้วกับตา และคิดว่ามันก็เป็นแค่นิสัยที่ชอบแกล้งเอาคืนคนอื่นเหมือนเด็กๆ เท่านั้นเอง

และตอนท้ายของมื้อที่นิรันตรายกขนมหวานออกมา เขาต้องอดแปลกใจไม่ได้เมื่อได้รู้ว่าเธอเป็นคนคิดสูตรขนมทั้งหมดในร้านนี้

“ไอ้มินิน่ะ ชอบพวกขนมหวานมาก พอตระเวนชิมไปมากๆ เข้าก็นึกอยากลองทำเอง ทีแรกมันกะว่าจะทำให้ตัวเองทานคนเดียว แต่พอพวกเราเผลอชมเข้านิดหน่อย นัดเจอกันทีไรต้องได้ลองขนมแปลกๆ ใหม่ๆ ทุกที” ตรินยาเล่าให้ชายหนุ่มคนเดียวบนโต๊ะรับฟัง

“มิน่าล่ะ… เวลาไปทานข้าวกับผมถึงต้องสั่งขนมสองสามอย่างมาตบท้ายตลอด นี่กะจะไปล้วงสูตรของที่อื่นมาดัดแปลงทำขายนี่เอง” ทรรศน์หันมาเย้าหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ เมื่อรู้สึกว่าขนมที่ทานอยู่คล้ายๆ กับที่เพิ่งไปทานด้วยกันมา แต่เขารู้สึกว่าขนมในจานตรงหน้านี้หอมหวานอร่อยกว่าเยอะ... ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคนทำฝีมือดี หรือเพราะเขารู้ว่าเธอเป็นคนทำกันแน่

“เพราะเห็นของเขาอร่อยหรอกค่ะ ฉันถึงเอามาลองทำทานกันเอง ไม่ได้ทำขายแย่งลูกค้าเขาสักหน่อย ถ้าจะขายในร้านละก็ ต้องเป็นสูตรที่ฉันคิดเองเท่านั้นแหละ” นิรันตราพูดอย่างภูมิใจ

“งั้นที่ผมได้ทานเมื่อวันก่อนก็เป็นฝีมือคุณด้วยสินะ จำได้ว่าเป็นสูตรใหม่ซะด้วย” ทรรศน์ถามไปถึงขนมหวานที่เธอเอามาใช้ติดสินบนขอโทษที่ผิดนัดเขา

“ก็ใช่น่ะสิ ฉันอุตส่าห์ยอมสละสองถ้วยแรกให้เพราะเห็นว่าคุณโกรธที่ฉันผิดนัด แต่คนบางคนก็ยังมาตีหน้ายักษ์ใส่ฉันอยู่นั่นแหละ ปกติคนแรกที่จะได้ชิมฝีมือฉันก่อนใครก็มีแต่เพื่อนฉันสามคนนี้เท่านั้นนะ”

“แหม... ลงทุนง้อด้วยขนมสูตรใหม่เลยเหรอ” เพลินพิศได้ยินเรื่องก็ล้อเข้าให้

“อย่างไอ้มินิเนี่ยมันไม่ค่อยง้อคนหรอกนะคะ ถ้ามันไม่ผิดจริง หรือถ้าผิดจริงมันจะง้อแค่ครั้งเดียวเท่านั้นแหละค่ะ ถ้าคุณทรรศน์อยากคบกับมันก็ต้องระวังนะคะ ขืนมันง้อแล้วไม่หาย คุณนั่นแหละค่ะที่ต้องเข้าไปง้อมันแทน” ตรินยาเตือนเกี่ยวกับนิสัยของเพื่อนสาว

“งั้นหรือ... แล้วผมจะจำไว้” ทรรศน์รับคำแข็งขันขณะมองไปทางนิรันตราที่กำลังตวัดสายตาค้อนไปทางเพื่อนสาวที่เอานิสัยของเธอมาแฉ แต่แล้วก็มีเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นมาขัดจังหวะ

“ขอโทษที ขอตัวเดี๋ยวนะ” เขาเอ่ยก่อนขยับลุกขึ้นเพื่อแยกตัวออกไปคุยโทรศัพท์

ไม่นานทรรศน์ก็เดินกลับเข้ามาที่โต๊ะและกล่าวขอตัวกลับก่อนเพราะมีธุระสำคัญ แล้วเขาก็ได้สามแม่ทัพสาวช่วยยุยงกึ่งไล่ให้นิรันตราเดินตามไปส่งเขาที่รถ คนตัวเล็กจึงต้องลุกมาทำหน้าที่เจ้าบ้านที่ดีอย่างเสียไม่ได้

“ดึกขนาดนี้แล้วยังจะต้องทำงานอีกเหรอคะ” หญิงสาวถามขึ้นเมื่อทั้งคู่เดินมาถึงรถ

“ก็นิดหน่อย ที่คุณถามนี่เพราะเป็นห่วงผมหรือเปล่า” ทรรศน์ใช้มือทั้งสองค้ำกับหลังคารถเอาไว้ โดยมีหญิงสาวตัวเล็กอยู่ตรงกลาง ก่อนจะค่อยก้มหน้าลงมามองหน้าเธอ นิรันตราที่ไม่ทันตั้งตัวก็ตกใจขยับถอยหลังไปจนติดประตูรถ

“เป็นเพื่อนกันก็ต้องห่วงกันบ้างเป็นธรรมดา” นิรันตราตอบเน้นคำว่า ‘เพื่อน’ เป็นพิเศษ

“ห่วงจริงๆ น่ะเหรอ” ทรรศน์ถามย้ำอีกครั้ง

“บอกว่าห่วงก็ห่วงสิ แล้วถอยออกไปด้วย ฉันไม่ชอบให้ใครมาทำอะไรรุ่มร่าม” แล้วหญิงสาวก็ต้องขู่เสียงแข็งเมื่อเขายิ่งก้มหน้าเข้ามาใกล้

“ไม่อย่างนั้น ถึงจะเป็นเพื่อนฉันก็ไม่เว้นนะ”

“ก็ถ้าผมไม่... อุบ!!” ทรรศน์พูดยังไม่ทันจบประโยคก็รู้สึกจุกนิดๆ ที่ท้อง ชายหนุ่มขยับเข้าไปใกล้อีกเพื่อให้เธอทำร้ายเขาได้ไม่ถนัด

“ถอยออกไปเดี๋ยวนี้เลย!” นิรันตรายกมือผลักร่างสูงตรงหน้าออกไปแต่เขาก็ไม่ยอมขยับสักนิด เธอไม่ชอบสถานการณ์แบบนี้เลยจริงๆ การต่อสู้ระยะประชิดแบบนี้คนแรงน้อยกว่าย่อมเสียเปรียบอยู่แล้ว

“ไม่งั้น... ฉันจะยกเลิกสัญญาสงบศึกของเรา แล้วก็ไม่นับคุณเป็นเพื่อนอีกแล้วด้วย” หญิงสาวขู่ขึ้นมาอีกครั้ง

ทางด้านชายหนุ่มที่ตอนแรกตั้งใจแค่กะจะแกล้งเธอเล่น แต่เมื่อได้มองหน้าหญิงสาวใกล้ๆ อย่างนี้ เขากลับรู้สึกอยากจะสูดกลิ่นหอมจากแก้มแดงๆ อยากจะลองปิดปากที่กำลังพูดขู่เขาอยู่ดูสักที

แล้วความรู้สึกบางอย่างในใจก็ทำให้เขาต้องหลุดปากออกไป

“เอาอย่างนั้นเลยเหรอ ก็ดีสิ ผมไม่อยากเป็นเพื่อนกับคุณแล้วเหมือนกัน”

นิรันตราได้ยินคำพูดของเขาก็อึ้งไป สายตาของเธอที่ส่งไปให้คนพูดนั้นเต็มไปด้วยคำถาม ทรรศน์จ้องตาหญิงสาวอยู่พักใหญ่คล้ายจะตัดสินใจอะไรบางอย่าง แต่แล้วเขาก็เป็นฝ่ายหลับตาลดมือทั้งสองลงข้างลำตัวแล้วขยับถอยออกมา ก่อนจะหัวเราะเบาๆ และพูดด้วยน้ำเสียงที่ปรับให้เป็นปกติ

“ผมล้อเล่นน่า คุณนี่หมัดหนักชะมัด แกล้งนิดแกล้งหน่อยต้องถึงกับชกกันเลยเหรอ แล้วไอ้สัญญาสงบศึกของเราน่ะ ผมไม่ยอมให้คุณยกเลิกง่ายๆ หรอก ถึงคุณจะเลิกแต่ผมไม่ยอมซะอย่าง ก็แปลว่าสัญญายังมีผลบังคับใช้อยู่นะ เข้าใจไหม หนูมินิ!” ทรรศน์แกล้งเรียกฉายาที่เขาคิดว่าเพื่อนเธอช่างตั้งให้สมตัวดีจริงๆ

“ถ้าคุณไม่อยากให้ฉันยกเลิกสัญญาก็อย่าทำแบบเมื่อกี้อีก แค่ล้อเล่นก็ไม่ได้ แล้วอย่ามาเรียกฉันว่ามินิด้วย!” นิรันตราตอบกลับเมื่อเริ่มปรับอารมณ์ฉุนๆ กับใจหวิวๆ ให้กลับมาเป็นปกติได้แล้ว

“ทำไมล่ะ ทีเพื่อนๆ คุณยังเรียกกันได้ ผมว่าก็เหมาะดีนะ น่ารักออก... หนูมินิ” ทรรศน์ยังไม่เลิก

“ไอ้พวกนั้นมันชินปากจนห้ามไม่อยู่แล้ว แต่คุณ ...ไม่ต้องคิดที่จะเรียกเลยนะ จำไว้!” นิรันตราไม่ยอม แต่จู่ๆ เธอก็ต้องรีบตัดบทไล่เขากลับเมื่อเหลือบไปเห็นจิ้งจกยักษ์สามตัวเกาะผนังกระจกมองดูพวกเธออยู่

“แล้วก็ไหนว่ามีงาน ไม่รีบกลับไปทำล่ะคะ”

“ทีเมื่อกี้ยังห่วงว่าเราจะทำงานหนัก แล้วตอนนี้มาไล่ให้รีบกลับไปทำงาน จะเอายังไงกันแน่ พูดกลับไปกลับมาอยู่ได้” แล้วเธอก็เจอทรรศน์ในมาดกวนเข้าให้

“ก็รีบกลับไปทำงาน จะได้เสร็จเร็วๆ ได้พักเร็วๆ ไงค่ะ ไปได้แล้ว! ฉันจะเข้าร้านแล้ว” นิรันตรารุนหลังให้คนตัวโตหันไปหาประตูรถ

“ได้ตามคำสั่งครับ” ทรรศน์พูดจบก็เปิดประตูขึ้นรถ แต่แทนที่จะรีบกลับไป เขายังไม่วายเลื่อนกระจกลงมาบอกลา “ผมไปแล้วนะ ฝันดีนะ คุณหนูมินิ”

จบคำทรรศน์ก็ออกรถไปทันที ทิ้งให้นิรันตรายืนมองตามอย่างเจ็บใจ

นี่จะมีคนเรียกเราว่า ‘มินิ’ เพิ่มขึ้นมาอีกแล้วใช่ไหม

ทรรศน์ขับรถออกมาจากร้านได้สักพักก็จอดรถหลบเข้าข้างทาง เขายกมือขึ้นลูบใบหน้าและระบายลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ พยายามปรับอารมณ์และความคิดของตัวเองให้เข้าที่เข้าทาง เมื่อสักครู่นี้เขาเกือบจะทำสิ่งที่เขาไม่เคยทำมาก่อน

บอกรักผู้หญิง!

เขาเกือบจะบอกรักออกไปแล้ว แต่จากสายตาของนิรันตราที่แสดงออกว่าเสียใจกับคำพูดของเขาที่ว่าไม่อยากเป็นเพื่อนกับเธอแล้ว มันทำให้รู้ว่าเธอเห็นเขาเป็นเพื่อนคนหนึ่งอย่างบริสุทธิ์ใจ ไม่ได้มองเขาในฐานะอื่นเลย นั่นทำให้เขาต้องยับยั้งชั่งใจเพราะไม่อยากจะทำลายความเป็นเพื่อนที่ดีที่หญิงสาวมีให้อย่างจริงใจ

และตัวเขาเอง... เขาควรที่จะแน่ใจกับความรู้สึกที่มีต่อนิรันตราให้มากกว่านี้ เขาจะแน่ใจได้ยังไงว่าที่เขารู้สึกอยู่มันคือความรักจริงๆ ไม่ใช่แค่สนใจความแปลกแตกต่างของเธอ ในเมื่อเขาเองก็ไม่เคยมีความรักให้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อนเลย

เวลา... เขาควรให้เวลากับทั้งตัวเองและตัวเธอมากกว่านี้

“แหมๆๆ แค่ให้เดินไปส่งแค่นี้ หายไปนานเลยนะแก” ตรินยาพูดขึ้นทันทีที่เพื่อนสาวเดินกลับมานั่งที่โต๊ะ

“ช่าย... พวกฉันก็เลยไปแอบดูกันว่าแกจะเป็นอะไรหรือเปล่า” เพลินพิศรีบเสริม

“ถ้าที่พวกแกทำเรียกว่าแอบนะ ฉันว่าพวกแกต้องกลับไปเรียนภาษาไทยกันใหม่ได้แล้ว” นิรันตราโต้กลับอย่างนึกหมั่นไส้กับแววตาของเพื่อนทั้งสาม

“มันก็ทำให้ได้เห็นฉากเด็ดๆ ของแกแล้วกัน” ละมุนพรรณยิงคำพูดโดนใจให้ นิรันตราต้องอายหน้าแดงอีกครั้งเมื่อคิดไปถึงเหตุการณ์ที่รถ

“ไม่มีฉากเด็ดอะไรทั้งนั้นแหละ... นี่พวกแกเห็นแต่ไม่ยอมเข้าไปช่วยเลยนะ!”

นิรันตราโวยกลบความอายที่โดนเพื่อนเห็นภาพที่ชวนให้เข้าใจผิดกันไปใหญ่

“พวกฉันรู้ว่าแกเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว” ละมุนพรรณชมเพื่อนสาวเพื่อเอาใจ “อีกอย่างคุณทรรศน์นี่ก็สุภาพบุรุษใช้ได้เหมือนกันนะ ที่ยอมปล่อยแกมาโดยไม่ทำอะไรสักอย่าง”

“เนอะ เป็นฉันหน่อยไม่ได้ เจอแกหน้าแดงๆ น่าเจี๊ยะขนาดนี้ มันต้องมี goodnight kiss สักทีสองทีบ้างล่ะว้า...” เพลินพิศใช้นิ้วจิ้มไปที่แก้มของเพื่อนสาวแล้วแซวให้เธอยิ่งหน้าแดงเข้าไปอีก

“พวกแกไม่ต้องมาล้อกันเลย เจอแบบนี้ใครๆ ก็ต้องเขินทั้งนั้นแหละ ไม่ใช่ว่าฉันไปชอบอะไรเขาสักหน่อย แล้วขอบอกพวกแกไว้ตรงนี้เลยนะว่าฉันกับคุณทรรศน์เป็นแค่เพื่อนกัน เมื่อกี้นี้เขาก็แค่ล้อเล่นเฉยๆ” นิรันตราแก้ตัววุ่นวาย

“ถึงแกคิดว่าเขาเป็นเพื่อน ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะคิดว่าแกเป็นเพื่อนด้วยนะ” ละมุนพรรณพูดขึ้นมา

“แล้วถ้าวันไหนเขาจีบแกขึ้นมาละก็ รีบรับปากไปเลย ผู้ชายดีๆ อย่างนี้หายากนะ ไอ้มินิ”

“ใช่ๆ คนนี้นะยอมรับมาเป็นเพื่อนเขยได้ ดูสิ... ตอนกินข้าวนะเอาใจแก คอยตักกับข้าวให้แกแต่ละอย่างก็มีแต่ของชอบแกทั้งนั้น รู้ใจกันจริงจริ๊ง”

ก็แค่ไม่เอาผัก ตักมาแต่เนื้อสัตว์ก็ของชอบฉันแล้วนี่ยะ... นิรันตราเถียงในใจ

“เนอะ! งานยุ้งยุ่งแท้ๆ แต่ก็ยังอุตส่าห์หนีงานมาหาแก ผู้ชายที่เห็นเราสำคัญกว่างานนี่ก็หาไม่ได้ง่ายๆ นะแก”

แล้วที่เพิ่งกลับไป ไม่ได้กลับไปทำงานหรือไง...

“อย่างที่รถก็ปล่อยแกมาอย่างไม่บุบสลายเสียหายตรงไหน แสดงว่าเขาให้เกียรติแกมากนะ รู้ตัวหรือเปล่า”

ก็บอกแล้วว่าแค่ล้อเล่นยังไม่ยอมเชื่ออีก!..

สามสาวผลัดกันบอกข้อดีของทรรศน์กันยกใหญ่แบบไม่เหลือช่องไฟให้เพื่อนตัวเล็กได้เข้าแทรก นิรันตราจึงทำได้แค่ถกเถียงไปในใจเท่านั้น แล้วสุดท้ายทั้งสามก็ประกาศออกมาอย่างพร้อมเพรียง

“สรุปมติที่ประชุมว่า คนนี้ผ่าน!!”

“แล้วทำไมพวกแกไม่จีบซะเลยล่ะ ถ้าดีนักละก็ แล้วอีกอย่างเขาก็ไม่ได้มีท่าทีอะไรกับฉันอย่างที่พวกแกว่าสักหน่อย ไม่เห็นบอกว่าชอบฉันสักคำ” หลังจากที่เงียบมานาน นิรันตราก็ได้จังหวะโต้กลับสักที เธอยังคงไม่ยอมรับในทฤษฎีของเพื่อน

“เรื่องแบบนี้มันไม่ต้องพูดทุกอย่างหรอก มองตาดูก็รู้” ตรินยาพูดอย่างคนแก่ประสบการณ์ที่สุดในหมู่เพื่อน

“ถ้าเขามาสนใจฉันนะ ฉันก็ไม่ปล่อยไปหรอก แต่เนี่ย… เขามัวมองแต่แกอยู่นั่น ผิดกฎผู้ชายในสเปกฉันข้อที่ต้องรักฉันคนเดียว ก็เลยต้องยอมๆ ยกให้แกไป” ละมุนพรรณว่าไป

“เออ... ฟังดูเป็นพระคุณมากเลยย่ะ” นิรันตราเอ่ยแกมประชด

เมื่อทรรศน์กลับมาถึงบ้าน พ่อบ้านที่รอรับอยู่ก็รายงานว่าเรียวมารอพบเขาอยู่ที่ห้องทำงานเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มจึงเดินเข้าไปหาทันที

“ได้เรื่องว่าไง” ทรรศน์เอ่ยถามทันทีเมื่อก้าวเข้ามาในห้อง

“พบตัวคนที่ลักลอบแฮ็กค์เข้ามาที่ระบบคอมพิวเตอร์ของเราแล้วครับ ผมวางกับดักลอบส่งบั๊กไปกับข้อมูลที่ฝ่ายนั้นดึงไป และชั่วโมงที่แล้วมันก็กลับมาแจ้งไอพีกับที่อยู่ของเครื่องให้ครับ” เรียวรายงานการทำงาน

“แล้วมันเป็นพวกไหน ใช่พวกโอเชี่ยนสตาร์หรือเปล่า” ทรรศน์ถามถึงบริษัทยักษ์ใหญ่จากฮ่องกงคู่แข่งสำคัญของซันไรส์

“ตอนนี้ยังไม่ทราบแน่ชัดครับว่าเป็นคนของฝ่ายไหน ไอพีบอกมาว่าเป็นคอมพิวเตอร์ส่วนบุคคลไม่ได้ขึ้นกับเครือข่ายของที่ไหนครับ”

“แล้วเจ้าของเป็นใคร” ทรรศน์ถามต่อ และเมื่อได้ยินคำตอบเขาก็ต้องชะงักไป

“ละมุนพรรณ… คงไม่ใช่คนเดียวกับที่เป็นเพื่อนกับนิราหรอกนะ” ทรรศน์พูดเหมือนถามไป ทั้งที่ในใจนั้นค่อนข้างแน่ใจแล้วว่าเป็นคนคนเดียวกัน

“คนเดียวกันครับ” เรียวมองสีหน้าเรียบเฉยของเจ้านายอย่างเดาอารมณ์ไม่ถูก “แล้วเจ้านายจะให้ทำยังไงต่อไปครับ”

“ตามต่อไปว่าเธอทำงานให้กับที่ไหน หรือมีความเกี่ยวข้องกับใครที่น่าสงสัยหรือเปล่า อืม... แล้วก็ ให้คนของนายจับตาดูความเคลื่อนไหวของผู้หญิงทั้งสี่คนนี้เอาไว้ให้ดีด้วย” ทรรศน์สั่งต่อ

เขานึกสงสัยว่าเรื่องนี้จะเกี่ยวข้องกับสาเหตุที่นิรันตรามาสมัครคัดเลือกด้วยหรือเปล่า ถ้าใช่... แล้วพวกเธอเข้ามาเพื่อทำอะไร เขาไม่อยากจะคิดในแง่ร้ายเลยว่าเธอจะเป็นคนของฝ่ายตรงข้าม

“ครับเจ้านาย” เรียวรับคำหนักแน่น

“แล้วที่เคยให้ตามเรื่องจดหมายขู่ไปถึงไหนแล้ว” ทรรศน์ถามถึงงานอีกอย่างที่ให้บอดี้การ์ดหนุ่มตามหาตัวคนร้าย

“ยังไม่มีอะไรคืบหน้าเลยครับ คนของเราแต่ละคนก็ดูไม่มีใครน่าสงสัยอะไร”

“ลองตามดูให้ดีแล้วกัน ฉันว่าคงไม่พ้นฝีมือคนใน ไม่แน่... เราอาจมีเกลือเป็นหนอนก็ได้”

“ครับ ผมจะทำให้ดีที่สุด”

“อืม ถ้าไม่มีอะไรแล้ว นายก็กลับได้เลย เดี๋ยวฉันเคลียร์งานตรงนี้อีกนิดหน่อย” ทรรศน์พูดจบก็เปิดคอมพิวเตอร์ขึ้นมาดูตัวเลขหุ้นของบริษัทในตลาดหุ้นของอเมริกาที่เพิ่งเปิดทำการ

“ครับ ผมขอตัวก่อน” เรียวมองดูเจ้านายที่ยังต้องทำงานต่อจนดึกแล้วก็เป็นห่วง ทำงานหนักอย่างนี้น่าจะรีบหาคนมาคอยดูแลสักหน่อยก็คงดี