เจาะระบบ@หัวใจ - 009 : เริ่มแผนรุก

เจาะระบบ@หัวใจ ชุดสี่สาว

ผู้เขียน : แก่นฝัน

ตีพิมพ์ครั้งแรก โดย สนพ. คูลแคท
เผยแพร่ฉบับอีบุ๊ค โดย แก่นฝัน

ห้ามคัดลอกหรือดัดแปลงส่วนหนึ่งส่วนใดของนิยายเรื่องนี้

เพื่อนำออกเผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาต

009 : เริ่มแผนรุก

“จำที่ปาป้าบอกได้นะครับ” ไอยราวัณกระซิบย้ำกับสองเด็กชายขณะที่เปิดประตูให้ทั้งคู่ลงจากรถ

“ได้คับ” สองพี่น้องเงยหน้าขึ้นมาสบตากับปาป้าด้วยรอยยิ้มกว้างน่าเอ็นดู แต่ก็เป็นยิ้มที่ปู่และย่าของทั้งคู่รู้ว่าไม่ควรหลงไว้ใจไม่ต่างจากชายหนุ่มที่เลี้ยงพวกแกมา

สี่คนซึ่งดูคล้ายครอบครัวสุขสันต์เข้าไปในห้างสรรพสินค้าพร้อมเสียงพูดคุยสนุกสนาน โดยมีสองหนุ่มน้อยยึดมือของพี่สาวคนสวยไว้คนละข้าง ทิ้งให้ปาป้าของเด็กทั้งสองคอยเดินตามหลังไปติดๆ

“ปาป้าเดินช้าจัง เร็วๆ สิฮะ” เมื่อเห็นชั้นของเล่นตั้งอยู่ไม่ไกล เด็กชายอารยะก็หันหลังไปเร่งปาป้า แถมยังวิ่งไปคว้ามือใหญ่ดึงให้ก้าวเร็วขึ้นด้วย

“ปาป้ากับพี่มูนรอตรงนี้นะคับ” เมื่อเห็นกล่องรถบังคับวางเรียงรายอยู่ เด็กชายอารยะก็จับมือของผู้ใหญ่ทั้งสองคนมาจับกันไว้แทน พร้อมรอยยิ้มที่ดูเจ้าเล่ห์นิดๆ ขณะเอ่ยบอกกับพี่สาวคนสวย “ปาป้าบอกว่าเวลาไปที่ที่คนเยอะๆ ถ้าไม่จับมือกันไว้เดี๋ยวจะหลงฮะ ปาป้าอย่าทำพี่มูนหายนะคับ”

“อืม... อาร์ไปเลือกของเล่นเถอะ ปาป้าจะเฝ้าพี่มูนไว้ให้” ไอยราวัณพยักหน้าส่งยิ้มพอใจให้หนุ่มน้อยเจ้าของผลงาน พร้อมกระชับมือบางที่ยึดเอาไว้ให้แน่นขึ้น

จากที่ผู้กองหนุ่มเคยคิดจะตัดใจยอมแพ้เจ้าของตัวอักษรในหน้าต่างโปรแกรมสนทนา เพราะคิดว่าแฮกเกอร์สาวไม่ได้คิดอะไรกับเขาเกินเลยไปกว่าเจ้านายเฉพาะกิจ แต่ตอนนี้... ผู้กองหนุ่มได้ตัดสินใจส่งตัวเองลงแข่งในสนามชิงนางงามเรียบร้อยแล้ว ตั้งแต่ที่ได้เห็นปฏิกิริยาขัดเขินของเธอไปเมื่อตอนนั่งรถมา

เขาว่ารักแท้แพ้ใกล้ชิด ให้มันรู้ไปว่าความใกล้ชิดและรักแท้ของเขาจะเอาชนะไอ้ไหมพรมนั่นไม่ได้

“ผู้กองคะ ฉันโตแล้ว ไม่หลงหรอก ไม่ต้องจับมือไว้ก็ได้” ละมุนพรรณกระตุกมือที่อยู่ในอุ้งมือใหญ่ออก เมื่อเห็นสายตาของพนักงานและลูกค้าคนอื่นๆ ที่มองมาพร้อมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

“ไม่กลัวหลงหรอก แต่กลัวมูนจะหนีไปมากกว่า” ไอยราวัณบอกเสียงหวาน ทำเอาหญิงสาวต้องรีบเมินหน้าหนี เพื่อซ่อนความรู้สึกสับสน ก่อนจะหาทางปลีกตัวไปหาสองแฝด

“ฉันไปช่วยเด็กๆ เลือกของเล่นดีกว่า...”

สองหนุ่มน้อยอารยะและอลังการเดินยิ้มแฉ่งกอดของเล่นชิ้นใหม่ไว้อย่างหวงแหน แต่มืออีกข้างหนึ่งที่ว่างก็ยังคงยึดมือซ้ายขวาของพี่สาวไว้ไม่ปล่อย และเมื่อทั้งสี่คนกำลังจะเดินผ่านส่วนของร้านอาหารหลากหลายสัญชาติ ไอยราวัณก็แอบสะกิดไหล่ของแฝดผู้พี่ที่อยู่ใกล้มือกว่า แล้วชี้นิ้วไปยังร้านอาหารแห่งหนึ่ง

“พี่มูน... อาร์อยากกินหมูย่างๆ แบบนั้น”

เด็กชายอารยะบอกพร้อมฉุดดึงตัวหญิงสาวให้เดินข้ามฟากไปหยุดอยู่หน้าร้านอย่างรู้หน้าที่ จากนั้นไม่นานคนทั้งสี่ก็มานั่งอยู่ในร้านปิ้งย่างสไตล์ญี่ปุ่น ผู้ใหญ่ทั้งสองนั่งอยู่ตรงข้ามกันโดยมีแฝดหนุ่มน้อยนั่งประกบอยู่ข้างๆ หลังจากสั่งอาหารไปเพียงไม่นาน เตาย่างทองเหลืองก็ถูกนำมาวางไว้กลางโต๊ะ ตามด้วยเซ็ตเนื้อสัตว์ชุดใหญ่สำหรับครอบครัว ข้าวผัดกระเทียมร้อนๆ หอมกรุ่นอีกคนละถ้วย ส่วนข้าวปั้นและของกินเล่นอื่นๆ นั้นก็ค่อยทยอยตามมาทีหลังจนเต็มโต๊ะ

“ทำไมผู้กองไม่บอกเขาล่ะคะ ว่าฉันไม่ใช่ เออ...” รอจนบริกรสาวเดินจากไปแล้ว ละมุนพรรณก็หันมาเอาเรื่องกับผู้กองหนุ่มที่นั่งยิ้มรับคำชมที่เกิดจากความเข้าใจผิดของบริกรสาวอย่างไม่คิดค้าน

“คุณแม่ยังสาวใช่ไหม” ผู้กองหนุ่มกลับเอ่ยแทรกขึ้นมาได้เต็มปากเต็มคำ แถมยังต่อด้วยคำพูดจาที่ทำให้ฝ่ายหญิงสาวยิ่งเขินหนัก “ไม่รู้ว่าจะปฏิเสธทำไม ต่อไปมูนอาจจะได้เป็นคุณแม่ยังสาวจริงๆ ก็ได้”

“แต่ก็ไม่ใช่ของสองหนุ่มของผู้กองเสียหน่อย” สาวหน้าหวานเถียงกลับเสียงแข็ง ทำให้สองหนุ่มน้อยต้องแหงนหน้ามองพี่สาวที่ดูเหมือนจะโกรธตาปริบๆ ก่อนจะหันไปส่งประกายเจ้าเล่ห์ให้กัน

“อ๊ะ!” เสียงอุทานที่ดังขึ้นใกล้ๆ เรียกความสนใจของสาวรักเด็กได้สำเร็จ แล้วเธอก็ได้เห็นว่าบนโต๊ะเบื้องหน้าเด็กชายอลังการมีข้าวผัดกระเทียมก้อนหนึ่งตกอยู่

“ไม่เป็นไรนะครับอัล เดี๋ยวพี่มูนขอช้อนให้ดีกว่าเนอะ” ละมุนพรรณรีบโอ๋เอาใจเด็กชายที่มองข้าวก้อนนั้นด้วยใบหน้าบูดบึ้ง “อาร์ล่ะครับ เอาช้อนไหม”

“ไม่เอาคับ อาร์จะฝึกใช้ตะเกียบให้เก่งแบบปาป้า”

“อัลก็ใช้ตะเกียบได้” เด็กชายที่เพิ่งทำข้าวหล่นไปยืนยันชัดถ้อยชัดคำ

“ตามใจแล้วกันครับ... งั้นก็กินเยอะๆ นะ” เห็นเด็กชายยืนยันอย่างนั้นเธอก็ไม่ขัดใจ หันไปพลิกหมูบนเตาย่าง ก่อนจะคีบมันไปส่งบนจานของสองหนุ่มน้อยอย่างเท่าเทียม

ไอยราวัณอมยิ้มมองท่าทีเอาใจใส่ที่หญิงสาวมีต่อสองพี่น้องด้วยแววตาอ่อนโยนและวาดหวังบางอย่างอยู่ในใจ มือหนึ่งก็ใช้ที่คีบจัดวางเนื้อสัตว์ลงบนตะแกรงแทนส่วนที่พร่องไปไม่ได้ขาด

รู้ไหมมูน... ที่เธอทำอยู่มันก็เหมือนจะเป็นแม่ของสองลิงนี่แล้วนะ เหลือแค่หลงรักพ่อลิงอย่างเขาเท่านั้นเอง

“วันนี้ทำดีมากๆ ครับ” หลังจากละมุนพรรณลงจากรถไป ชายหนุ่มก็เอ่ยชมสองหนุ่มน้อยที่โผเข้ามาคลอเคลียฉีกยิ้มประจบอยู่ด้านหลัง

“ให้พี่มูนไปเที่ยวกับเราเยอะๆ แล้วพี่มูนจะยอมไปอยู่บ้านเราจริงๆ นะคับ” เด็กชายอารยะถามย้ำถึงสิ่งที่ผู้กองหนุ่มบอกเมื่อตอนไปรับที่โรงเรียน

“ไม่เชื่อปาป้าหรือครับ ถ้าอยากให้พี่มูนไปอยู่กับเรา อาร์กับอัลก็ต้องทำตัวให้พี่มูนรักมากๆ นะ รู้ไหม” ไอยราวัณเริ่มการ ‘เสี้ยมสอน’ อีกครั้ง

“พี่มูนรักอาร์จะตาย มีแต่ปาป้านั่นแหละ ชอบทำพี่มูนโมโห” เด็กชายอารยะกล่าวหา

“หึๆๆ มันวิธีหยอกล้อแบบผู้ใหญ่ต่างหาก เขาเรียกรักหรอกจึงหยอกเล่น” ชายหนุ่มแก้ตัวด้วยน้ำเสียงรื่นเริง

ไอยราวัณขับรถกลับบ้านอย่างอารมณ์ดีตลอดทาง เสียงเพลงในรถไม่ได้ทำให้เขามีความสุขได้เท่ากับเสียงพูดคุยกันของสองหนุ่มที่ทำให้เขาหมดกังวลเรื่องความรู้สึกของสองพี่น้อง กับการที่ครอบครัวของเราจะมีสมาชิกเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคน

“อยากให้พี่มูนยอมมาอยู่บ้านเราเร็วๆ จังเนอะอัล”

“ถ้ามาอัลจะเอากองทัพหุ่นยนต์มาอวดพี่มูนด้วย”

“อาร์ก็จะให้พี่มูนสอนขับรถแข่ง...”

“ทำข้าวผัดคุณหมีด้วย...”

“อืม... อยากกินอีกจังเลยเนอะ”

ทางด้านละมุนพรรณ เมื่อก้าวลงจากรถของผู้กองหนุ่ม ใบหน้ายิ้มแย้มเมื่อครู่ก็หายไปทันที หญิงสาวก้าวเท้าเร็วๆ เข้าบ้านพร้อมความรู้สึกสับสน เมื่อลองคิดทบทวนดูให้ดีแล้ว เธอก็ต้องยอมรับเลยว่า ผู้กองไอยราวัณคนนี้ก็มีคุณสมบัติตรงสเปกชายในฝันที่เธอได้กะเกณฑ์เอาไว้มากที่สุด ทั้งข้อเป็นผู้ใหญ่ ใจดี เอาใจเก่ง รักเด็ก ยิ้มสวย... ในใจของแฮกเกอร์สาวทำเครื่องหมายถูกให้กับผู้กองหนุ่มนับข้อไม่ถ้วน แต่กลับพลาดไปเพียงสองข้อเท่านั้นและมันก็เป็นข้อสำคัญมากๆ เสียด้วย คือ ข้อรักเธอคนเดียว และข้อยังไม่มีแฟน แถมอย่างหลังนี้ สำหรับผู้กองไอยราวัณแล้วมันยิ่งกว่าแฟนเสียอีก

หญิงสาวถอนใจออกมาหนักหน่วง โทษว่าเป็นเพราะตัวเองไม่ยอมตีตัวออกห่างจากผู้กองหนุ่มอย่างจริงจัง ถึงได้เผลอตัวเข้าไปสัมผัสกับความอบอุ่นใจดีของเขาจนตัวเองเกิดอ่อนไหวเก็บมาคิดเลยเถิดไปไกลขนาดนี้ และอีกหนึ่งความรู้สึกที่เกิดขึ้นเมื่อเธอต้องกลับมาอยู่บ้านคนเดียวหลังจากช่วงเวลาแสนอบอุ่นได้ผ่านพ้นไปแล้วก็คือ ความเหงา... ความรู้สึกที่เคยหลบซ่อนอยู่ในใจเธอลึกๆ แต่ไม่เคยได้รู้สึกถึงมันชัดเจนเท่านี้มาก่อน

ละมุนพรรณหลบหนีจากความเงียบเหงา ด้วยการคว้าเจ้าหมีมาชเมลโลตัวโตนุ่มนิ่มมากดจมูกลงไปสูดกลิ่นที่คุ้นเคยและกอดมันไว้แน่น ก่อนจะเปิดใช้งานคอมพิวเตอร์และต่อเข้าสู่โลกอินเตอร์เน็ตทันที

คืนนี้ชุมชนช่างเจาะมีสมาชิกเข้าสู่ระบบไม่มากนัก เพราะไม่ได้มีกิจกรรมพิเศษอะไรให้เหล่าช่างทั้งหลายได้ร่วมสนุกกันอย่างคืนวันอาทิตย์ และเมื่อแฮกเกอร์สาวคลิกเข้าสู่ห้องสนทนาก็พบว่ามีสมาชิกกำลังพูดคุยกันอยู่แล้วสองสามคน

หล่อคุมซอย พูดว่า: ผมไปสมัครลงทุนมาเมื่ออาทิตย์ก่อน วันนี้เว็บก็โอนเงินปันผลก้อนแรกมาให้แล้วด้วย ลงทุนง่ายๆ ได้กำไรเห็นๆ

จอมเจาะมหาเวท พูดว่า: แต่เด็กเซียนเตือนว่าเว็บมันน่าสงสัยไม่ใช่เหรอ

01001011 พูดว่า: เห็นสมาชิกในเว็บก็ได้เงินเอาๆ ผมก็ชักจะสนใจเหมือนกันนะ

หล่อคุมซอย พูดว่า: เอาสิ สมัครต่อจากสายผมนะ ถ้าได้สิทธิพิเศษเราก็เอามาแบ่งกัน

นางงามรักเด็ก พูดว่า: อย่าไปหลงเชื่อไอ้โคมันนี่นะ

เมื่อเห็นว่าสมาชิกในชุมชนช่างเจาะเริ่มมีความคิดโอนเอนไปทางที่จะเข้าร่วมลงทุนกับเว็บไซต์แห่งนั้น ละมุนพรรณก็รีบพิมพ์ข้อความห้ามทันที

01001011 พูดว่า: อ้าว... หวัดดีฮะคุณนางงาม ไอ้โคมันนี่มันก็ดูน่าเชื่อถืออยู่นะฮะ คุณนางงามจะห้ามพวกผมทำไม

นางงามรักเด็ก พูดว่า: ก็รีสอร์ทแห่งนั้นมันมีจริงที่ไหนล่ะ ข้อมูลต่างๆ ไอ้เจ้าของเว็บมันก็มั่วกุขึ้นมาเองทั้งนั้น แล้วเชื่อนางงามเถอะ ว่าอีกไม่ถึงเดือน มันต้องปิดเว็บหนีแน่ๆ

จอมเจาะมหาเวท พูดว่า: นางงามพูดเหมือนรู้อะไรมากกว่าที่พวกเรารู้

หล่อคุมซอย พูดว่า: นั่นสิ มันจะปิดหนีจริงๆ เหรอ แล้วที่ผมลงทุนไปจะโดนมันโกงจริงหรือฮะ

นางงามรักเด็ก พูดว่า: เอาหัวนางงามเป็นประกันได้เลย แต่ถ้าอยากรู้ผลจริงๆ ละก็... ทุกคนช่วยนางงามได้ไหมล่ะ

เป็นอีกครั้งที่ละมุนพรรณคิดจะใช้เครือข่ายของสมาชิกในชุมชนช่างเจาะเป็นกำลังสำคัญในการเก็บกวาดเว็บปัญหาสังคม การที่จะดำเนินคดีกับโคมันนี่ได้จะต้องมีหลักฐานความผิดที่ชัดเจนและมีเจ้าทุกข์ไปร้องเรียนกับทางตำรวจเสียก่อน ดังนั้น ถ้าอยากจะจัดการกับตัวการเร็วๆ ก็ต้องหาทางเร่งให้เว็บมันปิดตัวลงไปเร็วขึ้นกว่าเดิม

แล้วทุกคนที่อยู่ในห้องสนทนาแห่งนั้นก็รับปากออกมาแข็งขัน เหมือนดังทุกๆ ครั้งที่เธอต้องการความร่วมแรงร่วมใจจากชาวช่างเจาะ หญิงสาวยิ้มกับตัวเองอยู่เงียบๆ อาศัยจังหวะเหมาะที่นายข้าวมันขาหมูไม่ได้ออนไลน์เข้ามาในห้องสนทนาเพราะเธอใช้สิทธิพิเศษของการเป็นลูกสาวนายช่างใหญ่สั่งบล็อกชื่อเขาไว้ชั่วคราว รีบพรมปลายนิ้วพรั่งพรูแผนการของเธอออกไปบรรทัดแล้วบรรทัดเล่า โดยมีช่างเจาะพิมพ์ตอบรับขันอาสารับหน้าที่แต่ละส่วนตามความถนัดของตนเองมาเป็นระยะๆ

ดวงเด่นนั่งหน้าเครียดขึงอยู่เบื้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่กำลังแสดงหน้ากระทู้ต่างๆ จากสมาชิกของเว็บโคมันนี่ เขาต้องวุ่นวายอยู่กับการตามลบข้อความก่อกวนป่วนกระทู้มาเกือบสองชั่วโมงแล้ว

มันเป็นข้อความร้องเรียนเจ้าของเว็บและประกาศแจ้งสมาชิกว่ารีสอร์ทที่แสดงอยู่บนหน้าเว็บนั้นไม่มีตัวตนอยู่จริง โดยคนที่อ้างว่าเป็นสมาชิกคนหนึ่งป่าวประกาศว่าได้เดินทางไปเที่ยวแถบนั้นและไปสำรวจมาด้วยตัวเอง แล้วก็ได้พบเพียงชายหาดรกร้างและรีสอร์ทเก่าทรุดโทรมรอการรื้อถอนเท่านั้น

และตอนนี้ปัญหาก็ยิ่งลุกลามเข้าไปใหญ่ เมื่อไอ้เจ้าของกระทู้ป่วนนั้นสามารถตามหาสถานที่ตั้งของรูปที่เขานำมาใช้แอบอ้างเป็นรีสอร์ทของโคมันนี่ได้ ภาพถ่ายในมุมต่างๆ ของรีสอร์ทตัวจริงเปรียบเทียบกับภาพรีสอร์ทที่ปิดกิจการไปแล้วถูกโพสต์เข้ามาภาพแล้วภาพเล่า จนเขาตามลบตามล้างแทบไม่ทัน และมันก็ทำให้เริ่มมีคำถามจากสมาชิกคนอื่นๆ ที่ได้พบเห็นข้อความและภาพเหล่านั้นตามมาอีกเป็นขบวน

“งานนี้มันต้องเป็นฝีมือเธอแน่ๆ” ดวงเด่นนึกสงสัยเจ้าของนามแฝง นางงามรักเด็ก แห่งชุมชนช่างเจาะขึ้นมาเป็นคนแรก หลังจากที่เขาพยายามเจาะเข้าไปสืบสาวข้อมูลของหญิงสาวมาหลายต่อหลายวัน เขาก็ได้รู้จักตัวตนที่แท้จริงของแฮกเกอร์สาว และเมื่อรวมเข้ากับเสียงที่ดักฟังได้จากห้องทำงานของผู้กองหนุ่มแห่งกรมคดีพิเศษ มันก็ทำให้เขาปะติดปะต่อเรื่องได้

แม้แฮกเกอร์หนุ่มจะจัดการบล็อกไม่ให้ใครสามารถโพสต์ข้อความในเว็บของเขาได้ แต่เพียงแค่ไม่นาน คำสั่งป้องกันของเขาก็ถูกเจาะระบบทำลาย ตามด้วยข้อความในทำนองเดิมๆ โพสต์ขึ้นมาอย่างไม่ขาดสาย เหตุการณ์เช่นนี้จะเกิดจากอะไรไปไม่ได้ นอกจากการที่มีแฮกเกอร์ฝีมือดีกำลังจ้องเล่นงานเว็บไซต์ของเขาอยู่ และถ้าหากแฮกเกอร์นั่นมีเพียงแค่คนสองคน เขาก็ยังพอรับมือได้ไม่ยาก ... แต่ไม่ใช่การโดนรุมกระหน่ำจากหลายทิศหลายทางอย่างนี้

เมื่อไม่สามารถหยุดยั้งข้อความเหล่านั้นและไม่สามารถตอบคำถามของเหล่าผู้ร่วมทุนได้ ดวงเด่นก็ตัดสินใจปิดเว็บโคมันนี่ไว้ชั่วคราว แล้วติดประกาศไปว่ากำลังอยู่ในระหว่างปรับปรุงระบบเพื่อให้ตอบรับกับปริมาณสมาชิกที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว เพราะชายหนุ่มถือว่าสมาชิกที่ได้รับรู้เรื่องราวในคืนนี้ยังนับเป็นส่วนน้อยเมื่อเทียบกับจำนวนสมาชิกทั้งหมด

“โคมันนี่กำลังถูกเล่นงานครับ” ดวงเด่นโทรศัพท์ไปรายงานเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ผู้ที่อยู่เบื้องหลังและเป็นเจ้าของเงินทุนทั้งหมดได้ร่วมรับรู้ เพื่อจะได้ช่วยกันหาทางแก้ไขปัญหาของเว็บที่กำลังเผชิญอยู่

“แล้วรู้ไหมว่าฝีมือใคร”

“พวกแก๊งแฮกเกอร์ป่วนครับ คิดว่ามีตำรวจอยู่ในนั้นอย่างน้อยหนึ่งคน”

“แค่โต๊ะบอลเกือบถูกมันล้มไปยังไม่พอหรือไง ให้มันมีหลักฐานมัดตัวแกได้ ถ้าไม่ได้ฉันกับท่านเลิศชัยช่วยไว้แกก็โดนซิวเข้าตารางไปแล้ว แล้วยังปล่อยให้มันตามมารังควาญเว็บของเราอีกงั้นเหรอ” เสียงห้าวห้วนต่อว่ามาอย่างหัวเสียไม่น้อยที่ถูกปลุกมารับฟังปัญหาชวนปวดหัวกลางดึก

เมื่อแฮกเกอร์ถูกต่อว่าเหมือนทุกอย่างเป็นความผิดของเขาก็นึกโมโห มือข้างหนึ่งกำโทรศัพท์แน่น พยายามใช้น้ำเสียงเรียบปกปิดความไม่พอใจเอาไว้

“ถ้าไม่ได้ผม คุณกับท่านเลิศชัยก็ไม่มีช่องทางหารายได้พิเศษอย่างนี้เหมือนกัน ยังไงก็ช่าง ตอนนี้ผมปิดเว็บไว้ชั่วคราวแล้ว ขอหลบพวกก่อกวนนี้สักพักก่อน จากนั้นค่อยหาทางแก้ไขอีกที”

“ยังไงก็อย่าลืมจัดการโอนเงินไปปิดปากไอ้พวกสมาชิกที่เข้ามาเจอข้อความเปิดโปงเราซะ บอกเป็นเงินพิเศษช่วงปิดเว็บก็ได้ พวกมันจะได้ไม่นึกระแวงสงสัยจนไปตั้งคำถามตื่นตูมตามเว็บอื่นๆ ให้คนที่ยังไม่รู้เรื่องพากันรู้ตัวขึ้นมาเสียก่อน” ชายกลางคนที่มองเหตุการณ์ได้รอบคอบกว่าวางแผนการลำดับต่อไป

“แล้วฉันจะเร่งให้คนรีบหาทางทำลายหลักฐานที่ไอ้ผู้กองมันมีอยู่ แล้วก็ติดต่อให้ท่านเลิศชัยช่วยอีกแรง”

หลังจากวางสาย ดวงเด่นก็รีบจัดการส่งอีเมล์แจ้งการโอนเงินปันผลรอบพิเศษระหว่างการปรับปรุงเว็บไซต์ไปให้สมาชิกทุกคนที่ออนไลน์เข้ามาในช่วงเหตุการณ์โกลาหล เพื่อเป็นการซื้อเวลาจากพวกเขาเหล่านั้น รอให้หลักฐานทั้งหมดถูกทำลายเรียบร้อยจนมั่นใจได้ว่าตำรวจพวกนั้นจะไม่สามารถเอาผิดเขาได้เสียก่อน หลังจากนั้น เขาจะการปิดเว็บและทำลายข้อมูลทุกอย่างที่จะเชื่อมโยงมาถึงเขาให้เกลี้ยง