ท่วงเวลารัก - ท่วงรักที่ 2 : ทริปปลดล็อก

ท่วงเวลารัก ชุดกาลรักหนึ่ง

ผู้เขียน : แก่นฝัน

เผยแพร่ฉบับรูปเล่มทำมือ และอีบุ๊ค โดย แก่นฝัน

ห้ามคัดลอกหรือดัดแปลงส่วนหนึ่งส่วนใดของนิยายเรื่องนี้

เพื่อนำออกเผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาต

ท่วงรักที่ 2 : ทริปปลดล็อก

ภายในแอร์โมบิลสีเงินรุ่นใหม่ล่าสุดที่มีเทคโนโลยีควบคุมการเคลื่อนที่ที่ทรงประสิทธิภาพและมีความปลอดภัยสูงสุด ผู้โดยสารซึ่งเป็นเด็กสาวเด็กหนุ่มวัยรุ่นสี่คน ต่างมองออกไปนอกหน้าต่างกระจกตัดรังสี ชื่นชมทิวทัศน์เทือกเขาหินสูงต่ำสีเข้มสลับกับเวิ้งทะเลทรายสีทองเบื้องล่างอย่างตื่นตาตื่นใจ วันนี้ทุกคนต่างอยู่ในชุดกระชับรูปแขนยาวขายาวรัดกุมเป็นพิเศษ เพราะเขตพื้นที่ที่พาหนะลอยฟ้ากำลังมุ่งหน้าไปถึงนั้น เป็นเขตนอกเมืองที่ไร้ซึ่งหลืบเงาของอาคารสูงระฟ้าหรืออยู่ภายใต้โดมควบคุมบรรยากาศ จึงทำให้มีความร้อนและรังสีจากดวงอาทิตย์เข้มข้นเป็นอันตรายกว่าปกติ

ผู้ร่วมทริปปลดล็อกของพีณาในวันนี้ ต่างเป็นเพื่อนสนิทร่วมระดับในสถานเรียนรู้เอมฟิลด์ และยังเป็นนักเรียนรู้ในกลุ่มฟื้นฟูรักษาเหมือนกันอีกด้วย เพียงแค่มีลักษณะและเป้าหมายของการรักษาแตกต่างกันไป

เด็กสาวที่นั่งอยู่ด้านหน้าคู่กับพีณาซึ่งเป็นคนบังคับแอร์โมบิล คือ ซิลเวีย โยฟินด์... เด็กสาววัยสิบหกรูปร่างโปร่งบางน่าทะนุถนอม ผมตรงยาวประบ่าสีทองอมส้ม ใบหน้าเล็กเรียวขาวจัดราวตุ๊กตากระเบื้องเคลือบฝีมือช่างโบราณ ผู้เป็นเจ้าของนัยน์ตาสีเขียวอมเทาสุขุมจนเกือบดูเย็นชา เธอเป็นคุณหนูคนเล็กของตระกูลเจ้าของสถานรักษาโยฟินด์ซึ่งค่อนข้างมีชื่อเสียงไม่น้อยในยูไนเต็ดที่สิบสาม

ส่วนเด็กสาวอีกคนที่นั่งอยู่ด้านหลังนั้นมีอายุมากกว่าพีณาแค่ไม่กี่เดือน ชารีย์ บอนด์ เป็นเด็กสาวผิวสีน้ำตาลอ่อนราวโกโก้นมสด ดวงตาคมโตสีเทาถูกเจ้าตัวเขียนขอบตาให้ยิ่งดูคมดุขึ้นไปอีก ปีกจมูกข้างหนึ่งประดับจิวจมูกทำจากเงินฝังพลอยสังเคราะห์สีน้ำเงิน ผมยาวสีน้ำตาลเข้มของเธอมักจะมีหมวกไหมพรมหรือไม่ก็หูฟังอันโตครอบไว้อยู่เสมอ ชารีย์เป็นเด็กสาวที่มีดนตรีฮิปฮอปเป็นเพื่อนเกือบตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง

และสมาชิกคนสุดท้ายซึ่งเป็นเหมือนพี่ชายคนโตของกลุ่มเพราะมีอายุมากที่สุด วัตต์ นอร์ตัน กำลังจะอายุครบสิบเจ็ดปีในอีกไม่กี่วันข้างหน้า เขาเป็นเด็กหนุ่มที่จัดได้ว่าหน้าตาดีมากคนหนึ่ง เรือนผมและคิ้วเข้มสีดำตัดกับใบหน้าขาวสะอาดหมดจด นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนดูหวานเชื่อมโดยธรรมชาติ ถ้าหากไม่ได้เป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร เขาก็คงจะเป็นที่นิยมในหมู่นักเรียนรู้หญิงมากกว่านี้ ไม่ใช่มีเพียงชารีย์ซึ่งเป็นเพื่อนบ้านร่วมอาคารที่พักอาศัย และรู้จักกับเขามาตั้งแต่เด็กเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียว ก่อนที่จะมารวมกลุ่มกับเด็กสาวอีกสองคน กลายเป็นกลุ่มเพื่อนสนิทสี่คนอย่างเช่นทุกวันนี้

การเดินทางบนเลนลอยฟ้าผ่านไปเกือบสองชั่วโมง จากเขตเมืองอันแออัด ผ่านดินแดนทะเลทรายและหุบเขาแห้งแล้ง ไร้ซึ่งสิ่งปลูกสร้างใดๆ นอกจากหมู่แผงโซลาร์เซลล์ขนาดใหญ่สองสามแห่ง ในที่สุด... พื้นที่สีเขียวชอุ่มของโอเอซิสและทะเลสาบกลางหุบเขาก็เริ่มปรากฏตัวให้เห็นอยู่ข้างหน้า

ไม่นานแอร์โมบิลของพีณาก็ถูกปลดสัญญาณจากระบบนำทางของเลนลอยฟ้า เพื่อลดระดับลงสู่การเดินทางอย่างเป็นอิสระเบื้องล่าง เดลต้าประจำแอร์โมบิลถูกเรียกตัด ‘ดีล’ โดยอัตโนมัติ สำหรับเป็นค่าผ่านทางเข้าไปเยือนเขตท่องเที่ยวสาธารณะ... โอเอซิสศูนย์สองหก

แอร์โมบิลคันงามรักษาระดับอยู่ที่ความสูงสามถึงสี่เมตรจากพื้นดิน พีณาบังคับให้มันเหาะแล่นเหนือเนินทรายสูงต่ำ ตัดผ่านทุ่งกระบองเพชรอวดดอกสีสดใส และพืชทะเลทรายต้นเตี้ยติดดินที่มีแต่ก้านกับดอกสีเหลืองที่ขึ้นคลุมดินเป็นหย่อมๆ แล่นต่อไปยังลานเสาหินที่ในอดีตนานแสนนานเคยเป็นภูเขาลูกใหญ่ แต่ถูกสายลมกร่อนเซาะจนมีลักษณะเป็นแท่งสูงคล้ายเสาหินเรียงรายหลายสิบต้น

หลังจากเคลื่อนผ่านเสาสูงสองต้นสุดท้ายซึ่งเป็นเสมือนซุ้มประตูทางเข้าสู่สถานที่ท่องเที่ยวอันสงบวิเวก พวกเธอก็มาถึงลานดินกว้างที่มีต้นปาล์มต้นใหญ่และต้นเฟิร์นยักษ์ขึ้นอยู่ประปราย และร่มรื่นหนาแน่นเป็นพิเศษตรงบริเวณใกล้ๆ กับทะเลสาบรูปจันทร์เสี้ยวขนาดใหญ่ที่โอบล้อมลานกว้างตรงนี้เอาไว้ ส่วนตัวทะเลสาบก็ถูกภูเขาและผาหินสลับซับซ้อนโอบล้อมเอาไว้อีกชั้นหนึ่ง

ถึงแม้จะมีแอร์โมบิลเกือบสิบคัน และยังมีบ้านพักเคลื่อนที่อีกหลายหลังมาจับจองพื้นที่อยู่ก่อน แต่ลานตั้งแคมป์แห่งนี้ก็ยังกว้างขวางพอที่จะเหลือพื้นที่ว่างๆ ซึ่งมีระยะเว้นห่างจากผู้มาเยือนกลุ่มอื่นให้ได้เลือกปักหลักพักผ่อนอย่างเป็นส่วนตัว

พีณาบังคับให้แอร์โมบิลแล่นไปหยุดจอดไม่ไกลจากพื้นที่ริมทะเลสาบที่ยังว่างอยู่ เมื่อแอร์โมบิลถูกดับเครื่องยนต์ลง เหล่านักท่องเที่ยววัยเยาว์ทั้งสี่ต่างคว้าสเปรย์ป้องกันรังสีมาฉีดพ่นบนใบหน้า เส้นผม และผิวส่วนอื่นๆ ที่โผล่พ้นเสื้อผ้า ก่อนจะล้วงแว่นตัดรังสีขึ้นมาสวม เมื่อพร้อมแล้วก็ก้าวลงจากแอร์โมบิลกันโดยพร้อมเพรียง โดยมีผู้คุ้มกันร่างสูงสองคนก้าวลงจากแอร์โมบิลอีกคันซึ่งจอดประกบอยู่ข้างกัน

“ไม่ต้องค่ะบีเจย์ เดี๋ยวพวกเราจัดการกันเองได้”

พีณาที่เดินตามเพื่อนๆ ไปสำรวจทะเลสาบจันทร์เสี้ยวสีเขียวมรกตหันกลับมาร้องห้าม เมื่อเห็นผู้คุ้มกันทั้งสองจัดการยกกล่องติดล้อใบใหญ่สูงเท่าเอวของเธอ รวมถึงกระเป๋าย่อขยายใส่เสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวอีกสามสี่ใบลงมาจากด้านหลังของแอร์โมบิลทั้งสองคัน แต่เด็กสาวก็ทำได้เพียงแค่ห้ามไปอย่างนั้น เพราะคนตัวโตทั้งสองยังคงยกลากมันตามมาส่งให้ยังจุดที่เห็นว่าเป็นลานเรียบโล่งเหมาะกับการตั้งแคมป์อยู่ดี

“ขอบคุณนะคะ เดี๋ยวพวกพีณาประกอบบ้านเอง ส่วนทั้งสองคนก็พักผ่อนตามสบายเลยนะคะ” เธอร้องตะโกนบอกอีกครั้ง ก่อนจะพยักหน้าส่งยิ้มอย่างพอใจ เมื่อชายร่างสูงใหญ่ทั้งสองคนยอมรับคำสั่ง ถอยออกไปเป็นผู้สังเกตการณ์อยู่ห่างๆ

ไม่นานกลุ่มเด็กหนุ่มสาวทั้งสี่ที่ยืนชมทะเลสาบกันจนพอใจก็เดินกลับมายังบรรดากระเป๋าที่วางกองอยู่

“งั้นเราติดตั้งบ้านพักแรมกันเลยไหม แล้วก็กางร่มไว้พักผ่อนนอนเล่นกันก่อน พอแสงอาทิตย์อ่อนลงค่อยไปเล่นน้ำกัน”

จังหวะพูดของชารีย์ค่อนข้างเร็ว แถมยังผงกหัวเป็นจังหวะเหมือนกำลังร่ายเพลงแร็พอยู่ และในทันทีที่พูดจบ ร่างปราดเปรียวกระฉับกระเฉงก็ตรงเข้าไปเปิดฝากล่องติดล้อใบใหญ่ที่สุดออก แล้วหยิบสิ่งที่อยู่ด้านในออกมาอย่างคล่องแคล่ว

หากถามว่าใครในสี่คนนี้ที่มีประสบการณ์การแคมปิ้งนอกเขตเมืองมากที่สุด ก็คงต้องชี้นิ้วไปยังชารีย์ที่ได้ติดตามแด๊ดดี้และปาป้าของเธอไปเที่ยวตะลอนบ่อยที่สุด

ไม่ผิด! แด๊ดดี้และปาป้า... ชารีย์เป็นบุตรสาวแท้ๆ ของคู่ชีวิตชายคู่ เธอเกิดจากการตัดต่อพันธุกรรมผสมดีเอ็นเอของคนทั้งคู่เข้าด้วยกัน และเติบโตในครรภ์เทียมจนถึงวันที่อวัยวะเจริญพร้อมจึงออกมาสู่ภายนอก เหมือนเช่นเด็กอีกนับล้านที่เกิดในครอบครัวคู่ชีวิตรักร่วมเพศ สังคมทุกวันนี้เต็มไปด้วยอิสรเสรี เปิดกว้างและให้ความเสมอภาคกับความรักทุกรูปแบบ คนสองคนที่พร้อมจะใช้ชีวิตและสร้างครอบครัวร่วมกัน สามารถลงนามมอบสัญญาเป็นคู่ชีวิตของกันและกันได้โดยไม่จำกัดเพศและวัย สามารถเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์ โดยไม่จำเป็นว่าต้องเป็นคู่รักชายหญิงหรือแบ่งแยกฐานะเป็นสามีภรรยากันเหมือนเช่นมนุษย์สมัยโบราณ

กล่องย่อขยายเกือบสิบกล่องถูกนำออกมาจากกล่องติดล้อใบใหญ่ ชารีย์เป็นผู้สั่งการให้เพื่อนแต่ละคนช่วยกันนำชิ้นส่วนบ้านพักแรมออกมาประกอบอย่างเป็นขั้นเป็นตอน เริ่มจากกล่องทรงกระบอกขนาดเท่าท่อนแขนที่พอกดปุ่มให้มันขยายคืนสภาพก็กลายเป็นกล่องยาวเกือบสองเมตร ภายในเป็นผ้ายางสังเคราะห์สีขาวพับม้วนเอาไว้ พอคลี่กลางออกมาก็เห็นเป็นแผ่นผ้ายางยับๆ ย่นๆ ขนาดสามคูณสี่เมตร ผ้ายางสีขาวนี้ถูกต่อเชื่อมกันเป็นส่วนของพื้น ผนังและหลังคาบ้านไว้แล้ว เมื่อนำเครื่องเป่าลมต่อเข้าไปในช่องที่สร้างไว้ ท่อลมตามมุมและสันต่างๆ ตามผนังและหลังคาก็พองออกเป็นโครงสร้างค้ำยันตัวบ้าน ไม่นานแผ่นผ้ายางยับย่นก็เต่งตึงตั้งเด่นขึ้นมาจากพื้น กลายเป็นบ้านพักแรมทรงกล่องขนาดย่อม

วัตต์เป็นฝ่ายออกแรงตอกหมุดยึดมุมทั้งสี่ของบ้านพักแรมเอาไว้กับพื้นดิน ขณะที่พีณาและซิลเวียช่วยกันเป่าลมเข้าไปในแผ่นเบาะรองนอนทั้งสามแผ่นและเอาเข้าไปวางเรียงด้านในบ้านพัก ส่วนชารีย์นั้นยกกล่องสี่เหลี่ยมอีกใบออกไปวางบนพื้นไม่ไกลจากบ้านทรงกล่อง เธอกดปุ่มติดตั้งแล้วก้าวถอยออกมา เพียงห้าวินาทีไม่ขาดไม่เกิน มันก็ดีดผึงกลายเป็นเต็นท์ทรงครึ่งลูกรักบี้ซึ่งจะเป็นที่พักของวัตต์ในคืนนี้

จากนั้นร่มโปร่งใสคันใหญ่ที่มีคุณสมบัติสะท้อนรังสีและความร้อนก็ถูกนำไปตั้งกางอยู่ห่างออกไปเกือบติดริมน้ำ แผ่นยางปรับอุณหภูมิถูกปูอยู่บนพื้นใต้ร่มเงานั้น ก่อนที่ทั้งสี่จะขนตู้แช่ควบคุมอุณหภูมิ เบาะและหมอนลมอีกหลายใบไปกองไว้ บริเวณนี้จะเป็นที่มั่นสำหรับการนั่งเล่นพักผ่อนและทำกิจกรรมในยามเย็นจนถึงช่วงค่ำของการตั้งแคมป์ครั้งนี้

ภายใต้การปกป้องจากร่มตัดรังสีที่เอียงมุมไล่ตามทิศทางของดวงอาทิตย์โดยอัตโนมัติ เสื้อกระชับรูปแขนยาวรัดกุมถูกพีณาถอดวางทิ้งไว้ เหลือเพียงเสื้อแขนกุดตัวบางเย็นสบายที่สวมไว้ด้านใน เครื่องดื่มและขนมที่เตรียมมาถูกลำเลียงออกจากตู้แช่ ยื่นส่งแจกจ่ายให้เพื่อนทั้งสามที่พากันถอดเสื้อตัวนอกออกแล้วเช่นกัน

จากนั้นเด็กหนุ่มสาวทั้งสี่ก็พากันนั่งนอนเอกเขนก เอนกายพักผ่อนหลังจากตระเตรียมที่พักสำหรับค่ำคืนนี้เสร็จเรียบร้อย โดยมีผู้คุ้มกันทั้งสองมาเดินตรวจตรา ทดสอบความแข็งแรงของที่พักที่เด็กหนุ่มสาวจัดการกันเองอีกครั้งให้มั่นใจ ก่อนจะหลบไปยืนเฝ้าระวังอยู่ในระยะไม่ใกล้ไม่ไกล

เวลาเคลื่อนคล้อยไปจนเกือบห้าโมงเย็น...

ซิลเวียที่เอนกายพิงหมอนลมสามเหลี่ยม อ่านนิทานประวัติศาสตร์จาก ‘อีเปเปอร์’ มานานก็วางอุปกรณ์สี่เหลี่ยมแบนบางไม่ต่างจากกระดาษแผ่นหนาลงข้างตัว เธอขยับตัวลุกนั่งหลังตรง มองไปยังท้องฟ้าและผิวน้ำเบื้องหน้าอย่างพิจารณา

“เราไปซื้อเสบียงสำหรับมื้อค่ำกันก่อน แล้วค่อยมาเล่นน้ำกันดีไหม” ซิลเวียเสนอเมื่อเห็นว่าแสงอาทิตย์เริ่มอ่อนแรงลงไปมากแล้ว

เมื่อได้ยินเพื่อนเอ่ยเตือนถึงมื้อค่ำ ทั้งพีณาและชารีย์ที่กำลังแข่งเกมกระดานบนมินิคอมพ์กันอย่างติดลมก็เพิ่งนึกขึ้นได้ พวกเธอหันมามองคนพูด แล้วพยักหน้าสนับสนุนหงึกหงัก ในขณะที่สมาชิกชายเพียงคนเดียวที่นอนหลับตานิ่งอยู่ข้างตัวคนเสนอค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาเชื่องช้า ก่อนจะผุดลุกนั่ง เหยียดแขนบิดคอไล่ความเมื่อย แล้วลุกตามเพื่อนสาวทั้งสามไปโดยไม่มีความเห็นเป็นอื่น

ทันทีที่เห็นพวกเด็กๆ ลุกออกมาจากบริเวณที่เรียกว่าเป็นฐานที่มั่น ผู้คุ้มกันคนหนึ่งก็รีบก้าวตามอย่างแข็งขัน ในขณะที่อีกคนหนึ่งยังเฝ้าบริเวณที่พักเอาไว้

“เชิญตามสบายครับคุณหนู ไม่ต้องสนใจผม” บีเจย์บอกกับกลุ่มเด็กหนุ่มสาวที่พากันหันหลังกลับมามอง ผายมือไปข้างหน้าเชื้อเชิญให้ออกเดินต่อ

แล้วผู้คุ้มกันตัวโตก็ได้ลอบยิ้มกับสายตาเบื่อหน่ายที่เจ้านายตัวน้อยส่งสารกับเพื่อนๆ แม้เขาจะเข้าใจความรู้สึกไม่ชอบถูกจับตามองของเด็กในวัยนี้ หรือแม้แต่ผู้ใหญ่เองก็ตาม แต่เขาก็ไม่อาจปล่อยปละหรือหย่อนยานต่อหน้าที่

แล้วพีณาที่รับปากบิดาไว้ว่าจะไม่แผลงฤทธิ์ออกนอกลู่นอกทางจะทำอย่างไรได้ นอกจากทำเป็นไม่สนใจผู้คุ้มกันของตน แล้วเดินต่อไปยังอาคารชั้นเดียวสีขาวที่อยู่ห่างไปไม่ถึงสองร้อยเมตร

อาคารหลังที่ว่ามีลักษณะเป็นห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ต่อกันเป็นแถวยาว ประตูของแต่ละห้องมีป้ายบอกประเภทสิ่งของที่จำหน่ายเอาไว้อย่างชัดเจน วัตต์เป็นคนเดินไปเข็นรถตะกร้าที่จอดเรียงเป็นแถวอยู่ด้านหน้าของอาคาร ก่อนจะเดินตามกลุ่มเด็กสาวทั้งสามเข้าไปในห้องจำหน่ายอาหาร

ภายในห้องขนาดหกตารางเมตรนั้นเรียบโล่ง มีเพียงตู้สีเทาเงาวับหลังใหญ่ตั้งอยู่ติดผนังด้านในสุด ชารีย์เป็นคนก้าวเข้าไปแตะปลายนิ้วบนตู้เรียบๆ นั้น ทันใดนั้นภาพหมวดหมู่อาหารและของกินอื่นๆ ก็แสดงขึ้นมาเต็มพรึบ ทั้งสี่กดเลือกอาหารกึ่งสำเร็จมาห้าหกอย่าง พร้อมด้วยเครื่องดื่มและขนมขบเคี้ยวอีกหลายชนิด

เมื่อเลือกรายการที่ต้องการจนครบ พีณาก็ปลด ‘เดลต้า’ ประจำตัวออกจากสร้อยข้อมือ แล้วแตะเหรียญทองคำขาวนั้นลงตรงหน้าช่องเรียกเก็บดีลเพื่อชำระค่าสินค้า ยืนรอกันอีกไม่ถึงสามนาที บนหน้าจอก็ปรากฏข้อความแจ้งว่าสินค้าจัดส่งเรียบร้อย

ประตูตู้ขายสินค้าถูกเปิดออกเพื่อหยิบบรรดากล่องอาหาร กระป๋องเครื่องดื่ม รวมถึงขนมขบเคี้ยวอีกหลายห่อออกจากชั้นวางในตู้มาใส่ในรถตะกร้า จนครบถ้วนแล้ววัตต์ก็เป็นคนออกแรงเข็นมันออกจากห้องจำหน่ายอาหาร

“ต่อไปก็ตู้อุ่นอาหาร เตาย่างกับเชื้อเพลิงสำหรับก่อกองไฟ” ชารีย์ทบทวนสิ่งของจำเป็นก่อนจะเดินนำกลุ่มเพื่อนไปยังห้องเช่าอุปกรณ์ ซึ่งภายในมีลักษณะแทบไม่ต่างจากห้องจำหน่ายอาหารเมื่อครู่เลย

สิบห้านาทีต่อมา รถตะกร้าสองคันที่มีข้าวของบรรจุอยู่เต็มก็ถูกเข็นมาจอดไว้ใกล้ๆ กับบริเวณฐานที่มั่นริมน้ำ

พีณาทอดสายตามองแสงสีส้มทองซึ่งสะท้อนกับผิวน้ำระยิบระยับ จนมองไม่เห็นก้อนหินสีขาวใต้ทะเลสาบเหมือนเมื่อตอนกลางวัน ไหนจะสายลมยามเย็นที่พัดกิ่งก้านใบปาล์มให้วูบไหวคล้ายจะกวักมือเรียก

ยามนั้นเด็กสาวก็หมดความสนใจกับบรรดาของกินทั้งหลายที่ยังไม่ทันได้ยกออกจากรถตะกร้า เสียงรื่นเริงเอ่ยชักชวนให้ทุกคนลงไปเล่นน้ำกันเสียที และเมื่อไม่มีใครคิดค้านเพราะรอเวลานี้มานานไม่ต่างกัน เด็กสาวทั้งสามก็วิ่งตรงดิ่งไปยังบ้านพักแรม สลับกันเข้าไปด้านในไม่กี่นาที ชุดว่ายน้ำสีสดใสก็ถูกสวมใส่แทนที่ชุดเสื้อกล้ามกางเกงขายาวตัวเดิม

เมื่อเด็กสาวต่างสไตล์ที่ต่างมีผ้าผืนใหญ่พันคลุมกายเอาไว้เดินกลับมาถึงริมน้ำ พวกเธอก็เห็นวัตต์ที่สวมเพียงกางเกงว่ายน้ำขาสั้น จัดการประกอบร่างและเป่าลมเข้าไปในบาร์ลอยน้ำที่เพิ่งเช่ามารออยู่ก่อนแล้ว แถมยังมีขนมและเครื่องดื่มใส่ในถุงตาข่ายวางไว้กลางโต๊ะที่มีขอบยกสูงกันของกลิ้งตกอย่างพร้อมสรรพ

“รู้จักหน้าที่ดีเยี่ยม น่ารักที่สุดเลยวัตต์” พีณายิ้มกว้างเอ่ยชมเอาใจ แล้วตรงรี่เข้าไปหา ช่วยกันออกแรงผลักบาร์ลอยน้ำที่เกยอยู่ริมฝั่งลงไปในทะเลสาบอย่างขันแข็ง

บาร์ลอยน้ำติดเครื่องยนต์นี้มีลักษณะเป็นห่วงยางสีส้มคล้ายโดนัทชิ้นใหญ่บึ้ม ขนาดที่สามารถนั่งล้อมวงรอบห่วงนี้ได้สูงสุดถึงสิบคนเลยทีเดียว ส่วนใจกลางนั้นยกสูงขึ้นมาเป็นโต๊ะกลม โดยที่พื้นด้านล่างวงแหวนระหว่างโต๊ะกับที่นั่งวงนอกนั้น สามารถปิดไว้สำหรับวางเท้า หรือจะเปิดออกเป็นช่องให้ห้อยเท้าราน้ำเล่นก็ได้ตามใจชอบ

บาร์กลมๆ สีเหลืองส้มล่องไปบนผิวน้ำระยิบระยับช้าๆ ให้ผู้โดยสารทั้งสี่ได้ชื่นชมทิวทัศน์ริมฝั่งทะเลสาบกว้างใหญ่ซึ่งเกิดจากน้ำผุดซึมขึ้นมาจากทางน้ำใต้ดิน ด้านหลังไกลออกไปเป็นภูเขาหินและท้องฟ้ากว้างที่ค่อยๆ ถูกย้อมด้วยสีส้มทอง โดยมีเสียงเพลงฮิปฮอปที่ขาดไม่ได้ของชารีย์ช่วยเพิ่มบรรยากาศความสนุกสนาน

เสียงเพลงแว่วประสานกับเสียงกระโดดน้ำ แทรกสอดด้วยเสียงหัวเราะเฮฮาของเด็กๆ กลุ่มหนึ่ง ทำให้ชายหนุ่มสองคนที่กำลังพูดคุยกันเบาๆ พร้อมเสพบรรยากาศสงบยามตะวันคล้อยต่ำจวนจะลาลับขอบฟ้า คลอเคล้าด้วยการคลอเคลียเอาใจจากสาวสวยข้างกายต้องอารมณ์สะดุด ยิ่งเสียงนั้นดังใกล้เข้ามามากเท่าไรก็ยิ่งหงุดหงิดไม่พอใจที่ถูกรบกวนมากเท่านั้น จนชายหนุ่มผมดำผู้มีระดับความอดทนต่ำเตี้ยอดใจไม่ไหว ต้องเป็นฝ่ายขยับกายก่อนใคร

ชาลส์ที่กึ่งนั่งกึ่งเอนนอนอยู่บนเก้าอี้นวดไฟฟ้า ผลักร่างอวบอิ่มนวลเนียนของสาวผมทองในชุดบิกินีสีดำออกจากตัว ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นมานั่งตาขวาง กระดกเครื่องดื่มสีอำพันที่เหลืออยู่ครึ่งค่อนแก้วลงคอด้วยท่าทีกระแทกกระทั้น ก่อนจะวางแก้วคริสตัลเนื้อดีลงบนโต๊ะเสียงดังจนน่ากลัวมันจะแตก และเมื่อเขาได้ยินเสียงตะโกนเฮฮาดังมาอีกครั้ง ร่างสูงใหญ่ก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง คว้าเสื้อคลุมสีน้ำเงินเข้มมาตวัดคลุมกายแกร่งที่มีเพียงกางเกงว่ายน้ำสวมติดกาย หันไปมองหาที่มาของเสียงเอะอะแล้วพุ่งตรงไปทางนั้น โดยมีสาวผมทองหุ่นนาฬิกาทรายรีบลุกตามติด

เวลานี้ชาลส์ไม่ได้ใส่ใจร่างอวบอิ่มที่เกาะแกะควงแขนไม่ยอมห่าง เขาเดินอ้อมหมู่ต้นปาล์มและพืชล้มลุกใบหนาทึบมุ่งไปทางทะเลสาบ ใบหน้าหล่อเหลาเวลานี้บึ้งตึงด้วยความไม่สบอารมณ์สุดขีด พวกเขาอุตส่าห์เลือกตั้งแคมป์กันตรงฝั่งรอบนอกของทะเลสาบซึ่งรกทึบและริมฝั่งเต็มไปด้วยโขดหิน ห่างไกลคนละฟากจากลานกว้างด้านในที่ผู้คนนิยมปักหลักค้างแรมกันมากกว่า แต่ก็ยังไม่วายถูกรบกวนความสงบเข้าจนได้

จนเมื่อก้าวพ้นจากมวลหมู่ไม้หนาทึบที่เขาตั้งใจเลือกให้มันเป็นกำแพงบังสายตากั้นอาณาเขต เพลงฮิปฮอปเสียงเบสแน่นหนักก็ยิ่งดังชัดเจนจนเขาจับความได้ พร้อมกับมองเห็นบาร์ลอยน้ำซึ่งมีเด็กสาวร่างผอมแห้งยังไม่ถึงวัยสาวดีสองคนยืนร้องตะโกนราวกับกำลังเชียร์กีฬากันอยู่ นัยน์ตาคมกริบขุ่นจัดตวัดมองตามสายตาของผู้ก่อกวนความสงบทั้งสองลงมายังผิวน้ำเบื้องหน้า ก็เห็นร่างขาวๆ สองร่างมุดดำแหวกว่ายอยู่ใต้น้ำ และกำลังมุ่งตรงมาทางที่เขายืนอยู่เสียด้วย

ไม่ถึงอึดใจที่ชาลส์พยายามเขม้นมองร่างใต้น้ำให้ชัด ร่างขาวสูงหนากว่าที่พุ่งนำอีกร่างก็ทะยานพรวดขึ้นมาเหนือน้ำ ให้ชายหนุ่มได้เห็นว่าเป็นเด็กหนุ่มผมดำคนหนึ่ง เด็กคนนั้นยกมือเสยผมและปาดไล่หยดน้ำออกจากใบหน้า ก่อนจะรีบมองลงไปในน้ำ ไม่นานก็ตีสีหน้าไม่พอใจออกมาชัดเจน และเมื่อชาลส์มองตามสายตานั้นไปก็เห็นร่างขาวๆ อีกร่างกำลังพลิ้วกายอยู่ใต้น้ำ ดำว่ายผ่านร่างของเด็กหนุ่มมาโดยไม่โผล่ขึ้นมาหายใจ

ชาลส์ยืนรออยู่ไม่นาน ร่างเล็กบางที่อึดใช่ย่อยก็ทะลึ่งพรวดขึ้นจากน้ำ ห่างจากจุดที่เขายืนอยู่ไม่ไกลเลย แล้วไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น นัยน์ตาสีเทาซึ่งขุ่นมัวด้วยความหงุดหงิดก็ยิ่งฉายแววอันตราย เมื่อได้เห็นใบหน้าเล็กๆ ที่ขนาบข้างด้วยผมเปียยาวเปียกลู่ชัดเจน

เด็กตัวแสบ!

พีณาตกใจแทบตายที่พอลืมตาขึ้นมาหลังจากปาดหยดน้ำออกจากใบหน้าก็ได้เห็นร่างสูงใหญ่แผ่รังสีคุกคามยืนตระหง่านอยู่บนโขดหินริมฝั่ง เด็กสาวถึงกับสะดุ้งโหยง ตีเท้าถอยห่างจากเจ้าของใบหน้าถมึงทึงมาอีกช่วงตัว แต่ยังทำใจกล้า ไม่ยอมหมุนตัวว่ายน้ำหนีเหมือนเป็นคนขี้ขลาด สองตากลมโตมองตอบสายตาดุจัด ทั้งประหลาดใจและเคืองใจที่ได้พบเขาอีกครั้งในระยะเวลาอันใกล้ ทั้งยังร้อนตัวปนนึกหวั่นกับความผิดครั้งเก่าอยู่หลายส่วน

“นายแพ้แล้ววัตต์! คืนนี้นายต้องเป็นคนเก็บขยะ!”

เสียงตะโกนลั่นจากเด็กสาวผิวเข้ม ทำลายท่วงจังหวะการปะทะกันทางสายตาระหว่างหนึ่งบุรุษวัยฉกรรจ์กับหนึ่งเด็กสาว เสียงหัวเราะของชารีย์พลอยช่วยให้พีณารู้สึกอุ่นใจขึ้นมาบ้าง คิดว่าอย่างไรแล้วตอนนี้เธอก็มีเพื่อนอยู่ด้วยตั้งหลายคน เขาคงไม่อาจทำอะไรเธอได้ง่ายๆ และอีกอย่างเขาก็คงไม่ทำตัวแย่ๆ ต่อหน้าหญิงสาวคนสวยที่ควงแขนเขาอยู่... คนสวยคนละคนกับที่เธอเห็นในเรือนพีรามิดเสียด้วย

แหวะ! ผู้ชายเจ้าชู้!

ดูเหมือนว่าสายตาตำหนิของเด็กสาวจะเปิดเผยชัดเจนจนเกินไป คิ้วเข้มบนใบหน้าเคร่งจึงกระตุกเข้าหากันด้วยความไม่ชอบใจ สายตาที่มองเด็กสาวตัวแสบจากตระกูลคู่แข่งก็ยิ่งวาววาบน่ากลัวยิ่งขึ้น

“จะบอกอะไรให้นะเด็กน้อย... แอ่งน้ำลึกฝั่งนี้ไม่มีคนโง่ที่ไหนกล้าลงไปเล่นกันหรอก เพราะอะไรรู้ไหม?” ชาลส์เอ่ยเสียงเรียบเรื่อย แถมยังทิ้งจังหวะให้เด็กน้อยสองคนที่ลอยคออยู่ในน้ำต้องมองเร่งให้เขาเล่าต่ออย่างสงสัยใคร่รู้

ร่างสูงใหญ่ในเสื้อคลุมสีน้ำเงินเข้มถ่วงเวลาด้วยการขยับก้าวเข้าไปใกล้ริมฝั่งอีกนิด เพื่อจับสังเกตสีหน้าของเด็กสาวในชุดว่ายน้ำสีชมพูสดให้ชัดเจนยิ่งขึ้น

“ใต้น้ำตรงนี้มีไม้น้ำประหลาดขึ้นอยู่ พวกมันหวงแหนอาณาเขตสุดๆ และจะคอยใช้ใบยาวๆ แข็งแรงของมันพันรัด แล้วลากทุกอย่างที่ลอยอยู่เหนือพื้นที่ของมันลงไปใต้น้ำ” เสียงเย็นชาบอกเล่า ใบหน้าหล่อเหลาประดับรอยยิ้มคล้ายกำลังเยาะเย้ยในความไม่รู้เรื่องรู้ราวของเหล่าเด็กน้อย

เด็กทั้งสองที่ได้ยินเรื่องประหลาดไม่น่าเชื่อมองเขาด้วยแววตากังขา ทั้งที่บนใบหน้าปิดซ่อนความตระหนกหวั่นกลัวเอาไว้แทบไม่มิด

“อ๊ะ! ว้าย!..” ยังไม่ทันที่พีณาจะตัดสินใจได้ว่าควรเชื่อเขาดีหรือไม่ เด็กสาวก็ต้องร้องเสียงหลงอย่างตื่นตกใจเมื่อมีบางอย่างเรียวบางลื่นๆ พลิ้วไหวมาสัมผัสท่อนขา!

ด้วยความตระหนกตกตื่น เธอจึงรีบร้อนสะบัดขาหนีสัมผัสนั้นอย่างผิดจังหวะ ร่างที่ลอยตัวอยู่เหนือน้ำพลันเสียการทรงตัวจนจมดิ่งลงไปวูบหนึ่ง และเมื่อเธอเปิดตามองลงไปใต้น้ำลึกที่ค่อนข้างมืดสลัวเพราะแสงอาทิตย์กำลังราแรง ความทะมึนของดงสาหร่ายใบเรียวยาวที่ใบของมันยืดยาวขึ้นมารวดเร็วผิดปกติก็ทำให้เธอยิ่งตื่นตระหนกขวัญเสีย เมื่อตั้งหลักได้ก็เร่งร้อนตีขาวาดแขนว่ายน้ำหนี พาตัวเองออกไปให้พ้นจากพื้นที่อันตรายอย่างรวดเร็วสุดชีวิต

เวลานี้พีณาไม่สนใจแล้วว่าเขาแต่งเรื่องแกล้งหลอกกันหรือไม่ หรือเขาจะคิดว่าเธอเป็นเด็กขี้ขลาดหรือเปล่า และไม่ทันได้มีเวลาโกรธเคืองกับเสียงหัวเราะทุ้มต่ำที่แว่วดังตามหลังมาเลยแม้แต่น้อย

“มันน่ากลัวมากจริงๆ นะ!”

น้ำเสียงที่ยังหลงเหลือความตกตื่นของพีณาบอกเล่าสิ่งที่เห็นให้เพื่อนอีกสองคนได้หายสงสัยกับอาการเหมือนหนีอะไรมาของเธอ แค่ได้คิดถึงภาพใต้น้ำเมื่อครู่ คนเล่าก็ออกอาการขนลุกตัวสั่น ทั้งนึกกลัวและนึกแขยง

เวลานี้เด็กทั้งสี่คนกลับขึ้นมาอยู่บนบาร์ลอยน้ำที่ติดเครื่องให้เคลื่อนที่ช้าๆ ออกห่างจากเขตอันตราย ย้อนกลับไปยังริมฝั่งทะเลสาบที่พวกเธอจับจองพื้นที่ตั้งแคมป์เอาไว้

“แต่ชารีย์ไม่เห็นรู้เรื่องนี้เลยนะ ครูไม่เคยพูดถึงเลยสักนิด ครั้งก่อนที่มาที่นี่แด๊ดดี้ก็ไม่เห็นเล่าเลยด้วย”

ชารีย์ที่ตัดสินใจเลือกเส้นทางการเรียนรู้เพื่อเป็นพฤกษแพทย์มาได้เกือบสองปี แถมยังเคยมาตั้งแคมป์ที่นี่ครั้งหนึ่งพร้อมกับครอบครัวแย้งขึ้นมาอย่างแปลกใจ

“สิ่งที่ไม่รู้ ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีจริงนี่นา... สาหร่ายเขียวอี๋พวกนั้นมันยืดยาวพุ่งพรวดขึ้นมาจากใต้น้ำจริงๆ นะ” พีณายืนยัน ก่อนจะหันไปทางเพื่อนหนุ่มผู้ร่วมเหตุการณ์

“วัตต์ก็เห็นใช่ไหม”

“ตรงที่วัตต์อยู่ไม่เห็นอะไรเลย พอพีณาร้องแล้วว่ายน้ำหนีมา วัตต์ก็รีบว่ายตามมาเลย”

คำตอบของวัตต์ทำให้ใบหน้าเล็กๆ ล้อมกรอบด้วยผมเปียสองข้างที่ยังเปียกชื้นยับยุ่งขึ้นมา จนซิลเวียที่นั่งอยู่ข้างๆ ต้องตบหลังมือเธอเบาๆ เป็นการปลุกปลอบ

“เอาเถอะ อย่างน้อยพีณาไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว เดี๋ยวคืนนี้เราค่อยลองค้นวันสกายหาคำตอบเรื่องนี้ก็ได้นี่” ซิลเวียพยายามปัดไล่ความกลัวจากใจเพื่อน

ไม่นานพีณาก็ยอมพยักหน้าคล้อยตามในที่สุด ถึงแม้เมื่อครู่เธอจะขวัญกระเจิงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่เวลานี้ความสงสัยใคร่รู้กลับวิ่งนำมาอย่างอดไม่อยู่ ยังไงเธอจะต้องค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับไม้น้ำประหลาดพวกนั้นให้ได้

จนเมื่อจบเรื่องลึกลับใต้ทะเลสาบไปได้ เด็กสาวผู้นิ่งสงบเกินวัยก็เอ่ยถามถึงอีกเรื่อง

“แล้วพีณารู้จักกับผู้ชายคนนั้นด้วยเหรอ”

คำถามของซิลเวียทำให้พีณานิ่วหน้าในทันที

“ไม่เชิงว่ารู้จักหรอก... แต่ถ้าเลือกได้ก็ไม่อยากรู้จักเลยมากกว่า” พีณาย่นจมูกให้กับผู้ชายที่ถูกพูดถึง ก่อนจะอธิบายต่อ

“เขาเป็นพวกแมคแกรี่ เป็นตัวบอสใหญ่เลยเชียวล่ะ เท่านั้นไม่พอ ยังใจร้ายนิสัยไม่ดีด้วย เมื่อก่อนเขาเคยมีเรื่องกับอังเคิลคีนส์ ทำตัวเป็นอันธพาลจะเอาตัวอานตี้คิมมี่ไป เขาเลวร้ายถึงขนาดเอาปืนจ่อขู่พีณายังไม่พอ เขายังยิงอังเคิลคีนส์ด้วย”

ความไม่ชอบหน้าชาลส์ แมคแกรี่ ของพีณาเกิดจากเหตุขัดแย้งรุนแรงในอดีตที่จำฝังใจ แม้ว่าเด็กหญิงวัยเก้าปีในวันนั้นจะตระหนกตื่นกลัว จนจดจำเหตุการณ์ต่างๆ ได้อย่างสับสนไม่ปะติดปะต่อ แถมด้วยวันเวลาที่ล่วงเลยมานานก็ทำให้หลงลืมบางสิ่งไปบ้าง แต่สิ่งที่ชัดเจนที่สุดก็คงเป็นใบหน้าเย็นชาดุดันของผู้ชายคนนั้นที่ถือปืนเล็งมาทางเธอในระยะประชิด และภาพที่ผู้เป็นลุงได้รับบาดเจ็บสาหัสจากการมีเรื่องกันครั้งนั้น

“เขาเป็นคนไม่ดีจริงๆ นั่นแหละ พีณาอยู่ห่างๆ อย่ายุ่งกับเขาจะดีที่สุด” ซิลเวียเอ่ยเตือนเพื่อนรักด้วยความห่วงใย แต่คำพูดของเธอกลับทำให้คนฟังอดไม่ได้ที่จะนึกสงสัย

“ซิลเวียก็รู้จักเขาด้วยเหรอ”

“เปล่าหรอก... อานตี้เมอริลน์ต่างหากที่เคยสนิทสนมรู้จักเขาดี”

น้ำเสียงเรียบเย็นแฝงความโกรธกรุ่นอยู่ลึกๆ พร้อมกับชื่อหนึ่งที่พวกเธอเคยได้ยินมาก่อน ทำให้คนฟังทั้งสามต่างมองหน้าซิลเวียอย่างใคร่รู้ เมอริลน์เป็นอาสาวและแม่ทูนหัวของซิลเวียที่พวกเธอรู้จักเพียงแค่ชื่อ เพราะแพทย์รักษาเด็กคนเก่งผู้นี้ได้เสียชีวิตไปแล้วเมื่อสิบกว่าปีก่อน

ทั้งสามจดจ่อรอฟังอยู่ครู่ใหญ่ เห็นซิลเวียขบริมฝีปากบางสีสดอยู่หลายที สีหน้าครุ่นคิดกับสิ่งที่ได้พูดไป แต่สุดท้ายเพราะอยากเตือนภัยเพื่อนรักเกี่ยวกับบุคคลอันตราย เธอจึงตัดสินใจเอ่ยบอกต่อ

“มัมบอกว่าเพราะชาลส์ แมคแกรี่ ไม่ยอมรับเด็กที่เกิดมา... อานตี้เมอริลน์ก็เลยต้องฆ่าตัวตาย”

คำบอกเล่าสั้นๆ แต่สื่อไปถึงเรื่องโศกเศร้าและการสูญเสียที่เกิดจากการกระทำไร้ความรับผิดชอบของผู้ชายคนหนึ่ง ทำเอาคนได้ฟังต่างเงียบเสียงไปอึดใจใหญ่ ก่อนที่ดวงตาทั้งสามคู่จะเปล่งแววไม่อาจยอมรับได้ขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียง

ทั้งชารีย์และวัตต์ติดป้าย ‘ไม่เป็นลูกผู้ชาย’ ต่อท้ายชื่อของชาลส์ แมคแกรี่ ในทันที

ส่วนพีณานั้น เด็กสาวเพิ่มเติมคำว่า ‘คนชั่วร้าย’ ต่อท้ายจากคำว่า ใจร้าย นิสัยไม่ดี ให้กับผู้ที่ถูกเอ่ยถึงด้วยเช่นกัน

“ไม่มี... ไม่เห็นมีบันทึกเกี่ยวกับต้นไม้ประหลาดในโอเอซิสศูนย์สองหกเลยสักเรื่อง!” พีณาฮึดฮัดขัดอกขัดใจ หลังจากก้มหน้าก้มตาอยู่กับมินิคอมพ์เครื่องบางขนาดประมาณฝ่ามืออยู่นานสองนาน

เวลานี้เด็กหนุ่มสาวทั้งสี่นั่งล้อมวงอยู่ข้างกองไฟจากถ่านสังเคราะห์ที่ติดไฟได้นานถึงแปดชั่วโมงโดยไม่ต้องคอยเติมเชื้อเพลิง ตะแกรงย่างสี่ขาวางอยู่เหนือระดับเปลวไฟ บนโต๊ะอเนกประสงค์ตัวเล็กที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ มีกล่องเนื้อสัตว์และแผ่นโปรตีนปรุงรส กล่องผักและผลไม้วางเรียงรายกันอยู่ และยังมีขนมปังหอมกรุ่นในตะกร้า พร้อมด้วยซุปครีมปูอุ่นๆ อีกหนึ่งชาม

หลังจากเริ่มปาร์ตี้ข้างกองไฟไปได้ครู่ใหญ่ พีณาที่ยังติดใจสงสัยกับเรื่องพืชน้ำพวกนั้นก็คว้ามินิคอมพ์มาค้นข้อมูลในวันสกาย... เครือข่ายข้อมูลอิเล็กทรอนิกส์ที่ครอบคลุมทั่วทั้งบลูแพลนต์ แต่จากบันทึกการเดินทางของผู้คนที่เคยมาเยือนสถานที่แห่งนี้ บันทึกข่าวเหตุการณ์ประหลาด หรือแม้แต่แหล่งข้อมูลพฤกษชาติประจำยูไนเต็ด ก็ไม่ปรากฏว่ามีต้นไม้น้ำที่มีลักษณะหรือพฤติกรรมเหมือนอย่างที่ชาลส์บอกเล่ามาเลย

แม้จะยังค้างคาใจกับการเจริญเติบโตผิดปกติของสาหร่ายริ้วเงาจันทร์ที่ได้เห็นกับตา แต่เมื่อสืบค้นดูจนแน่ใจแล้ว พีณาก็เงยหน้างอๆ ขึ้นมาฟ้องเพื่อนทั้งสาม ไม่อยากยอมรับเลยว่าตัวเองพลาดท่า ถูกคนคนนั้นหลอกให้หลับหูหลับตาว่ายน้ำหนีราวกับเป็นตัวตลก และป่านนี้เขาคงได้หัวเราะสะใจที่สามารถกลั่นแกล้งเธอได้สำเร็จ

เด็กสาววางมินิคอมพ์ลงบนโต๊ะข้างตัวอย่างเจ็บใจ เสียงในหัวสมองร้องร่ำอยากจะเอาคืนผู้ใหญ่ร้ายกาจอย่างเขานัก แต่ในขณะที่คนโดนแกล้งยังคิดหาหนทางไม่ได้ จานใส่เนื้อชิ้นหนานุ่มย่างสุกกำลังดีก็ลอยมาวางบนตัก ก่อนที่น้ำเสียงชวนเย็นใจจากซิลเวียจะตามมา

“ช่างมันเถอะพีณา อย่าไปสนใจอีกเลย รีบกินเยอะๆ ดีกว่า”

“แต่มันเจ็บใจนี่นา” พีณาทำหน้าตูม แต่สองมือก็จับมีดและส้อมขึ้นมาตัดเนื้อชิ้นโตเข้าปากอย่างต้านทานกลิ่นหอมยั่วน้ำลายไม่อยู่

“นั่นสิซิลเวีย เราจะยอมให้ผู้ชายคนนั้นได้ใจอย่างนี้ต่อไปได้ไง ถ้าเกิดครั้งหน้าเขานึกอยากแกล้งพีณาอีกก็แกล้งได้ตามใจงั้นเหรอ” เด็กสาวห้าวหาญอย่างชารีย์พร้อมเป็นเดือดเป็นร้อนแทนเพื่อนได้เสมอ

พีณาได้ยินคู่หูว่าดังนั้นก็หันไปส่งยิ้มซุกซนแสบใสๆ ให้ ดวงตาสองคู่ที่สะท้อนเปลวไฟเต้นระริกสื่อสารกันอย่างเข้าอกเข้าใจ ในขณะที่ซิลเวียและวัตต์ได้แต่สบตากันแล้วยิ้มบาง ลอบถอนใจออกมาพร้อมๆ กัน

“คืนนี้เราจะได้ชมทะเลสาบเรืองแสง มองฝูงแฟรี่ฟลายกันใช่ไหม” วัตต์อดไม่ได้จริงๆ ที่จะถามดักคอเพื่อนตัวยุ่งทั้งสอง

“แน่นอนสิ!” ชารีย์พยักหน้าหงึกๆ ตอบเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ โดยมีพีณารีบรับคำเป็นลูกคู่

“ใช่... ยังไงพีณาก็ต้องขอเวลาสักนิด ค่อยๆ คิดหาแผนการเอาคืนให้ดีอยู่แล้ว”

ปรากฏการณ์แพลงก์ตอนนับล้านตัวในทะเลสาบจันทร์เสี้ยว พร้อมใจกันเรืองแสงขึ้นมาเป็นไฮไลต์หนึ่งของการมาท่องเที่ยวที่โอเอซิสศูนย์สองหก แสงอ่อนจางสีฟ้าตรงริมฝั่งทะเลสาบดึงดูดให้ แฟรี่ฟลาย... แมลงตัวเล็กลักษณะคล้ายผีเสื้อแต่ปีกบางใส บินโผออกจากรังมาบินว่อนเหนือทะเลสาบ บ้างโฉบเลียบผิวน้ำจนปีกที่กระพืออย่างรวดเร็วสะท้อนแสงสีฟ้าวิบวับ พร้อมกันนั้นยังส่งเสียงดังคล้ายกระดิ่งลูกเล็กๆ ประสานกันสะท้อนก้องไปทั่วบริเวณทะเลสาบ

หลังจากชมความงดงามตื่นตาของธรรมชาติที่ถูกซุกซ่อนไว้ไกลห่างจากความเจริญของเขตเมืองกันจนพอใจ เด็กหนุ่มสาวทั้งสี่ก็แยกย้ายกันเข้านอนในตอนเที่ยงคืน เพื่อที่จะตื่นขึ้นมาอีกครั้งในเวลาตีสามอันเงียบสงัด โดยต่างพากันสวมชุดกระชับรูปรัดกุมป้องกันอากาศเย็นจัดยามราตรีที่ช่างแตกต่างจากเวลากลางวัน ร่างทั้งสี่ที่แอบย่องออกจากที่พัก พยายามเคลื่อนไหวอย่างระมัดระวังไร้สุ้มเสียง หวังสุดใจว่าจะสามารถหลบหนีจากการตามติดของผู้คุ้มกันทั้งสองที่พากันเข้าไปเอนกายพักในแอร์โมบิลที่จอดอยู่ไม่ไกล

แต่สุดท้าย... พวกเธอก็ทำไม่สำเร็จ

พีณาที่กำลังช่วยเพื่อนเข็นรถตะกร้าบรรจุลูกบอลดับไฟไว้เต็มคันต้องหน้ามุ่ย ถอนหายใจเฮือกใหญ่... เมื่อเห็นผู้คุ้มกันตัวโตยืนเอามือไพล่หลัง มองมาเหมือนเฝ้ารออยู่นานแล้ว

“ทำอะไรกันหรือครับ” เขาส่งคำถามพร้อมรอยยิ้มในตาว่ารู้ทัน

“ชอปปิงของจำเป็นไงคะ” พีณาตอบเฉไฉ

“จำเป็นมากจนต้องย่องออกมาซื้อตอนตีสาม” บีเจย์เอ่ยต่อจากคำตอบของเด็กสาว ก่อนจะดักทาง “แต่กองไฟของพวกคุณหนู ใช้แค่ลูกเดียวก็ดับสนิทแล้วนะครับ”

พีณาแทบจะค้อนใส่คนแกล้งทักท้วงหน้านิ่งทั้งที่รู้ ก่อนจะยอมสารภาพความจริง

“พีณาแค่อยากสร้างหิมะกลางทะเลทรายเป็นของขวัญให้คนบางคนเองค่ะ รับรองว่าไม่เกินสิบนาทีแล้วพวกเราจะรีบกลับมา”

ความจริงเธอวางแผนว่าจะบุกที่ตั้งแคมป์ของชาลส์ทางน้ำโดยใช้บาร์ลอยน้ำที่ไม่ส่งเสียงดังใดๆ ให้เสี่ยงถูกจับได้ แต่ตอนนี้... ไหนๆ ผู้คุ้มกันของเธอก็รู้เรื่องแล้ว ขึ้นแอร์โมบิลไปทิ้งทุ่นลูกบอลโฟมทางอากาศก็น่าจะสะดวกรวดเร็วดี

บีเจย์ส่ายหน้าอย่างไม่เห็นชอบและไม่ยินยอมโดยไม่ต้องคิด

“พวกเอ็มการ์ดคงไม่ยอมให้คุณหนูก่อเรื่องแล้วหนีมาง่ายๆ”

เด็กสาวในวัยคึกคะนองนิ่งไปอึดใจเพราะไม่ทันได้คิดถึงเรื่องนี้ แต่ต่อมาก็ยังต่อรองเสียงอ้อมแอ้ม

“เราแค่โฉบผ่านไปเดี๋ยวเดียวเองนะคะ”

“กลับไปพักผ่อนเถอะครับคุณหนู ไม่อย่างนั้นผมอาจจะต้องแจ้งเรื่องนี้กับมิสเตอร์เลย์ดีน”

เมื่อถูกยกชื่อบิดาขึ้นมาขู่ พีณาก็หน้ามุ่ยคอตก เท้าเล็กๆ กำลังจะเดินนำผองเพื่อนกลับเข้าบ้านพักแรมอยู่แล้ว แต่กลับต้องชะงักเมื่อมีเสียงปืนแว่วดังมาให้ได้ยินสองนัดติด

บีเจย์ที่ประสาทสัมผัสระวังภัยว่องไวกว่าใครหันไปทางต้นเสียงโดยอัตโนมัติ เขารับรู้ว่าจุดกำเนิดเสียงนั้นอยู่ห่างไกลออกไปไม่น้อย และจากจุดที่ยืนอยู่ตรงนี้ก็ไม่เห็นอะไรเลยนอกจากแนวตะคุ่มของต้นปาล์มและเวิ้งทะเลสาบมืดมิด แต่ในขณะที่เขากำลังจะต้อนให้คนในความคุ้มครองทั้งสี่รีบหลบเข้าไปในบ้านพัก ผู้คุ้มกันหนุ่มก็มองเห็นแสงไฟดวงเล็กเคลื่อนที่ตัดกับความมืดของท้องฟ้า บอกให้รู้ว่ามีแอร์โมบิลคันหนึ่งเหินเผ่นออกจากจุดตั้งแคมป์ของพวกแมคแกรี่ด้วยความเร็วผิดปกติ ก่อนจะลับหายไปจากสายตาอย่างรวดเร็ว

จังหวะนั้นเรนโซก้าวเร็วๆ มาสมทบ พีณาจึงเอ่ยถามกึ่งปรึกษากับผู้คุ้มกันประจำตัวทั้งสอง

“เราควรไปดูสักหน่อยไหมคะ”

แม้เธอจะเป็นเด็กที่วันๆ ยังชอบหาเรื่องเล่นสนุกซุกซนไปบ้าง แต่ก็โตพอที่จะรู้เรื่องว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันต้องมีอะไรผิดปกติ

ทั้งเสียงปืนที่ดังขึ้น และทั้งแอร์โมบิลต้องสงสัยคันนั้นที่แล่นออกนอกเส้นทางเลนลอยฟ้า คล้ายต้องการหลบหนีจากการติดตามโดยไม่ทิ้งร่องรอยการเชื่อมต่อสัญญาณเข้ากับเลน มันชวนให้เธอคิดไปถึงเหตุร้ายจนไม่อาจทำเพิกเฉยปล่อยผ่าน

“เสี่ยงเกินไปครับ... แค่เราแจ้งเหตุไปทางผู้พิทักษ์สันติก็น่าจะเพียงพอ”

ในสถานการณ์ที่ไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แถมยังเกี่ยวข้องกับแมคแกรี่เช่นนี้ ผู้คุ้มกันของวิลตันไชลด์ต้องไตร่ตรองด้วยความระมัดระวังเป็นพิเศษ การที่จะให้พวกเขาแยกไปตรวจสอบยังที่เกิดเหตุ นอกจากจะเป็นการหละหลวมต่อหน้าที่ปกป้องคุ้มกันเจ้านายตัวน้อยแล้ว หากมีเรื่องเกิดขึ้นกับพวกแมคแกรี่จริงๆ จากความขัดแย้งทางธุรกิจครั้งล่าสุดที่เพิ่งเกิดขึ้นไม่นานมานี้ การปรากฏตัวของเขาอาจทำให้วิลตันไชลด์ตกเป็นผู้ต้องสงสัยได้ง่ายๆ

แต่ในจังหวะที่ผู้เห็นเหตุการณ์ทั้งหกกำลังคิดใคร่ครวญ และเตรียมจะต่อการสื่อสารไปยังผู้พิทักษ์สันติ เสียงระเบิดลูกหนึ่งก็ดังสนั่น ก่อนที่ฝั่งตรงข้ามของทะเลสาบจะเกิดจุดสว่างโร่ เปลวเพลิงกองหนึ่งลุกโชนตัดกับความมืดรอบด้าน

“รอไม่ได้แล้วค่ะ! เราต้องไปช่วยดับไฟ และดูว่ามีใครต้องการความช่วยเหลือหรือเปล่า” พีณาไม่อาจใจเย็นรอคอยการมาถึงของเจ้าหน้าที่โดยไม่ทำอะไรสักอย่าง มันช่างประจวบเหมาะเหลือเกินที่ข้างๆ ตัวเธอคือรถตะกร้าบรรจุลูกบอลโฟมดับไฟหลายสิบลูก เธอย้ำบอกกับผู้คุ้มกันตัวโตทั้งสองคนอย่างเร็วรัวแต่จริงจัง

“ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น พีณาจะยอมรับผิดกับแด๊ดดี้เองค่ะ มันจะไม่ใช่ความผิดของบีเจย์กับเรนโซ เพราะมันเป็นความต้องการของพีณาเอง”