เจาะระบบ@หัวใจ - 001 : ชีวิตอิสระ

เจาะระบบ@หัวใจ ชุดสี่สาว

ผู้เขียน : แก่นฝัน

ตีพิมพ์ครั้งแรก โดย สนพ. คูลแคท
เผยแพร่ฉบับอีบุ๊ค โดย แก่นฝัน

ห้ามคัดลอกหรือดัดแปลงส่วนหนึ่งส่วนใดของนิยายเรื่องนี้

เพื่อนำออกเผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาต

000 : บทนำ

เบื้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่มีตัวอักษรสีขาวปรากฏขึ้นเป็นชุดคำสั่งตัดกับพื้นหลังสีดำสนิท นายตำรวจหนุ่มประจำสังกัดกรมคดีพิเศษกำลังนั่งหน้าเครียดขมวดคิ้วแน่น ขณะที่ปลายนิ้วระรัวพิมพ์คำสั่งป้อนเข้าไปไม่ขาดสาย เขาเพิ่งจะรู้ตัวเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วว่าระบบฐานข้อมูลในการดูแลของเขา ถูกใครบางคนส่งไวรัสเจาะฝ่าระบบป้องกันและบุกรุกเข้ามาได้ และตอนนี้ไวรัสตัวร้ายก็กำลังแผลงฤทธิ์ด้วยการทำให้ไฟล์ข้อมูลของคดีที่มีการรวบรวมหลักฐานเอาไว้สูญหายไปทีละน้อยอย่างต่อเนื่อง

แต่ในขณะที่เขากำลังวางระบบป้องกันใหม่และหาทางจัดการกับไวรัสที่บุกรุกเข้ามาอยู่นั้น ก็เหมือนมีมือมืดจากที่ไหนสักแห่งมาชิงตัดหน้ากำจัดมันออกไปอย่างเงียบเชียบ

ผู้กองหนุ่มหัวหน้ากลุ่มเทคโนโลยีสารสนเทศหยุดชะงักอย่างแปลกใจ ก่อนจะเลิกสนใจไวรัสตัวร้ายซึ่งถูกกำจัดไปแล้ว หันมาจัดการตรวจสอบและกู้คืนข้อมูลที่หายไปให้กลับคืนมาโดยเร็วที่สุด โชคดีที่มีการสำเนาข้อมูลสำคัญๆ เก็บสำรองเอาไว้อีกเซิร์ฟเวอร์หนึ่ง ข้อมูลเหล่านั้นจึงไม่ได้รับความเสียหายจากการโจมตีครั้งนี้มากนัก มิเช่นนั้นเจ้าหน้าที่ที่รับผิดชอบคดีเหล่านี้อาจต้องหัวปั่นกับการเรียบเรียง เสาะหา หรือแม้แต่เริ่มงานสืบสวนกันใหม่ ปล่อยให้เหล่าคนร้ายได้ลอยนวลหาทางทำลายร่องรอยหลักฐานไปได้อีกพักใหญ่ จนอาจจะหลุดลอยหายเข้ากลีบเมฆกันไปเลยก็ได้

หลังจากจัดการทุกอย่างให้เข้าที่เข้าทางเรียบร้อย ผู้กองหนุ่มก็ยกมือขึ้นนวดคลึงใบหน้าและท้ายทอยหนักๆ คลายความเครียดเคร่ง ไม่บ่อยนักหรอกที่จะมีนักเลงคอมพิวเตอร์สามารถเจาะระบบเข้ามายุ่งกับข้อมูลสำคัญเหล่านี้ได้ ยกเว้นก็เพียงแฮกเกอร์ปริศนาที่เคยเข้ามาทำสำเนาดึงข้อมูลบางอย่างออกไป แลกเปลี่ยนกับแสดงเจตนาดีด้วยการเอาข่าวลับและหลักฐานเกี่ยวกับคดีต่างๆ เข้ามาฝากทิ้งไว้ตอบแทน ซึ่งข้อมูลเหล่านั้นก็เป็นประโยชน์กับหลายคดีที่ทางกรมกำลังติดตามอยู่ ผู้กองหนุ่มจึงยอมปิดหูปิดตาไว้ข้างทำไม่รู้ไม่เห็น ไม่ได้ไล่แกะรอยแฮกเกอร์ผู้หวังดีขาประจำคนนั้นไปเอาผิดทางกฎหมายอย่างที่ทำกับรายอื่น

หากแต่ในครั้งนี้ การที่ถูกใครคนนั้นชิงจัดการไวรัสไปได้ก่อน ทำให้ผู้กองหนุ่มนึกขัดอกขัดใจอยู่ไม่น้อย จึงได้ละมือจากการนวดคลึงต้นคอมาวางลงบนแป้นพิมพ์อีกครั้ง เริ่มต้นเกมตามหาตัวตนที่แท้จริงของแฮกเกอร์ปริศนาทันที

...อยากช่วยกันนักก็มาทำงานที่กลุ่มจริงๆ จังๆ เลยเป็นไง

001 : ชีวิตอิสระ

แสงแดดอ่อนตอนรุ่งเช้าสาดส่องเข้ามาในห้องนอนที่เจ้าของบ้านใช้ชั้นวางของ ซึ่งตอนนี้เต็มไปด้วยตุ๊กตาสารพัดสัตว์กั้นแบ่งห้องกว้างออกเป็นสองส่วน ส่วนหน้าสำหรับการพักผ่อนของเจ้าของบ้าน ที่ตรงกลางห้องมีเตียงนอนหนานุ่มจัดวางอยู่ไม่ไกลจากชั้นวางตุ๊กตา เหล่าเครื่องนอนสีสันสดใสยังคงอยู่ประจำที่อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ผ้านวมลายเจ้าหมีสีเหลืองที่พาดคลุมทับเตียงนั้นปราศจากร่องรอยยับย่นของการใช้งาน

ส่วนด้านหลังของห้อง เจ้าของใช้มันเป็นห้องทำงานและมักจะขลุกอยู่ที่นั่นนานกว่าส่วนอื่นๆ ของบ้าน บนโต๊ะตัวยาวชิดผนังมีโน้ตบุ๊คเครื่องเล็กซึ่งวางอยู่ข้างคอมพิวเตอร์ชุดใหญ่ถูกเปิดเครื่องทิ้งไว้ ให้หน้าจอขนาดสิบสามนิ้วนั้นแสดงสกรีนเซฟเวอร์เป็นรูปตัวการ์ตูนเด็กผู้หญิงสี่คนสี่บุคลิก ที่ทั้งวิ่ง กระโดด ตีลังกาวุ่นวายเต็มหน้าจอ และเบื้องหน้าของหน้าจอนั้น มีหญิงสาวร่างบางนั่งกึ่งนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเก้าอี้นวมตัวใหญ่ ผมยาวดัดลอนใหญ่สยายอยู่เต็มพนักพิง สองแขนกลมกลึงกอด ‘มาชเมลโล’ ตุ๊กตาหมีตัวนุ่มนิ่มเกือบจะเน่าที่เจ้าตัวคว้ามาจากบนเตียงไว้แน่น

แสงอาทิตย์เริ่มสาดสว่างเข้ามาในห้องมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ไม่ได้มีผลอะไรกับคนขี้เซามากนัก และหญิงสาวคงจะหลับสนิทต่อไปอีกยาว ถ้าไม่มีเสียงโทรศัพท์กรีดร้องดังขึ้นมาทำลายความสงบของยามเช้า ทำให้ดวงตากลมโตภายใต้ขนตางอนยาวสะลึมสะลือลืมขึ้นมาได้เพียงครึ่งหนึ่ง ก่อนจะหลับลงไปอีกครั้งพร้อมกับยกตุ๊กตาหมีตัวโปรดขึ้นปิดหูอย่างรำคาญ สำหรับคนที่เพิ่งจะปิดตาหลับลงได้ไม่กี่ชั่วโมงหลังจากการอดหลับอดนอนมาเกือบสี่สิบแปดชั่วโมงอย่างเธอแล้ว เสียงนี้ช่างกรีดร้องดังก้องชวนให้หัวจะระเบิดออกมาเป็นเสี่ยงๆ เสียจริง!

...สองวันก่อนหน้านี้

ละมุนพรรณต้องปักหลักนั่งเฝ้าอยู่หน้าจอสี่เหลี่ยมแทบไม่ได้กระดิกตัวไปไหน เพื่อสืบเสาะหาที่อยู่ของชายหนุ่มคนหนึ่งที่เพื่อนรักของเธอลงทุนบินข้ามน้ำข้ามทะเลไปตามหาถึงประเทศญี่ปุ่น เพราะทนรอที่เขาหายเงียบไปเฉยๆ ไม่ไหว หากแต่ข่าวร้ายจากแดนไกลที่ว่าชายหนุ่มคนนั้นถูกลอบทำร้ายจนได้รับบาดเจ็บสาหัสเป็นตายเท่ากัน แล้วยังจะเพื่อนสาวของเธอที่จู่ๆ ก็ขาดการติดต่อไปร่วมสิบชั่วโมง ก็ทำให้หญิงสาวต้องเร่งรีบสืบหาข่าวของพวกเขาทั้งสองอย่างเร่งด่วนยิ่งขึ้น จนกระทั่งคืนก่อน เพื่อนสาวของเธอได้ติดต่อกลับมารายงานตัวว่ายังปลอดภัยดีและได้เจอกับเขาคนนั้นเรียบร้อยแล้ว หลังจากที่มีเรื่องวุ่นวายเพราะความเข้าใจผิดของผู้ทรงอิทธิพลของทางนั้นนิดหน่อย... นั่นล่ะ เธอจึงหมดห่วง

พอจบจากเรื่องของเพื่อนรัก แฮกเกอร์สาวหน้าหวานก็แวะไปเยี่ยมเยียนระบบคอมพิวเตอร์ทั้งของสำนักงานตำรวจและกรมสอบสวนคดีพิเศษ เพื่อนำข้อมูลหลักฐานของคดีค้ายาข้ามชาติครั้งล่าสุดที่เธอและเพื่อนๆ รวบรวมมาได้ไปฝากไว้ให้พวกคุณเจ้าหน้าที่ ตอบแทนสำหรับข้อมูลบางอย่างที่เธอเองก็ลักลอบดึงออกมาจากฐานข้อมูลของทางนั้นเช่นกัน แต่ในขณะที่กำลังจะหลบออกมาเงียบๆ เธอก็สะดุดเข้ากับสิ่งผิดปกติในระบบของกรมสอบสวนคดีพิเศษ... มันคือไวรัสที่กำลังเจาะเข้าไปทำลายไฟล์เอกสารบางส่วนที่เก็บไว้ในฐานข้อมูล ไม่ว่าทางผู้ดูแลระบบจะรู้ตัวและหาทางแก้ไขหรือยัง แต่สำหรับผู้บุกรุกสาวแล้ว มันเหมือนกับว่าร่างกายที่อ่อนล้าได้ถูกจุดเชื้อไฟขึ้นมาอีกครั้งด้วยความท้าทาย

แล้วเธอก็ต้องสูญเสียเวลาหลับพักผ่อนอันมีค่าไปอีกเกือบสิบชั่วโมง ในการหาวิธีกำจัดสิ่งแปลกปลอมตัวนี้ออกจากระบบที่เธอได้เข้าไปเยือน

ถือซะว่าเป็นสมนาคุณพิเศษให้แล้วกัน...

หลังจากนอนหลับจนเต็มอิ่มอย่างไม่สนใจเสียงโทรศัพท์ที่คอยรบกวนเป็นระยะๆ ละมุนพรรณก็พอมีเรี่ยวแรงสำหรับการลุกขึ้นมาจัดการกับร่างกายที่โทรมสนิทของตัวเอง หญิงสาวเป็นประเภทที่อดหลับอดนอนได้เป็นวันๆ ถ้าหากมีเรื่องท้าทายและตื่นเต้นรอคอยอยู่ แต่เมื่อไหร่ที่เธอปิดสวิตช์หลับตาลงแล้ว การจะทำให้เธอลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งนั้นช่างยากเย็นแสนเข็ญ จนเพื่อนในกลุ่มยังอดค่อนแคะให้ไม่ได้ว่า

‘ถ้าเกิดไฟไหม้ ไอ้ละมุนมันคงยอมนอนตายคากองไฟนั่นเลย ไม่ลุกขึ้นมาวิ่งหนีหรอก’

ชีวิตการงานของละมุนพรรณไม่เคยมีปัญหากับการตื่นเอาตอนใกล้เที่ยงหรือบ่ายจัด เธอเป็นโปรแกรมเมอร์ที่รับงานมาเป็นชิ้นเป็นโครงการ จึงสามารถจัดการกับตารางเวลาของตัวเองได้ว่าพอใจจะทำมันช่วงไหน ซึ่งส่วนใหญ่ก็จะเป็นเวลาค่ำคืนที่สมองของเธอจะตื่นตัวและแล่นฉิวเป็นพิเศษ เรียกได้ว่าแทบทั้งเดือนเธอจะเข้าบริษัทเพียงแค่ไม่กี่ครั้งเพื่อนำเสนอและส่งมอบงานให้เจ้านายและลูกค้าเท่านั้น

ส่วนงานที่ร้านอาหารซึ่งเธอร่วมลงขันกับเพื่อนสาวอีกสามคนเปิดขึ้นมาและรับดูแลอยู่ หญิงสาวก็จะแวะเข้าไปในช่วงบ่ายๆ และดูแลไปจนถึงตอนปิดร้าน หรือถ้าวันไหนมีงานที่ต้องเร่งหรือนึกอยากจะอู้งาน เธอก็สามารถบอกให้เพื่อนคนอื่น หรือไม่ก็ปล่อยให้ผู้จัดการร้านที่คุณคู่หมั้นพ่อบุญทุ่มของเพื่อนรักคนหนึ่งหามาให้คอยดูแลร้านแทน ทั้งหมดนี้ทำให้ชีวิตประจำวันของแฮกเกอร์สาวเป็นอิสระ ไม่ต้องผูกมัดอยู่กับชั่วโมงทำงานและความเร่งรีบอย่างที่คนเมืองส่วนใหญ่เป็น

ละมุนพรรณใช้เวลานอนแช่อยู่ในน้ำอุ่นๆ กลิ่นหอมสดชื่นนานกว่าปกติ เพื่อเป็นการชดเชยให้ร่างกายได้ผ่อนคลายจากความเมื่อยขบที่เกิดจากการนั่งจมอยู่หน้าคอมพิวเตอร์มาเกือบสองวัน พอร่างกายสะอาดหมดจด กระเพาะก็เริ่มประท้วงหาอาหารตามมาติดๆ หญิงสาวจึงลงมายังชั้นล่างของบ้านเพื่อเข้าครัวทันที

บ้านของโปรแกรมเมอร์สาวตั้งอยู่ไม่ห่างจากใจกลางเมืองมากนัก บ้านเดี่ยวขนาดกลางหลังนี้สามารถให้ครอบครัวเล็กๆ อยู่อาศัยกันได้อย่างสบาย แต่ในตอนนี้ บ้านทั้งหลังมีเธออาศัยอยู่เพียงคนเดียวเท่านั้น เพราะบิดามารดาของเธอนั้นต้องเดินทางไปมาระหว่างเมืองไทยกับต่างประเทศ จนแทบไม่ได้อยู่ติดบ้านหลังใหญ่ริมแม่น้ำแถวชานเมือง เธอและน้องชายฝาแฝดจึงตัดสินใจย้ายมาอยู่ที่บ้านหลังนี้เพื่อความสะดวกในช่วงที่เรียนมหาวิทยาลัย แต่หลังจากเรียนจบได้ไม่นาน น้องชายฝาแฝดของเธอก็บินไปเรียนต่อควบคู่กับทำงานด้านออกแบบเกมคอมพิวเตอร์ที่บริษัทเกมยักษ์ใหญ่ในอเมริกาได้เกือบสองปีแล้ว

ผักสดและผลไม้ถูกเลือกลำเลียงออกมาจากตู้เย็น สลัดผลไม้เป็นเมนูที่โปรแกรมเมอร์สาวคิดว่าเหมาะที่สุดสำหรับร่างกายที่ขาดน้ำและใยอาหารในตอนนี้ ในขณะที่เธอกำลังปล่อยให้น้ำจากก๊อกไหลผ่านบรรดาผักที่อยู่ในตะกร้า เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง ซึ่งคราวนี้หญิงสาวรีบเดินตรงเข้าไปรับสายมันอย่างรวดเร็ว

“สวัสดีค่ะ” ละมุนพรรณรับสายอย่างสุภาพ แต่เมื่อได้ยินเสียงปลายสายบ่นกลับมาเท่านั้น เธอก็ลบความสุภาพที่มีออกไปทันที

“เออ! โทษที มือถือฉันอยู่บนห้องก็เลยไม่ได้ยิน... งั้นที่โทรมากวนเวลาหลับเวลานอนของฉันตั้งแต่เช้าก็เป็นแกด้วยใช่ไหม”

“ไอ้สองครั้งแรกนั่นมันพ่อฉันโทร เห็นว่ามีธุระจะคุยกับแก แต่นั่นก็ไม่เช้าแล้วนะ เก้าโมง... ชาวบ้านชาวช่องเขาพากันทำงานทำการกันหมดแล้ว” นิรันตรา... เพื่อนสาวตัวเล็กที่สุดในบรรดากลุ่มเพื่อนสนิทส่งเสียงเหน็บ

“แต่พอสายหน่อยพ่อก็ติดงาน เลยสั่งให้ฉันโทรตามแกแทน”

“คุณพ่อแกมีธุระอะไรงั้นเหรอ” ละมุนพรรณถามอย่างนึกแปลกใจ

กษมาหรือบิดาของเพื่อนเธอคนนี้เป็นผู้ก่อตั้ง ‘โออี’ ซึ่งเป็นองค์กรอิสระร่วมต่อต้านอาชญากรรมที่เธอเองก็เคยเข้าไปช่วยงานหลายต่อหลายครั้ง รวมทั้งคดีการค้ายาเสพติดที่เธอเพิ่งเอาหลักฐานไปแปะไว้ที่ระบบคอมพิวเตอร์ของสำนักงานตำรวจเมื่อคืนวานนี้ด้วย แต่ทุกครั้งที่เธอเข้าไปมีส่วนร่วมในการทำงานกับโออี ก็จะเป็นเฉพาะงานหรือคดีที่อยู่ในความรับผิดชอบของเพื่อนสาวตัวเล็กคนนี้เท่านั้น ไม่เคยรับงานหรือมีธุระส่วนตัวกับบิดาของเพื่อนมาก่อน

“คงจะเป็นเรื่องหางานประจำให้แกล่ะมั้ง...” นิรันตราลองแหย่

“เหอะ! คงจะจริงหรอก แกก็รู้ว่าฉันไม่สนงานประจำ”

“เอาน่า... เห็นว่ามีเรื่องขอยืมตัวจากกรมคดีพิเศษอะไรนี่แหละ พรุ่งนี้เช้าแกก็เข้าไปหาพ่อฉันด้วยแล้วกัน ...จะให้ฉันไปด้วยไหม”

“กรมคดีพิเศษ? แล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน” ละมุนพรรณยังไม่ตอบคำถามของเพื่อน กลับทวนถามอย่างแปลกใจ

กรมคดีพิเศษเป็นสังกัดที่แยกตัวเป็นอิสระไม่ขึ้นตรงต่อสำนักงานตำรวจแห่งชาติ มีหน้าที่ในการสืบสวนสอบสวนคดีที่ต้องอาศัยความรู้ความสามารถเฉพาะทาง ทั้งด้านเศรษฐศาสตร์ การเงินการธนาคาร เทคโนโลยีสารสนเทศหรือกฎหมาย หรือแม้แต่คดีที่เจ้าหน้าที่ของรัฐเป็นฝ่ายถูกฟ้องหรือกระทำความผิดเสียเอง กรมคดีพิเศษได้มีการรวบรวมทั้งตำรวจและบุคคลธรรมดาซึ่งมีความรู้ความเชี่ยวชาญจากสาขาต่างๆ เอาไว้มากมาย โดยเฉพาะงานด้านเทคโนโลยีและคอมพิวเตอร์ เพราะหน้าที่ในการดูแลระบบคอมพิวเตอร์ของสำนักงานตำรวจทั้งหมดก็อยู่ในการดูแลของกลุ่มเทคโนโลยีสารสนเทศซึ่งเป็นกลุ่มย่อยในกรมคดีพิเศษเช่นกัน

“ฉันเองก็ไม่แน่ใจหรอกนะว่าทำไมทางนั้นถึงเจาะจงมาที่แก ทั้งที่ปกติถ้าจะยืมตัวก็จะให้เราเป็นคนจัดส่งไปแท้ๆ”

ละมุนพรรณหลุดจากความคิดเมื่อได้ยินเสียงเพื่อนสาวตอบกลับมา เมื่อก่อนนั้นทางโออีและกรมคดีพิเศษก็เคยมีการแลกเปลี่ยนเจ้าหน้าที่กันมาแล้วบ้าง

“เอาเถอะ พรุ่งนี้ไปก็คงรู้”

“อือ แล้วจะให้ฉันไปด้วยไหม”

“ไม่ต้องหรอก แกมีเรียนไม่ใช่เหรอ”

“อืม... ถ้ามีอะไรก็โทรมาแล้วกัน ว่าแต่แกเถอะ เรื่องของไอ้เพิร์ลก็เรียบร้อยไปตั้งแต่คืนก่อนแล้ว เมื่อคืนมัวทำอะไรอยู่ล่ะ วันนี้ถึงได้ตื่นเอาเกือบเที่ยงเชียว” นิรันตราถามอย่างต้องการจะบ่นมากกว่าต้องการคำตอบ เพิร์ลหรือเพลินพิศก็คือเพื่อนที่แฮกเกอร์สาวช่วยหาข่าวของชายหนุ่มคนรักให้นั่นเอง

“ก็แค่เพิ่มประวัติในแฟ้มสะสมงานเท่านั้นแหละ” ตอบได้เท่านั้น เพื่อนสาวตัวเล็กก็ส่งเสียงหัวเราะอย่างรู้ทันมาก่อนจะวางสาย

ละมุนพรรณกลับไปจัดการกับผักสดต่อ ขณะนำผักกาดแก้วขึ้นมาวางให้สะเด็ดน้ำก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงคำพูดของเพื่อนสาว พลางเกิดสังหรณ์แปลกๆ

งานประจำ... ตำรวจ... ทำไมคำที่เธอไม่ชอบ อยากจะหลีกหนีให้ไกลต้องมาเข้าหูเธอติดๆ กันอย่างนี้ด้วยนะ

ในตอนสายของวันรุ่งขึ้น ละมุนพรรณสามารถฝ่าวิกฤตรถติดมาถึงที่ทำการโออีได้ทันเวลานัดกับบิดาของเพื่อนอย่างฉิวเฉียดแม้จะตื่นสายไปร่วมชั่วโมง แต่ก็ต้องแลกกับการรีบร้อนอาบน้ำแต่งตัวแบบเร่งด่วน ผมยาวดัดลอนใหญ่ถูกถักเป็นเปียเดี่ยวหลวมๆ เพราะไม่มีเวลาพอที่จะจัดแต่งให้เป็นทรง เสื้อผ้าที่เลือกสวมใส่มาได้ก็มีเพียงเสื้อยืดกางเกงยีนที่ไม่ต้องมาคอยเลือกจับคู่ให้เข้ากันให้ยุ่งยาก ดวงตากลมโตมองดูใบหน้าไร้การตกแต่งด้วยเครื่องสำอางของตัวเองที่สะท้อนอยู่ในกระจกลิฟต์แล้วต้องนึกถึงเรื่องที่เธอมักจะโกหกไว้เวลาเล่นเกมออนไลน์

อืม... ก็ยังพอหลอกเด็กว่าเรียน ม.ปลายไหวอยู่นะเนี่ย

“สวัสดีค่ะคุณอา” ละมุนพรรณส่งยิ้มทักทายบิดาของเพื่อนรักอย่างคุ้นเคยในทันทีที่เปิดประตูเข้าไปในห้องทำงานของอีกฝ่าย แต่พอเห็นว่าในห้องยังมีแขกอีกหนึ่งคนนั่งอยู่ด้วยก็รีบสำรวมขึ้น ก้าวเข้าไปนั่งบนเก้าอี้ที่ว่างอยู่อย่างกระฉับกระเฉง พลางมองดูชายในวัยใกล้เคียงกับเจ้าของห้องอย่างสนใจ พร้อมๆ กับที่กษมาเอ่ยแนะนำ

“พันตำรวจเอกเนติ ผู้บังคับการสำนักคดีเทคโนโลยีและสารสนเทศ”

สารวัตรหนุ่มใหญ่พยักหน้าเล็กน้อยรับไหว้จากหญิงสาว สายตาคมกริบมองสำรวจผู้มาใหม่อย่างทั้งแปลกใจระคนไม่มั่นใจ

“เด็กคนนี้จริงหรือ” สารวัตรเนติถามอย่างไม่อยากเชื่อว่าเด็กสาวตาแป๋วหน้าใสดูคล้ายอายุไม่ถึงยี่สิบดีอย่างนี้จะมีฝีมือขนาดลักลอบเข้าไปในระบบคอมพิวเตอร์ของสำนักงานตำรวจได้สำเร็จ

“มันเรื่องอะไรกันคะคุณอา” หญิงสาวคนเดียวในห้องยั้งความสงสัยไว้ไม่ได้

“อ่านนี่ก่อนสิหนูละมุน” กษมาเอ่ยขณะเลื่อนซองสีน้ำตาลประทับตราลับเฉพาะไปตรงหน้าหญิงสาว

ละมุนพรรณรับซองมาเปิดอ่าน แต่เพียงแค่กวาดตาอ่านไปไม่ถึงครึ่งหน้า ก็ต้องเงยขึ้นมองหน้าบิดาของเพื่อนอย่างตื่นตกใจ เอกสารในซองนั้นแจ้งข้อหาเพื่อเอาผิดเธอฐานที่เข้าไปแทรกแซงและล้วงขโมยข้อมูลจากระบบคอมพิวเตอร์ของทางราชการ ส่วนตัวหนังสือที่เหลือด้านล่างและในหน้าที่เหลือนั้นเป็นสิทธิในการขอสู้คดีและบทลงโทษที่จะได้รับหากศาลตัดสินว่าเธอมีความผิดจริงอีกยาวเหยียด

“หนูจะถูกจับจริงๆ หรือคะ” แฮกเกอร์สาวมองบิดาของเพื่อนคล้ายจะขอความช่วยเหลือ แล้วต้องใจแป้วเมื่อเห็นกษมาส่ายหน้าช้าๆ พลางถอนหายใจยาว

“งานนี้อาช่วยให้หนูพ้นผิดไม่ได้เลยจริงๆ”

แม้ว่าการเข้าไปยุ่งกับระบบของสำนักงานตำรวจในครั้งนี้ ละมุนพรรณจะเจาะเข้าไปเพื่อรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับคนร้ายและประสานงานกับทางโออีเข้าจับกุมตัวผู้ค้ายา รวมทั้งถล่มแหล่งผลิตสารเสพติดชนิดใหม่ช่วยทางตำรวจได้สำเร็จก็ตาม แต่คดีนี้ทางตำรวจไม่ได้มีการดำเนินเรื่องติดต่อจ้างวานมาที่โออีอย่างเป็นทางการ หญิงสาวทำลงไปโดยพลการเพราะอยากช่วยเหลือเพลินพิศและคนรักของเพื่อนเท่านั้น จึงไม่สามารถใช้มันเป็นข้ออ้างในการผัดผ่อนความผิดได้

อีกทั้งยังมีเรื่องการปกปิดไม่ได้ส่งมอบตัวการใหญ่ให้ทางตำรวจไทยไปดำเนินคดีตามกฎหมาย แต่กลับส่งหัวหน้าคนร้ายทั้งสองให้คนรักของเพลินพิศนำตัวไปจัดการรับโทษถึงประเทศญี่ปุ่น เพื่อให้ชายหนุ่มได้สะสางความแค้นอันลึกซึ้งที่เคยมีต่อกันในอดีต เหตุนี้... ทำให้โออีต้องติดอยู่ในความคลางแคลงสงสัยของทางตำรวจไปด้วย กษมาจึงต้องตกอยู่ในสภาพกระอักกระอ่วน ออกตัวช่วยเหลือแฮกเกอร์สาวได้ไม่เต็มที่

“นี่ก็เพราะสารวัตรคุ้นเคยกับอาอยู่บ้าง ถึงได้เอาเรื่องนี้มาตกลงกันเป็นการส่วนตัว ก่อนที่ทางตำรวจจะทำเรื่องดำเนินคดีอย่างเป็นทางการ” กษมาอธิบายต่อเมื่อเห็นสีหน้าไม่ค่อยดีนักของเพื่อนรักของลูกสาว

“ถ้าจะให้ทำโทษกันอย่างที่กฎหมายกำหนดไว้ ฉันก็นึกเสียดายความสามารถของเธอ และไม่เห็นว่าทางเราจะได้ประโยชน์อะไรเลย” สารวัตรเนติเอ่ยปากขึ้นในที่สุด

“ที่กลุ่มเทคโนโลยีฯ กำลังขาดคน และงานของเราก็หนักขึ้นทุกวัน ฉันเลยอยากให้เธอเข้าไปทำงานที่นั่น ถือเป็นการบำเพ็ญประโยชน์ชดเชยความผิดในครั้งนี้เป็นเวลาสามเดือน” ตัวแทนฝ่ายเสียหายยื่นข้อเสนอที่ออกจะคล้ายคำสั่งด้วยเสียงเข้มงวด “เธอมีปัญหาอะไรไหม”

ละมุนพรรณรับฟังทางเลือกของเธอแล้วต้องลอบถอนหายใจ แทบไม่ต้องคิดเลยว่าระหว่างติดคุกบวกโดนปรับ กับการไปทำงานชดใช้ความผิด อย่างไหนจะดีกว่ากัน

“แล้วดิฉันต้องทำอะไรบ้างคะ” เมื่อปลงใจยอมรับข้อเสนอ หญิงสาวก็หันไปสอบถามกับคนในเครื่องแบบที่นั่งอยู่ข้างตัวอย่างเป็นการเป็นงาน

“วันจันทร์หน้าก็จะขึ้นเดือนใหม่ เธอไปเริ่มงานวันนั้นแล้วกัน” สารวัตรเนติตัดสินใจง่ายๆ “ส่วนรายละเอียดของงาน ไว้คุยกับผู้บังคับบัญชาสายตรงของเธอแล้วกัน เอาล่ะ! เรื่องก็เรียบร้อยแล้ว ผมขอตัวกลับเลยดีกว่านะครับ” ประโยคสุดท้ายเขาหันมากล่าวลากับกษมา พร้อมกับเตรียมขยับตัวจะลุก

ทางเจ้าของห้องที่ได้ยินดังนั้นก็ลุกยืนตาม “ขอบคุณสารวัตรมากที่ช่วยเหลือ เดี๋ยวผมไปส่งแล้วกัน”

แต่ฝ่ายแขกกลับบอกปัดอย่างเป็นกันเองและไม่ต้องการพิธีรีตองอะไรมากมาย จนสุดท้าย เขาก็ได้แฮกเกอร์สาว... ว่าที่ลูกน้องเฉพาะกิจเดินเป็นเพื่อนร่วมทางไปที่ลานจอดรถแทน

“วันจันทร์อย่าลืมไปรายงานตัวล่ะ” ฝ่ายผู้ใหญ่กล่าวเตือนทิ้งท้าย ก่อนจะรับไหว้จากหญิงสาวแล้วแยกย้ายกันเดินไปยังรถของแต่ละคน

แต่ยังไม่ทันที่สารวัตรเนติจะเดินไปถึงรถของตนดี รถจักรยานยนต์คันใหญ่คันหนึ่งก็แล่นตรงเข้ามาจอดเทียบขวางหน้ารถ จากลักษณะของรถและบุคลิกของชายตัวสูงใหญ่ในแจ๊กเกตสูทสีน้ำตาลเข้มทำให้สารวัตรหนุ่มใหญ่รู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายเป็นใคร จึงทำแค่ยืนเฉยมองดูรถคันใหญ่ถูกเร่งเครื่องให้พ่นควันขาวๆ ออกจากท่อไอเสียมายั่ว

“กว่าจะโผล่หน้ามาได้ แล้วยังหาเรื่องโดนดีอีกเหรอไอ้ผู้กองไอย์” รอจนอีกฝ่ายถอดหมวกกันน็อกออกแล้วจึงเอ่ยคาดโทษ

ผู้กองหนุ่มวัยสามสิบสอง เจ้าของใบหน้าคร้ามคมสันและแววตาอบอุ่นขี้เล่นส่งรอยยิ้มเปิดเผยไปให้ผู้บังคับบัญชาของตนอย่างไม่กลัวคำขู่ ก่อนจะตวัดขายาวแข็งแรงลงจากรถพร้อมยักไหล่ด้วยท่าทีสบายๆ

“แล้วท่านสารวัตรล่ะครับ ไหนว่ามาทำธุระให้ผม แล้วสาวน้อยคนเมื่อกี้เป็นใครกัน ระวังผมเอาไปฟ้องคุณนายที่บ้านนะครับ” ไอยราวัณส่งสายตาล้อเลียนไปทางที่เพิ่งเห็นเด็กสาววัยรุ่นในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนเดินแยกไป เขาทันได้เห็นใบหน้าใสๆ เพียงชั่วครู่ที่เธอหันมองมา ก่อนจะหันหลังเดินต่อเมื่อเห็นว่าเขาไม่ใช่พวกแก๊งซิ่งป่วนเมืองที่ไหน

“อย่ามาหาเรื่องให้อาบ้านแตกนะ เดี๋ยวก็ฟ้องหมิ่นประมาทบวกแจ้งความเท็จซะหรอก”

“แล้วเด็กคนนั้นมาเกี่ยวอะไรกับธุระวันนี้ด้วยหรือครับ” ผู้กองหนุ่มยังไม่หลุดจากประเด็นเดิม แม้คนที่ถูกพาดพิงถึงจะขับรถสปอร์ตสีน้ำเงินคันงามออกไปแล้วก็ตาม คิ้วเข้มของเขาขมวดเล็กน้อย ตัวแค่นั้น มีใบขับขี่แล้วหรือไงนะ

“เด็กที่ไหน นั่นน่ะ แฮกเกอร์สาวที่แกวางแผนฉกตัวมาเป็นผู้ช่วยในช่วงที่หมวดเนตรขอลาคลอดไง” สารวัตรเนติบอกกับผู้ใต้บังคับบัญชา หรือในอีกฐานะหนึ่งก็คือหลานชายของศรีภรรยาด้วยรอยยิ้มอารมณ์ดี

“อาตินอย่ามาอำผมเล่นเลย” ไอยราวัณส่ายหน้าว่าไม่เชื่อ

นั่นน่ะเหรอ แฮกเกอร์ปริศนาที่เขาตามแกะรอยไปจนรู้ตัวจริง และรู้ว่าเธอทำงานให้กับโออี

“ตามข้อมูลเธออายุยี่สิบสี่แล้วนะฮะ ไม่ใช่เด็กมัธยมที่ไหน”

“ก็รอดูวันจันทร์เองแล้วกัน” สารวัตรเนติเอ่ยตัดบทอย่างพอเข้าใจในความคิดของชายหนุ่ม เพราะแรกที่เขาเห็นหน้าหญิงสาว เขาเองก็มีความคิดไม่ต่างจากคนตรงหน้าเท่าไหร่

เมื่อเห็นว่าหมดธุระแล้ว เขาก็กดรีโมทคอนโทรลปลดล็อกรถยนต์ ก่อนจะหันมาเตือน “ช่วงบ่ายอย่าเข้ากรมสายล่ะ งานยังรออยู่อีกเพียบ”

“ครับผม!” ไอยราวัณตบเท้าชิดยกมือแตะหางคิ้วรับคำสั่ง แต่ก่อนจะสวมหมวกนิรภัยก็ยังไม่วายตะโกนส่งสารท้า

“รับรองสองล้อของผมเร็วกว่าสี่ล้อรอรถติดของสารวัตรแน่ๆ ครับ”