สืบลับ กับดักรัก - กับดักที่ 7 : ลักพาตัว

สืบลับ กับดักรัก ชุดสี่สาว

ผู้เขียน : แก่นฝัน

ตีพิมพ์ครั้งแรก โดย สนพ. บลูเบลล์
เผยแพร่ฉบับอีบุ๊ค โดย แก่นฝัน

ห้ามคัดลอกหรือดัดแปลงส่วนหนึ่งส่วนใดของนิยายเรื่องนี้

เพื่อนำออกเผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาต

กับดักที่ 7 : ลักพาตัว

รอบที่สามของการคัดเลือก เป็นการให้ผู้ที่ผ่านเข้ารอบเลือกซื้อของขวัญวันเกิดให้กับ ‘คุณพัชญา’ นายหญิงคนปัจจุบันของซันไรส์กรุ๊ป ซึ่งงานฉลองนั้นจะจัดมีขึ้นบนเกาะส่วนตัวของตระกูลแสงสุรียฉัตร และผู้ที่ผ่านเข้ารอบเท่านั้นที่จะมีโอกาสได้ไปพักผ่อนบนเกาะเพื่อทำการคัดเลือกรอบสุดท้าย แต่วันนี้ไม่ใช่เพียงการเดินช้อปปิ้งธรรมดา เพราะทางคณะกรรมการมีข้อกำหนดเพิ่มเติมมาว่าผู้เข้ารอบแต่ละคนจะต้องเอาตัวรอดจากการสะกดรอยตามหรือการลักพาตัวอย่างใดอย่างหนึ่งตามที่แต่ละคนจะจับสลากได้

เมื่อชมพูนุชได้ฟังโจทย์สำหรับรอบนี้ต้องยิ่งเครียดหนัก เพราะคะแนนในรอบก่อนหน้าของเธอไม่ดีเอาเสียเลย และเรื่องใช้กำลังพวกนี้ก็เป็นเรื่องที่เธอไม่ถนัดเป็นอย่างมาก หญิงสาวในชุดสีชมพูมองดูขวดแก้วขนาดเล็กในมืออย่างลังเล แล้วก็นึกย้อนไปถึงบทสนทนากับจิรประไพขณะขับรถกลับบ้านด้วยกันเมื่อหลายคืนก่อน

‘ดูคุณทรรศน์เอาใจพี่นิรามากเลยนะคะ พี่ชมว่าไหม อย่างวันนี้ก็ไม่ค่อยสนใจพวกเราเท่าไหร่เลย’

‘คู่นี้ ดูๆ ก็น่ารักดี เหมาะสมกันดีนะคะ’

‘น้อยว่า ถ้าพี่นิราผ่านเข้ารอบสุดท้ายได้ คุณทรรศน์ต้องเลือกพี่นิราแน่ๆ เลยค่ะ’

‘สงสัยเราต้องยอมตัดใจซะแล้วมั้งคะ ว่าไหมคะพี่ชม’

ไม่! ยังไงเธอก็ไม่ยอมตัดใจจากทรรศน์แน่ หลังจากที่ได้พูดคุยกับชายหนุ่มเพียงไม่กี่ครั้ง เธอก็ต้องยอมรับว่าตัวเองหลงเสน่ห์ของเขาเข้าเต็มเปา ดังนั้นในการคัดเลือกนี้นอกจากว่าพยายามผ่านเข้ารอบไปให้ได้แล้ว เพื่อนใหม่ของเธอจะต้องไม่ผ่านเข้ารอบไปเด็ดขาด ชมพูนุชกำขวดในมือแน่นเมื่อตัดสินใจได้ เธอหยดของเหลวใสไร้กลิ่นไร้รสชาติในขวดลงในแก้วน้ำที่เพิ่งซื้อมา แล้วเดินตรงเข้าไปหาเป้าหมายของเธอ

“โอ๊ย... ช้อปปิ้งสตรีทวันนี้ร้อนจังเลยนะนิรา ทานน้ำหน่อยไหม” ชมพูนุชยื่นแก้วที่ถืออยู่ให้หญิงสาวที่กำลังนั่งรอคำสั่งปล่อยตัว

“ดีเลยชม ขอบใจมากนะ กำลังหิวน้ำพอดี อากาศวันนี้เนี่ยร้อนสุดๆ เลยจริงๆ นะ” นิรันตรารับแก้วน้ำมาดื่มเพื่อดับอุณหภูมิร้อนๆ

“นิราได้ข้อกำหนดอะไรเหรอ” ชมพูนุชชวนพูดคุย

“หนีจากคนสะกดรอยน่ะ ยากกว่าให้เอาตัวรอดจากการลักพาตัวซะอีก ถ้าเป็นการลักพาตัวนะ ฝ่ายนั้นเขาจะต้องเข้าหาเรา เราก็ทำแค่สู้ แล้วก็หนี” คนที่คิดว่าตัวเองโชคไม่ดีเงยหน้าขึ้นตอบ

“แต่ให้หนีคนสะกดรอย เราเองก็ไม่รู้ว่าต้องหนีจากอะไร ยากที่สุดเลย” เธอยังบ่นต่อ จึงไม่ทันได้สังเกตเห็นรอยยิ้มแปลกๆ ของเพื่อนใหม่

“ยังไงชมก็เอาใจช่วยนิราแล้วกัน เดี๋ยวชมว่าจะไปเดินซื้อของกับน้อยแล้ว ชมไปก่อนนะ” บอกลาจบชมพูนุชก็เดินแยกตัวออกมา เธอหวังไว้ว่าการจับคู่กับ จิรประไพจะทำให้พอช่วยเหลือกันได้และมีโอกาสรอดจากการลักพาตัวมากขึ้น

จนเมื่อลับตานิรันตรา ชมพูนุชก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาสั่งคนของเธอ

“ตามผู้หญิงคนที่ฉันคุยด้วยเมื่อกี้ให้ดี ถ้ายาเริ่มออกฤทธิ์เมื่อไหร่ก็เอาตัวไปซ่อนไว้ที่ร้านคุณป๋าก่อน พอหมดเวลาคัดเลือกแล้วค่อยปล่อยตัวออกมา แล้วอย่าทำอะไรรุนแรงล่ะ” ใจจริงแล้วชมพูนุชไม่ได้อยากจะทำร้ายเพื่อนใหม่คนนี้เลย เธอแค่อยากให้นิรันตราตกรอบไปเท่านั้น และที่เธอตัดสินใจใช้ยานอนหลับ เพราะคิดว่าถ้าเป็นนิรันตราในสภาพเต็มร้อยคงจะต่อสู้ขัดขืนจนเสียแผนของเธอ จนสุดท้ายแล้วหญิงสาวเองนั่นแหละที่อาจจะได้รับบาดเจ็บได้

หลังจากที่เริ่มออกเดินเลือกซื้อของ นิรันตราก็แกล้งเดินเข้าร้านนู้นออกร้านนี้อยู่นาน เพื่อล่อให้คนที่ตามเธออยู่เผยตัวออกมา การจะหลุดจากการสะกดรอยที่ดีที่สุดจะต้องรู้ว่าคนที่ตามเราอยู่เป็นใคร และมีเพื่อนร่วมทีมมาด้วยหรือเปล่า เพราะถ้าเป็นมืออาชีพแล้วจะต้องมีอย่างน้อยสามคนในทีม เพื่อสลับกันเข้าใกล้เป้าหมายหรือที่เรียกว่ากองหน้า โดยอีกสองคนจะคอยตามหลังและเป็นแบ็กอัพให้กองหน้าอีกที

ตอนนี้เธอพบแล้วสองคน แต่มันทำให้หญิงสาวเริ่มไม่แน่ใจ เธอรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองถูกตามจากคนมากกว่าหนึ่งทีม เธอจึงลองเดินข้ามถนนอย่างกะทันหันในจังหวะเดียวกับที่ไฟสัญญาณกำลังจะเปลี่ยนสีเพื่อเป็นการสลัดกองหน้าทิ้งจะได้มองหาแบ็กอัพคนที่หนึ่ง

เมื่อเห็นกองหน้าทั้งสองยังยืนอยู่ที่เดิม นิรันตราก็มั่นใจได้แล้วว่า ทั้งสองคนมาจากต่างทีมกัน

โหย... กรรมการคัดเลือกทำไมเล่นโหดชะมัด เล่นจัดให้ตามตั้งสองทีมเลยเหรอ แล้วจะมีคนรอดไหมเนี่ย คนตัวเล็กบ่น แต่ในใจกลับเริ่มนึกสนุก สองทีมก็สองทีม คอยดูนะ นิรันตราจะเล่นให้หัวปั่นทั้งคู่เลย

หญิงสาวเริ่มทำตัวให้ติดตามได้ยากขึ้น โดยเข้าไปในร้านขายเสื้อผ้า และลองสลับเปลี่ยนชุดหลายๆ แบบ ระหว่างนั้นก็ลอบมองออกไปข้างนอกร้านเป็นระยะเพื่อดูสถานการณ์ ทำให้เธอได้เห็นแบ็กอัพคนที่สองเข้ามาเปลี่ยนตัว เมื่อแบ็กอัพคนแรกยืนรออยู่นานเกินไปจนเป็นที่ผิดสังเกต

นิรันตราเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับเป็นแบบเดิม จ่ายเงินค่าเสื้อผ้าใหม่สองสามตัวและเดินออกจากร้านมา แล้วกดโทรศัพท์หาเพลินพิศ หญิงสาวเลือกใช้ภาษาจีนกลางที่เคยถูกสาวหมวยลากไปเรียนด้วยกันตั้งแต่สมัยประถมในการสื่อสาร หวังว่าสายสืบหน้าฝรั่งที่เดินตามติดเธออยู่คงไม่เข้าใจ

“ไอ้เพิร์ล วันนี้แกมาถ่ายแบบใกล้ๆ ช้อปปิ้งสตรีท ใช่ไหม”

“อาฮะ แล้วที่กองถ่ายแก มีคนที่รูปร่างพอๆ กับฉันบ้างหรือเปล่า”

“อือ... ดีเลย แกช่วยให้ช่างจับแต่งหน้าทำผมให้คล้ายๆ ฉันหน่อยสิ”

“บอกเด็กไปว่าฉันจะจ่ายค่าแรงให้สองเท่าของกองแกเลย เดี๋ยวฉันจะส่งภาพตัวเองไปให้นะ ถ้าเรียบร้อยแล้วก็ส่งมารอเจอฉันที่ห้องน้ำสถานีรถไฟใต้ดินได้เลย”

“อืม แค่นี้นะ เดี๋ยวฉันจะเล่นกับพวกขี้ปลาทองที่ตามติดฉันเป็นขบวนรอไปพลางๆ ก่อน อือ บาย”

คุยโทรศัพท์จบนิรันตราก็ทิ้งแก้วน้ำในมือที่ดูดจนหมด ก่อนจะใช้กล้องมือถือถ่ายรูปตัวเองส่งไปให้เพลินพิศที่รอรับอยู่ พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นผู้หญิงคนเดียวในทีมกำลังสลับขึ้นมาเป็นกองหน้าประกบเธออยู่พอดี แผนแกล้งคนเล่นจึงผุดขึ้นมาในหัว

นิรันตราเริ่มแผนของเธอโดยการแวะซื้อไอศกรีมโคนใหญ่มาเดินละเลียดกิน พร้อมกับฮัมเพลงในลำคออย่างอารมณ์ดี และเมื่อผู้หญิงคนนั้นเดินมาใกล้ นิรันตราก็แกล้งหมุนตัวหันหลังกลับกะทันหัน เป็นเหตุให้บรรดาท้อปปิ้งสารพัดสีแปะแหมะเข้าที่อกเสื้อของหญิงสาวคนนั้นอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

“ขอโทษค่ะๆ ฉันไม่ระวังเลย ขอโทษจริงๆ ค่ะ” คนเจ้าแผนการกล่าวขอโทษอย่างร้อนรนและแกล้งเช็ดเสื้อให้อย่างวุ่นวาย แต่ยิ่งเช็ดก็ยิ่งทำให้เปื้อนไปกันใหญ่

“โอ๊ย ไม่ต้องเช็ดแล้ว เดินระวังๆ หน่อยสิ เสื้อฉันเปื้อนหมดแล้ว” สายสืบสาวโวยวาย

“ฉันไม่ตั้งใจจริงๆ ค่ะ ให้ฉันชดใช้ให้นะคะ” พูดจบนิรันตราก็หยิบเงินในกระเป๋ามาให้ “ถือเป็นค่าเสื้อตัวนี้ของคุณนะคะ ตอนนี้ฉันรีบจริงๆ ขอตัวก่อนนะคะ” พูดจบเธอก็วิ่งหนีออกมาโดยไม่รอให้อีกฝ่ายได้ตอบอะไร

เก็บไปหนึ่ง หึๆ หญิงสาวยิ้มหัวเราะอย่างชอบใจ เพราะถ้ามีรอยเปื้อนขนาดนั้นคงจะทำหน้าที่สายสืบต่อไม่ได้หรอก เพราะมันเป็นจุดเด่นที่เสี่ยงต่อการถูกจับได้ และเธอเลือกเก็บผู้หญิงก่อนเพราะกลัวว่าจะเป็นตัวขัดขวางแผนเปลี่ยนตัวของเธอ

ไม่นาน เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ของนิรันตราก็ดังขึ้น

“ฉันส่งเด็กไปให้แกแล้วนะ” เสียงของดาราสาวบอกมาตามสาย

“อือ ขอบใจมาก” นิรันตราวางโทรศัพท์กำลังจะเดินไปที่จุดนัดพบ แต่จู่ๆ เธอกลับรู้สึกง่วงๆ มึนๆ ขึ้นมา หญิงสาวหลับตาสะบัดศีรษะไล่ความง่วงงุนแต่ก็ไม่ได้ผล จนชักจะสงสัยว่าตัวเองโดนวางยาอะไรหรือเปล่า เธอเลือกนั่งลงกับเก้าอี้ข้างทางพยายามฝืนลืมตา แล้วก็ต้องคว้าโทรศัพท์ขึ้นมารับเมื่อได้ยินเสียงเรียกเข้าดังขึ้นอีกครั้ง

“ไอ้เพิร์ล แก... ฉันง่วงชะมัด สงสัยจะโดนเล่นซะแล้ว” คนที่ใกล้จะไม่รู้สติเต็มทีพูดไปโดยไม่ทันได้ดูชื่อคนเรียกเข้าเพราะคิดว่าเป็นเพื่อนสาวที่โทรมา

“อะไรกัน… ไม่เจอหน้าไม่กี่วันก็ลืมชื่อผมซะแล้วหรือ คุณเป็นยังไงบ้าง” ทรรศน์รีบโทรศัพท์หาหญิงสาวทันทีที่ได้รับรายงานจากเรียวว่า คนของเขาเห็นเธอมีท่าทางแปลกๆ

“อ้าว... ไม่ใช่ไอ้เพิร์ลนี่หว่า อ้อ... คุณทรรศน์ มันง่วงๆ งงๆ ยังไงไม่รู้ จะหลับอยู่แล... เฮ้ย! ...อุบ” ไม่ทันที่นิรันตราจะพูดจบก็มีกลุ่มผู้ชายสามคนตรงเข้ามาทางเธอ ชายคนหนึ่งเข้ารวบตัวเธอจากข้างหลังโปะยาสลบปิดปากปิดจมูกเธอไว้ นิรันตราพยายามกลั้นหายใจและจะดิ้นให้หลุด แต่ผู้ชายอีกคนก็เข้ามารวบเท้าเธอไว้ แล้วช่วยกันอุ้มขึ้นรถตู้ที่จอดเทียบอยู่ ก่อนจะขับหนีไปอย่างรวดเร็ว

คนของซันไรส์รีบวิ่งเข้าไปหาหญิงสาวในทันทีที่เห็นสิ่งผิดปกติแต่ก็ยังช้าไป พวกเขาทำได้แค่รีบโทรประสานงานให้สกัดรถคันนั้นไว้อย่างเร่งด่วน

“นิรา!” ทรรศน์ตะโกนเรียกผ่านโทรศัพท์ พร้อมกับทิ้งงานที่ทำอยู่แล้วรีบลุกก้าวเร็วๆ ออกจากห้องทำงาน เขาร้อนใจมากเมื่อได้ยินเสียงหญิงสาวร้องอย่างตกใจ ...เธอจะเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมอยู่ๆ สายถึงตัดไป

“เกิดอะไรขึ้น” ชายหนุ่มโทรถามสถานการณ์จากคนของเขาที่ให้ตามนิรันตราโดยตรง

“คือ... คุณนิราถูกจับตัวไปครับ” หัวหน้าทีมติดตามหญิงสาวบอกอย่างกลัวเกรงในความผิด

“ถูกจับไป!! นี่พวกนายทำงานกันยังไง แค่คนคนเดียวก็ดูแลไม่ได้” ทรรศน์ตวาดอย่างโมโห แต่ชายหนุ่มก็ต้องพยายามใจเย็นเรียกสติกลับคืนมา “...แล้วการติดตามไปถึงไหนแล้ว”

“เรากำลังติดต่อกับทางกรรมการคัดเลือกให้เปิดจีพีเอสที่ข้อมือเธออยู่ครับ พอดีว่าวันนี้ทางกรรมการไม่ได้เปิดไว้ อาจต้องใช้เวลาเชื่อมต่อกับสัญญาณดาวเทียมสักหน่อย”

“จะทำอะไรก็รีบๆ ทำเข้า ก่อนที่จะไม่มีงานอะไรทำ เพราะฉันจะไล่พวกนายออกให้หมด แล้วถ้านิราเป็นอะไรขึ้นมา มันจะไม่ใช่แค่ไล่ออกแน่” ทรรศน์คาดโทษอย่างหัวเสีย

“ครับท่านรอง เราจะพยายามตามคุณนิรากลับมาให้ได้ครับ”

“ยังไม่ถึงอีกหรือไงนะ ขับให้มันเร็วกว่านี้หน่อยได้ไหม” คาดโทษลูกน้องผ่านโทรศัพท์จบทรรศน์ก็หันมาเร่งบอดี้การ์ดประจำตัวที่ขับรถอยู่

“ใกล้ถึงแล้วครับเจ้านาย”… นี่ก็เร็วสุดๆ แล้วนะ

เรียวไม่เคยเห็นเจ้านายเขาแสดงอาการร้อนรนหรือโมโหหนักขนาดนี้มาก่อน ทรรศน์ที่เขาเคยเห็นมักจะเยือกเย็นเสมอแม้ในเวลาโกรธ

เมื่อมีเรื่องวุ่นวายอย่างนี้เกิดขึ้น ทางกองคัดเลือกจึงตัดสินให้การคัดเลือกรอบนี้เป็นโมฆะ และประกาศให้ทุกคนผ่านเข้ารอบสุดท้ายทั้งหมดโดยไม่ได้ชี้แจงอะไรเพิ่มเติม มีแค่เพียงคนก่อเรื่องเท่านั้นที่ถูกเรียกตัวไว้

ชมพูนุชนั่งอยู่ในห้องพร้อมกับจิรประไพที่อาสาอยู่รอเป็นเพื่อน เพราะเธอเองก็พอรู้เรื่องทั้งหมดที่ชมพูนุชตัดสินใจทำวันนี้ ชมพูนุชรอคอยอย่างร้อนตัวเพราะกลัวความผิดที่ทำลงไป เธอไม่คิดเลยว่าเรื่องมันจะวุ่นวายใหญ่โตขนาดนี้ เธอเพียงแค่อยากกักตัวนิรันตราไว้จนหมดเวลาก็เท่านั้น

ทรรศน์เข้ามาในห้องด้วยสีหน้าเคร่งเครียดและคุกคามหญิงสาวที่นั่งรออยู่ในที ไม่มีเค้าของความเป็นชายหนุ่มอารมณ์ดีเหมือนตอนที่อยู่กับนิรันตราหลงเหลืออยู่เลย

“คุณมีส่วนรู้เห็นในเรื่องนี้หรือเปล่า ชมพูนุช” ผู้เข้ามาใหม่เริ่มถามเสียงเรียบ พร้อมส่งสายตาเย็นชาจ้องเขม็งมายังหญิงสาวที่นั่งกลัวอยู่

“เอ่อ...” คนทำผิดพูดอะไรไม่ออก ไม่กล้าแม้กระทั่งเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าของชายหนุ่มที่เธอหลงใหลใฝ่ฝันถึง

“ทีมติดตามนิราบอกว่าเห็นคุณเป็นคนส่งน้ำให้นิราดื่ม แล้วก่อนที่จะถูกจับตัวไปนิรามีท่าทางเหมือนถูกวางยาอยู่ก่อนแล้ว ก่อนจะโดนโปะยาสลบเข้าไปอีกที” ชายหนุ่มอธิบายช้าๆ

“อะไรนะคะ! ยาสลบ...” ชมพูนุชเงยหน้าขึ้นมาสบดวงตาคาดคั้นเข้าพอดีก็รู้สึกหวาดๆ จึงเงียบไป หญิงสาวนึกแปลกใจเพราะไม่ได้สั่งให้คนของเธอใช้ยาสลบสักนิด

“ไม่ต้องมาแกล้งทำเหมือนไม่รู้เรื่อง” ทรรศน์คาดคั้นด้วยดวงตากร้าว

“ชมไม่รู้เรื่องยาสลบจริงๆ นะคะ” ชมพูนุชเริ่มพูดได้มากขึ้น แต่น้ำตาที่คลออยู่ก็จวนเจียนจะหยดลงมาด้วยความกลัว จิรประไพที่นั่งเงียบอยู่ข้างๆ จึงยื่นผ้าเช็ดหน้าผืนบางส่งให้

“แต่รู้เรื่องอื่นอย่างนั้นสิ” ทรรศน์ถาม “คุณรู้อะไรบ้างก็บอกมาให้หมด”

“เจ้านายครับ นายเรียวพบที่อยู่ของคุณนิราแล้วครับ” ชนะเทพเปิดประตูห้องเข้ามารายงาน ในตอนนี้ก็มีเพียงแต่เลขาหนุ่มและเรียวเท่านั้นที่พอจะกล้าเข้าหน้าทรรศน์ได้

“ที่ไหน” ทรรศน์ละความสนใจจากสองสาวทันที

“ท่าเรือขนสินค้าเก่าของเราเองครับ”

“อืม... ดีมาก สั่งให้คนของเราไปซุ่มล้อมที่นั่นไว้ก่อน แต่อย่าเพิ่งทำอะไรผลีผลาม” ทรรศน์สั่ง แล้วต้องหันหน้ากลับมาทางชมพูนุช เมื่อได้ยินเธอเอ่ยถามเสียงแผ่วอย่างไม่มั่นใจ

“คนของคุณว่านิราอยู่ที่ไหนนะคะ”...ไม่ใช่ที่ๆ เธอสั่งไว้นี่

“คุณก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่หรือ”

“ไม่ใช่นะคะ! คุณทรรศน์คะ… ชมไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องมันเป็นอย่างนี้นะคะ” เมื่อเห็นว่าเรื่องชักจะร้ายแรงกว่าที่เธอคิด ชมพูนุชจึงตัดสินใจเล่าแผนการของเธอให้ทรรศน์ฟัง ชายหนุ่มที่ได้ฟังยิ่งต้องข่มความโมโหมากขึ้นอีก เขาสั่งให้เธอลองโทรไปเช็กกับคนของเธอให้แน่ใจ แล้วจึงพบว่าคนของเธอถูกนิรันตราหลอกล่อจนพลัดหลงกันจึงไม่กล้าโทรกลับมารายงานเธอ

“ชมแค่ไม่อยากให้นิราผ่านเข้ารอบแค่นั้นเองค่ะ ไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายเธอเลย” ชมพูนุชพูดไปร้องไห้ไปอย่างกลัวความผิด เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเธอก็มีส่วนผิดที่ไปวางยานิรันตรา ทำให้หญิงสาวช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ จิรประไพที่นั่งอยู่ข้างๆ คอยจับมือให้กำลังใจอยู่ตลอดเวลาที่ชมพูนุชสารภาพผิด

“เอาล่ะ พวกคุณออกไปได้แล้ว และห้ามเอาเรื่องวันนี้ไปพูดกับใครที่ไหนเด็ดขาด แล้วขอบอกไว้อย่าง ถ้านิราเป็นอะไรขึ้นมาล่ะก็ ชมพูนุช... คุณเตรียมหาบ้านใหม่อยู่ได้เลย” เสียงเรียบเย็นชากล่าวส่งท้าย น้ำเสียงที่คนฟังได้ยินแล้วก็รู้ว่าไม่ใช่แค่การขู่ ชมพูนุชจึงได้แต่เดินหน้าเศร้าออกจากห้องไป ปล่อยให้ชายหนุ่มในห้องนั่งเครียดและเริ่มวางแผนการบุกเข้าไปชิงตัวนิรันตรากับคนของเขาอย่างรอบคอบที่สุด

“เป็นยังไงบ้าง ได้เรื่องอะไรหรือยัง” ทรรศน์เรียกตัวเรียวเข้ามาถามความคืบหน้าด้วยน้ำเสียงติดแววร้อนรน แม้ว่าจะพยายามควบคุมไว้แล้วก็ตาม

“พวกคนร้ายยังไม่ติดต่อเข้ามาเลยครับ เลยยังไม่รู้ว่าพวกมันเป็นใคร ต้องการอะไรกันแน่” เรียวรายงาน ตัวเขาเองกำลังตามเรื่องอย่างเต็มที่ เพราะรับรู้ได้ถึงความร้อนใจของคนเป็นนาย

“จะว่าเป็นพวกลักพาตัวทั่วไปก็ไม่น่าใช่ เพราะพวกมันเจาะจงเอาตัวนิราไปไว้ในที่ของเรา เหมือนต้องการจะเหยียบจมูกกันชัดๆ” ทรรศน์ว่าอย่างเจ็บใจ เขายังไม่กล้าบุกเข้าไปทำอะไรตอนนี้ เพราะคนที่ถูกจับตัวไปน่าจะยังไม่รู้สึกตัว สัญญาณจากกำไลข้อมือจึงยังเงียบและหยุดนิ่งอยู่กับที่มาพักใหญ่

“ฉันว่าฉันไปที่ท่าเรือด้วยดีกว่า เรียว เอารถออก” ทรรศน์สั่งในที่สุด

“จะดีหรือครับ มันอาจเป็นแผนล่อตัวเจ้านายก็ได้นะครับ ถ้าเจ้านายไปก็เข้าแผนพวกมันพอดี” ชนะเทพทักท้วงเอาไว้ด้วยความเป็นห่วง

“แล้วนายจะให้รออยู่อย่างนี้น่ะเหรอ ได้บ้าตายกันก่อนพอดี นิราจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ ที่เธอต้องโดนจับไปอย่างนี้ก็คงไม่พ้นเพราะฉัน แล้วจะให้ฉันอยู่เฉยๆ ได้ยังไง” ทรรศน์พูดด้วยแรงอารมณ์ขุ่นมัว นึกเป็นห่วงคนตัวเล็กที่พักหลังนี้ชอบโผล่หน้าเข้ามารบกวนความคิดของเขาอยู่เรื่อย แล้วเสียงโทรศัพท์มือถือในเสื้อสูทของชนะเทพก็ดังขึ้นมา

“ครับ” เจ้าของเครื่องรับสายด้วยใบหน้าเครียดขรึม ทั้งทรรศน์และเรียวที่อยู่ในห้องก็ต่างหันมองอย่างสนใจ เลขาหนุ่มตอบกลับไปอีกประโยค ก่อนจะเดินมาต่อสายโทรศัพท์เข้ากับเครื่องขยายเสียง

“ฮึๆๆ นายทรรศน์อยู่ที่นั่นด้วยหรือเปล่า คงจะวุ่นวายกันน่าดูเลยนะ” เสียงภาษาอังกฤษสำเนียงจีนดังมาตามสาย

“ฝีมือแกงั้นเหรอ” ทรรศน์ถามอย่างโมโห เขาฟังก็รู้ทันทีว่าเป็นเสียงของ ‘เสี่ยฮวง’ ชายชาวจีนวัยกลางคนเจ้าของโอเชี่ยนสตาร์

“จุ๊ๆๆ พูดกับผู้ใหญ่อย่างนี้ ไม่ดีเลยนะ คนหนุ่มก็เป็นอย่างนี้ ไม่ค่อยรู้เรื่องมารยาทถึงได้ทำอะไรข้ามหน้าข้ามตากันบ่อยๆ” เสียงนั้นตอบกลับมาอย่างอารมณ์ดี

“ผมจะมีมารยาทกับคนที่เห็นว่าสมควรเท่านั้น เพราะคนแก่บางคนก็ไม่ค่อยรู้เรื่องผิดชอบชั่วดีเท่าไหร่ คงไม่ค่อยเหมาะกับคำสุภาพนักหรอก” ทรรศน์สวนกลับ

“พูดอะไรก็ระวังๆ ไว้หน่อยนะ หรือต้องให้เตือนว่าตอนนี้คนของลื้ออยู่ในมืออั๊ว” ทางนั้นบอกอย่างเป็นต่อ

“เสี่ยต้องการอะไร” ทรรศน์ถามเสียงเครียด ถ้าเป็นฝีมือของพวกโอเชี่ยนสตาร์ การจะช่วยเหลือหญิงสาวจะต้องรอบคอบขึ้นกว่าเดิมอีกหลายเท่า ไอ้แก่ฮวงมันก็มีเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวทีเดียว

“ก็แค่อยากคุยกับท่านรองเป็นการส่วนตัว” เสียงเรียกท่านรองออกจะประชดประชันเต็มที่ “...เรื่องสัมปทานบ่อน้ำมันที่ซันไรส์เพิ่งได้ไปก็เท่านั้นเอง แค่ใบโอนสัญญาแลกคนเป็นไง หึ! น่าแปลกใจจริงๆ นะ ไม่นึกว่าตัวจริงของนายทรรศน์จะเป็นแค่เด็กสาวตัวเล็กๆ แต่จะว่าไป แม่หนูคนนี้ดูดีๆ ก็น่ารักถูกใจอั๊วเหมือนกันนา อยากจะเอามาเลี้ยงไว้เหมือนกัน”

ทรรศน์ได้ยินคำพูดนั้นก็ขบกรามแน่นระงับความโกรธ แต่เขาจะบ้าไปตามเกมของไอ้แก่ฮวงไม่ได้... มันจะทำให้เขาเสียเปรียบ

“ตัวจริงอะไรกัน ผมยังไม่คิดจะมีหรอก น่าเสียดายนะที่เสี่ยต้องเสียแรงเปล่า เรื่องอะไรผมจะต้องเอาผลประโยชน์ก้อนโตของซันไรส์ไปแลกกับผู้หญิงแค่คนเดียว เสี่ยอย่าฝันหวานไปหน่อยเลย” ทรรศน์พูดเสียงเรียบเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรกับเหยื่อที่ถูกจับไป แต่ชนะเทพและเรียวที่ได้เห็นหน้าชายหนุ่มในตอนนี้ต่างรู้ดีว่า เจ้านายของพวกเขาโกรธจัดจนแทบจะกระโจนเข้าใส่เจ้าของเสียงนี่อยู่แล้ว

“อย่ามาโกหกกลบเกลื่อนเลย หึๆ ไม่ใช่ตัวจริงอะไรกัน... ที่ผ่านๆ มาคนอย่างท่านรองไม่เห็นเคยควงสาวไหนออกงานหรือไปไหนมาไหนเกินหนึ่งครั้งสักที แล้วกับคนนี้ทำไมถึงได้ไปทานข้าวเอาใจกันสารพัดตั้งหลายครั้งหลายหน สายของอั๊วที่เมืองไทยก็มีอยู่นะท่านรอง”

“สายของเสี่ยคงจะเข้าใจผิดแล้วล่ะ นั่นเพราะเขามาตามตื๊อหรอก เสี่ยคงไม่รู้หรอกว่าผมเองก็เริ่มรำคาญเต็มที เสี่ยช่วยจับเขาไปอย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน ผมจะได้อยู่สบายๆ สักที” ทรรศน์พูดไปพลางนึกถึงหน้าคนที่เขาแสร้งบ่นว่ารำคาญ... ไม่จริงสักนิด ตั้งแต่ได้เจอและรู้จักกับนิรันตรา เขายังไม่เคยสัมผัสกับคำว่าเบื่อหรือรำคาญเลยสักครั้ง

“แน่ใจเหรอ อั๊วจะให้เวลาไปคิดดูให้ดีๆ ครึ่งชั่วโมง แล้วอั๊วจะติดต่อไปอีกที ไม่งั้น... แม่หนูนี่คงจะได้ไปเที่ยวฮ่องกงแบบตีตั๋วเที่ยวเดียวไม่กลับมาอีกแล้ว ดีจริงๆ ไม่ได้แอ้มเด็กเอ๊าะๆ อย่างนี้มานานแล้ว” เสี่ยฮวงบอกอย่างอารมณ์ดีหวังจะกระตุ้นให้ทรรศน์ทำตามที่เรียกร้องไป เขามั่นใจว่าสายของเขาให้ข้อมูลมาไม่พลาดแน่นอน

“ตามสบายเลยนะเสี่ย ผมไม่สนอยู่แล้ว จะรอไปก็เท่านั้น แค่นี้นะเสี่ย”

หลังจากกดตัดสาย เสียงที่เคยนิ่งสงบผันเปลี่ยนไปตามอารมณ์ทันที

“นิราเป็นยังไงบ้าง มีวี่แววว่ารู้สึกตัวหรือยัง”

“อาจจะเริ่มรู้สึกตัวแล้วครับ ตอนที่เสี่ยฮวงเริ่มโทรเข้ามา สัญญาณขยับรุนแรงพักหนึ่ง แต่ตอนนี้นิ่งไปตรงตำแหน่งเดิมแล้วครับ” เรียวรีบรายงาน

“ดี เอารถออกเดี๋ยวนี้ ฉันจะไปที่นั่นด้วย ...ไม่ต้องคิดจะห้ามนะเชน” ทรรศน์รีบดักคอ “บอกคุณคาโมให้เตรียมตัวให้ดี ให้คนของเราเริ่มแทรกตัวเข้าไปประจำตามจุดข้างในได้แล้ว”

“ผมคงห้ามอะไรไม่ได้ ใส่ไอ้นี่ไว้ดีกว่านะครับ” ทางเลขาหนุ่มที่คิดแล้วว่าห้ามปรามอย่างไรก็คงเอาไม่อยู่จึงเดินไปหยิบเสื้อเกราะกันกระสุนมายื่นให้เจ้านาย

ทรรศน์ถอดเสื้อสูทและเสื้อตัวในออก ก่อนจะรับเสื้อกันกระสุนมาสวมไว้แล้วสวมเสื้อและสูทกลับคืนไปอย่างรวดเร็ว

“เอาล่ะ ไปกันได้แล้ว ไม่รู้ไอ้เสี่ยตัณหากลับมันจะทำอย่างที่พูดจริงหรือเปล่า” พูดจบทรรศน์ก็เดินนำออกจากห้องไปอย่างรีบร้อน

ถ้ามันทำจริงๆ ละก็ เขาจะไม่ปล่อยให้มันอยู่รกโลกต่อไปแน่

“คุณทรรศน์คะ! เดี๋ยวค่ะ” เพลินพิศที่มาดักรออยู่รีบวิ่งเข้ามาเรียกทั้งสามหนุ่มที่กำลังจะก้าวขึ้นรถเอาไว้ ทรรศน์หันไปตามเสียงเรียกก็เห็นดาราสาวในชุดทะมัดทะแมงวิ่งเข้ามา

“ที่กองคัดเลือกมีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ เพิร์ลติดต่อนิราไม่ได้ อยู่ๆ ก็หายตัวไปเฉยเลย” เพลินพิศมาถึงก็ถามอย่างร้อนใจ และเมื่อเธอเหลือบไปเห็นเสื้อกันกระสุนที่โผล่พ้นรอยแยกของเสื้อเชิ้ตของทรรศน์ก็เริ่มจะเดาอะไรออก

“พวกคุณจะไปไหนกันคะ เกี่ยวกับนิราหรือเปล่า เกิดเรื่องกับนิราหรือคะ”

“ใจเย็นนะ นิราถูกจับตัวไป ผมกำลังจะไปช่วยออกมา และตอนนี้ก็รีบมาก ต้องขอตัวก่อน ขอโทษด้วย” ทรรศน์จับตัวหญิงสาวให้ขยับออกอย่างสุภาพ

“เพิร์ลไปด้วยค่ะ นิราก็เพื่อนเพิร์ลเหมือนกัน” เพลินพิศเอื้อมมือเข้ามาจับประตูรถที่ชายหนุ่มเปิดออก

“มันอันตรายนะครับ เราไม่อยากมีเอ่อ...” ชนะเทพไม่กล้าพูดจนจบด้วยกลัวว่าหญิงสาวจะรู้สึกไม่ดี

“ตัวถ่วง… คุณจะว่าอย่างนั้นใช่ไหมคะ ฉันรับรองว่าดูแลตัวเองได้ค่ะ ไม่เป็นตัวถ่วงพวกคุณแน่ๆ” เพลินพิศพูดอย่างมั่นใจ แต่สามหนุ่มที่ได้ฟังกลับไม่มั่นใจตามเธอเลย

“เอาเถอะ ไปด้วยกันก็ได้ แต่ห้ามคุณลงจากรถเด็ดขาด” ด้วยความเร่งรีบทำให้ทรรศน์ไม่ต้องการจะมาเสียเวลาถกเถียงกันอยู่อย่างนี้ และดูท่าทางของหญิงสาวแล้ว ถ้าไม่ได้ไปด้วยกันก็คงจะไม่ยอมจนสุดท้ายต้องขับรถตามไปเองแน่

หญิงสาวไม่ได้รับปากแต่รีบตามเจ้าของรถเข้าไปนั่งในตอนหลังของรถ เธอปิดประตูตามหลังอย่างรวดเร็ว แล้วรถก็ออกตัวทันที

รถยนต์คันโตเคลื่อนตัวออกมาได้ไม่เท่าไหร่ ทรรศน์ก็กดปุ่มเปิดลิ้นชักใต้เบาะคนขับตรงเท้าเขาออกมา เผยให้เห็นอาวุธจำพวกปืนที่ถูกจัดเก็บไว้อย่างดี ชายหนุ่มหยิบชิ้นส่วนขึ้นมาประกอบอย่างรวดเร็ว บรรจุกระสุนจนเต็มแม็กกาซีน แล้วจัดการเหน็บไว้กับซองที่คาดเอวอยู่ และเริ่มจัดการกับกระบอกใหม่อีกกระบอก

เพลินพิศมองดูภาพนั้นอย่างแปลกใจ ทรรศน์ในตอนนี้ไม่เหลือมาดนักธุรกิจอยู่เลย ชายหนุ่มดูเหมือนพวกสายลับที่จะเตรียมปฏิบัติภารกิจซะมากกว่า

“ขอปืนให้เพิร์ลยืมสักกระบอกด้วยได้ไหมคะ” หญิงสาวคนเดียวในรถถามขึ้น ทำให้ทรรศน์และเรียวที่วุ่นวายกับการเตรียมพร้อมอยู่หันมามองอย่างแปลกใจ

“คุณจะเอาไปทำไม ใช้เป็นงั้นเหรอ” ทรรศน์ลองถามหยั่งเชิง เขาคาดเดาไว้แล้วว่าทั้งสี่สาวนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ

“เป็นสิคะ เคยไปซ้อมกับไอ้มินิบ่อยๆ เอ่อ... ขอเพิร์ลยืมใช้ป้องกันตัวไงคะ” เพลินพิศรีบออกนอกเรื่องให้ไกลๆ ตัวเพื่อนสาว

“ไม่เห็นจำเป็น ผมบอกแล้วว่าไม่ให้ลงจากรถ เด็ดขาด!” ทรรศน์ไม่อยากจะต้องมาห่วงหน้าพะวงหลัง ถ้าคนตัวเล็กรู้ว่าเพื่อนเธอได้รับอันตรายก็คงจะเสียใจไม่น้อยเลย

“แต่นิราเป็นเพื่อนเพิร์ลนะคะ เพิร์ลก็ห่วงอยากเข้าไปช่วยด้วย รับรองว่าไม่เป็นตัวถ่วงแน่ๆ ค่ะ ยิ่งคนเยอะๆ ก็ยิ่งดีไม่ใช่หรือคะ” เพลินพิศเกลี้ยกล่อม แต่เมื่อเธอเห็นทรรศน์ยังนิ่งไม่มีทีท่าว่าจะเปลี่ยนใจจึงยื่นคำขาด

“ถ้าคุณทรรศน์ไม่ให้ เพิร์ลลงไปมือเปล่าก็ได้ แต่ยังไงเพิร์ลไม่ยอมอยู่บนรถเฉยๆ แน่” เพลินพิศมองเจ้าของรถด้วยสายตาแน่วแน่

ทรรศน์หันมามองหญิงสาวที่กล้ายื่นคำขาดกับเขาก่อนตัดสินใจ นิสัยเหมือนกันกับนิราจริงๆ ไม่รู้จะดื้อไม่ยอมใครแบบนี้กันทั้งกลุ่มเลยหรือเปล่า

“กดปุ่มใต้เบาะฝั่งคุณสิ เลือกมาสักกระบอก แล้วลองประกอบให้ผมดู ...แล้วค่อยว่ากันอีกทีว่าจะให้ยืมหรือเปล่า”

หญิงสาวกดปุ่มตามที่เขาบอก แล้วเลือกปืนขนาดเหมาะมือขึ้นมาหนึ่งกระบอก เธอลงมือประกอบตามขั้นตอนอย่างชำนาญจนเสร็จอย่างรวดเร็ว แล้วก็ยื่นไปให้ทรรศน์ตรวจดู

“เป็นไงคะ พอจะลงไปกับพวกคุณได้ไหม” เพลินพิศถามอย่างมั่นใจ

เมื่อทรรศน์มองดูการเลือก วิธีการประกอบและการจับปืนของหญิงสาวก็รู้ทันทีว่าเธอคุ้นเคยกับการใช้อาวุธชนิดนี้เป็นอย่างดี และดูท่าแล้วยังไงเธอก็คงไม่ยอมอยู่บนรถเฉยๆ แน่

“คุณอาจจะเคยไปซ้อมที่สนามมาเยอะ แต่ครั้งนี้เป็นการต่อสู้จริงๆ ถ้าลงไปแล้วก็ระวังตัวให้ดี อย่าอยู่ห่างจากพวกผมเข้าใจไหม เรียว…นายก็คอยประกบคุณเพิร์ลให้ดีล่ะ”

“ค่ะ ขอบคุณนะคะ”

“ครับเจ้านาย”