สืบลับ กับดักรัก - กับดักที่ 3 : แรกพบหน้า

สืบลับ กับดักรัก ชุดสี่สาว

ผู้เขียน : แก่นฝัน

ตีพิมพ์ครั้งแรก โดย สนพ. บลูเบลล์
เผยแพร่ฉบับอีบุ๊ค โดย แก่นฝัน

ห้ามคัดลอกหรือดัดแปลงส่วนหนึ่งส่วนใดของนิยายเรื่องนี้

เพื่อนำออกเผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาต

กับดักที่ 3 : แรกพบหน้า

หลังจากจอดรถเรียบร้อยแล้ว สองสาวก็เดินเข้าไปในห้างหรูกลางกรุงซึ่งเป็นอีกหนึ่งกิจการในเครือซันไรส์กรุ๊ป บรรดาร้านค้าส่วนใหญ่ก็ไม่พ้นพวกเสื้อผ้าเครื่องใช้แบรนด์เนมชื่อดังทั้งของไทยและเทศ ความจริงแล้วพวกเธอไม่ได้เป็นพวกนิยมสินค้าแบรนด์เนมเลย เพราะเสื้อจากตลาดนัดตัวละไม่ถึงร้อย พวกเธอก็จับมาเข้าคู่กันให้ดูดีได้ แต่พอขึ้นชื่อว่าของลดราคา ย่อมล่อตาล่อใจให้นักช้อปทั้งหลายเดินเข้าไปหาทั้งนั้น สองสาวยิ่งเดินนานเข้าถุงในมือก็เริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆ เช่นเดียวกับขาที่เริ่มเมื่อย

“ฉันหิวแล้วอะ ไปหาอะไรกินกันเถอะ” นิรันตราเริ่มประท้วงเมื่อต้องเดินตามเพื่อนสาวขาช้อปเข้าร้านนั้นออกร้านนี้มาเกือบสามชั่วโมงแล้ว

“อีกนิดน่า ขอเข้าร้านตรงนี้อีกนิดหนึ่ง” คนติดลมต่อรอง

“นี่แกยังไม่พออีกเหรอ ข้าวของเสื้อผ้าของแกน่ะเยอะเป็นสองเท่าของที่ฉันซื้อเลยนะ ไปหาของกินกันเถอะ ที่เขาว่ากองทัพต้องเดินด้วยท้องไง แล้วแกก็สัญญาว่าจะเลี้ยงฉันแล้วด้วย” นิรันตราเริ่มทวงสัญญา แถมด้วยขู่สำทับไปอีกรอบ “ให้ฉันเดินมากๆ เดี๋ยวฉันก็หิวมาก กินมากกว่าตอนนี้นะเว้ย...”

“ฉันขอดูร้านแถวนี้อีกสองสามร้านนะไอ้มินิ นี่แกก็ยังไม่แก่นะ ทำเป็นเรี่ยวแรงไม่มีไปได้” หน้าหวานๆ ของละมุนพรรณยังยิ้มรื่นไม่มีร่องรอยของความเหน็ดเหนื่อยด้วยยังเพลินกันการซื้อของ แต่เมื่อเห็นหน้าเหนื่อยๆ ของเพื่อนก็นึกสงสาร เพราะนิรันตราเป็นประเภทที่มักจะคิดไว้แล้วว่าอยากได้อะไรแล้วก็ซื้อ ไม่ใช่ประเภทเดินดูของไปเรื่อยๆ แล้วมีความสุขเหมือนเธอ

“หรือไม่... แกก็ไปหาที่นั่งรอที่ร้านก่อนก็ได้ จะกินอะไรล่ะ”

“ตอนนี้นะ อยากกินไอติมถ้วยใหญ่ๆ เลย เดี๋ยวเราข้ามไปหาของกินฝั่งนู้นกันนะ ฉันไม่ค่อยชอบไอ้พวกร้านอาหารที่อยู่ในห้างอย่างนี้เลย แพงก็แพง ให้ก็น้อย แถมคนยังเยอะชะมัด ไปนั่งสบายๆ ฝั่งนู้นดีกว่า” แล้วนิรันตราก็บอกชื่อร้านที่อยากไป

“ฉันว่าจะเอาของไปเก็บที่รถแกก่อน แกจะฝากไปด้วยเลยไหม เดี๋ยวเก็บให้ แกจะได้เดินไปสบายๆ” พอพูดถึงของกิน เรี่ยวแรงของสาวร่างเล็กก็กลับมาทันที...เรื่องกินนี่สำคัญนักล่ะ

“อืม งั้นฝากด้วยแล้วกัน ไหวไหมเนี่ยแก” ละมุนพรรณถามอย่างนึกห่วง เพราะของของเธอก็ไม่น้อยเลย สักเกือบสิบถุงได้

“สบายๆ มีแต่เสื้อผ้ากับของชิ้นเล็กๆ ทั้งนั้น ไม่หนักหรอก” นิรันตรารับถุงทั้งหมดมาจัดแจงแบ่งถือจนเต็มมือทั้งสองข้าง แล้วก็เดินตรงดิ่งไปทางลิฟต์ตัวที่อยู่ใกล้ฝั่งอาคารจอดรถ

“รอด้วยค่า!” ร่างเล็กที่เดินมาถึงแล้วเห็นว่าประตูลิฟต์กำลังจะปิดรีบร้องบอกพร้อมวิ่งแทรกตัวเข้าไปในลิฟต์ได้ทันก่อนที่มันจะปิดลง

“เฮ้อ...” นิรันตราหอบหายใจน้อยๆ เมื่อเข้ามายืนอยู่ในลิฟต์ได้สำเร็จ

“ชั้น G ค่ะ ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาบอกกับพนักงานประจำลิฟต์ ทำให้เธอได้โอกาสเห็นเพื่อนร่วมลิฟต์ของเธอ

ผู้ชายสามคนในชุดสูทสีเทาเข้มจนเกือบดำ สองคนที่อยู่เยื้องไปข้างหลังเธอนั้น คนหนึ่งสวมแว่นดำปกปิดดวงตาอยู่ แต่อีกคนนี่สิ... เขากำลังมองเธอ ต้องเรียกว่าจับจ้องเลยมากกว่า ด้วยสายตาที่กวาดมองตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างไม่เกรงใจและเหมือนจะประเมินเธออยู่ในที มันทำให้นิรันตราต้องยืดตัวเชิดหน้าขึ้นและถลึงตาตอบกลับไปอย่างไม่พอใจ แล้วก็สะบัดสายตาดุเผื่อแผ่ไปยังชายหนุ่มอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอ เมื่อรู้สึกว่าถูกมองมาจากทางนั้นเช่นกัน จากนั้นหญิงสาวคนเดียวในลิฟต์ก็ทำเมินไม่สนใจพวกเขาอีก เธอขยับเท้าหนีมาข้างหน้าเล็กน้อย พลางจ้องมองไปยังตัวเลขที่กำลังวิ่งขึ้นของลิฟต์พร้อมกับประเมินชายหนุ่มคนหลังสุดอยู่ในใจ

ผู้ชายคนนี้ดูจะอายุพอๆ กับอีกสองคน แต่มีบางอย่างในตัวที่ดูมีอำนาจกว่า อาจจะเป็นเพราะดวงตาสีน้ำตาลสวยเฉียบแต่แฝงแววหยิ่งผยองเหมือนอยู่เหนือคนอื่นที่เธอเผลอไปสบด้วย

คงจะเป็นเจ้านายของสองคนนั้น แล้วคนพวกนี้เขากินอะไรกันนะ ถึงได้สูงขนาดนี้ เพราะเธอสูงได้ไม่ถึงไหล่ของพวกเขาทั้งสามเลยด้วยซ้ำ

ฝ่ายชายหนุ่มที่อยู่ในความคิดของหญิงสาวเองก็ลอบมองคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาเช่นกัน เขาจับสังเกตเธอตั้งแต่ตอนที่อีกฝ่ายรีบก้าวเข้ามาในลิฟต์แล้ว เพราะไม่แน่ใจว่านี่จะเป็นแผนเข้าใกล้เขาเหมือนที่เคยเจอจากหญิงสาวหลายๆ คนหรือเปล่า แล้วเขาต้องเปลี่ยนใจเมื่อได้มองเห็นเธอชัดๆ ก็ผมม้าของเธอที่มัดรวบเอาไว้มีบางส่วนที่หลุดรุ่ยออกมาดูยุ่งนิดๆ ใบหน้าก็ชื้นเหงื่อเล็กน้อย แถมยังข้าวของที่เธอถืออยู่เต็มสองมืออีก ...ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนที่เข้าหาเขาโดยไม่สวยเนี้ยบร้อยเปอร์เซ็นต์

ผู้หญิงคนนี้เหมือนลูกแมวดีแฮะ ตัวเล็กๆ ตาโต แถมยังถลึงตาดุทำท่าเหมือนจะพองขนขู่พวกเขาอีก... ทรรศน์คิด ชายหนุ่มเผลอลอบมองใบหน้าด้านข้างที่เชิดขึ้นของเธอเพลินโดยไม่รู้ตัว และต้องหลุดหัวเราะในลำคอออกมา เมื่อเห็นท่าทางที่เธอรีบออกไปจากลิฟต์ในทันทีที่มันเปิดออกที่ชั้น G ชายหนุ่มค่อยๆ ก้าวออกมา ตามหลังคนตัวเล็กไปทางอาคารจอดรถอย่างด้วยท่าทีสบายๆ เพราะรถของเขาก็จอดอยู่ที่ชั้นนี้เหมือนกัน

นิรันตรารีบก้าวเท้าออกจากลิฟต์อย่างหัวเสียกับสายตาที่มองเธออย่างไม่เกรงใจ ...เหมือนจะจับผิดอะไรเธออย่างนั้นแหละ แถมยังเสียงหัวเราะที่เธอได้ยินตอนกำลังก้าวออกมาอีก ทำให้เธอยิ่งรีบเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น จนกระทั่งมาถึงลานจอดรถ และในขณะที่กำลังจะข้ามถนนไปยังฝั่งที่เธอจอดรถเอาไว้ เสียงรถมอเตอร์ไซค์ก็ดังกระหึ่มขึ้น พร้อมด้วยเสียงร้องข้อความช่วยเหลือของผู้หญิง

“ช่วยด้วยค่ะ!!! มอ’ไซค์คันนั้นมันฉกกระเป๋าฉันไป!! ช่วยด้วยค่ะ!” หญิงสาวคนหนึ่งร้องตะโกนพร้อมกับพยายามวิ่งตามรถมอเตอร์ไซค์ที่มีคนขับและคนซ้อนท้ายอีกหนึ่งคน ทั้งสองต่างสวมหมวกกันน็อคไว้อย่างถูกต้องตามกฎหมาย แต่ไอ้กระเป๋าสีชมพูหวานแหววเด่นสะดุดตาดูไม่เข้ากับชุดสีทึมๆ ของทั้งสองคนเลยจริงๆ

นิรันตราหันไปมอง ก็เห็นรถคันนั้นกำลังพุ่งมาตามทางที่เธอยืนอยู่ นัยน์ตาของหญิงสาววาววับด้วยความโกรธขึ้นมาทันที ...ที่ไหนๆ ก็มีไอ้พวกนี้อยู่รกเมือง เธอทิ้งถุงที่อยู่ในมือแล้วคว้าเอารองเท้าส้นเข็มสูงสามนิ้วในถุงของเพื่อนสาวออกมา

เอาน่า เดี๋ยวค่อยซื้อใช้ให้แล้วกัน... ร่างเล็กคิด พร้อมๆ กับขว้างมันออกไปขณะที่รถคันนั้นกำลังขับผ่านหน้าเธอ ในจังหวะที่รถชะลอความเร็วลงเพื่อเตรียมจะเลี้ยว

ส้นเข็มของรองเท้าทำหน้าที่ของมันได้อย่างดีเยี่ยม มันเกี่ยวเข้ากับซี่ล้อหลังไปขัดขวางการหมุนของล้อ ทำให้รถมอเตอร์ไซค์คันนั้นหยุดชะงักกึกลง และเสียหลักไถลล้มห่างจากจุดที่เจ้าของผลงานยืนอยู่ไม่ถึงร้อยเมตร แต่เจ้าโจรทั้งคู่ยังไม่ยอมหยุด ทั้งคู่รีบคว้ากระเป๋าสีชมพูลุกขึ้นและออกวิ่ง นิรันตราเห็นอย่างนั้นก็ทำท่าจะวิ่งตามไป แต่เมื่อหางตาเหลือบมองไปเห็นชายหนุ่มสองคนในชุดสูทคุ้นตาวิ่งตามไปก่อนแล้ว เธอก็หยุดและเดินมาเก็บรองเท้าที่ตอนนี้ยังติดอยู่กับซี่ล้อรถแทน

ทรรศน์ที่เดินตามหญิงสาวมาทันเห็นเหตุการณ์อยู่ไกลๆ สั่งให้คนของเขาเข้าไปจัดการรวบตัวคนร้ายในทันทีที่เห็นรถคันนั้นล้มลง แล้วตัวเขาเองก็เดินตรงไปหาหญิงสาวร่างเล็กที่กำลังก้มลงเก็บรองเท้าของเธออยู่

ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะขว้างให้ส้นรองเท้าเข้าไปขัดกับซี่ล้อได้พอดีแบบนี้ ต้องอาศัยแรงและจังหวะที่พอดี ไม่อย่างนั้นผลของมันคงเป็นแค่การกระแทกแล้วก็กระเด็นออกมามากกว่า และครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องความบังเอิญหรือโชคดี เพราะแววตาของผู้หญิงคนนี้เวลาขว้าง ถ้าเขามองไม่ผิด …เธอมั่นใจ

“ทนได้ใจจริงนะ สมราคาที่เจ้านายแกซื้อมาตั้งแพง” นิรันตรายิ้มปัดฝุ่นพร้อมชมเจ้าส้นสูงยกใหญ่ แต่รอยถลอกที่เกิดขึ้นทำให้เธอต้องทำหน้ายู่แล้วบ่นต่อ “แต่ฉันคงต้องซื้อคู่ใหม่ให้เจ้านายแก เขาคงไม่อยากใส่แกที่มีแผลเป็นเต็มตัวแบบนี้แล้วแหละ”

หญิงสาวถอนหายใจก่อนจะเงยหน้าลุกขึ้นมา ทำให้ได้โอกาสประสานสายตาเข้ากับนัยน์ตาคมสีน้ำตาลเข้มของชายหนุ่มในลิฟต์อีกครั้ง แล้วก็ต้องรู้สึกไม่พอใจเอามากๆ เพราะแววตาที่เคยหยิ่งและดุของเขาดูเหมือนกำลังมีแววขำเธอแฝงอยู่

“ขำอะไรไม่ทราบ” หญิงสาวเปิดประโยคสนทนาด้วยการรวนใส่อย่างฉุนๆ ทันที

“ผมยังไม่ได้หัวเราะออกมาสักหน่อย” ทรรศน์เดินเข้าไปใกล้ผู้หญิงที่พูดกับรองเท้าได้อีกนิด และเมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้ ความสูงของเขาก็ทำให้คนตัวเล็กกว่ารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกข่ม

“แต่ตาคุณมันกำลังหัวเราะฉันอยู่” นิรันตราชี้นิ้วไปที่ดวงตาพราวระยับของเขา นึกอยากจะลองจิ้มลงไปเสียจริงๆ

“งั้นหรือ” คนที่แอบขำยังพูดหน้านิ่ง แต่ก่อนที่จะถกเถียงกันมากไปกว่านี้ ฝ่ายหญิงสาวก็เหลือบมองไปทางด้านหลังของเขา และเห็นเจ้าโจรสองคนถูกคนของชายหนุ่มรวบตัวกลับมา พร้อมกับที่หญิงสาวที่ทั้งตัวมีแต่สีชมพูกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาจากอีกทางพอดี

“นี่ครับ”

‘เรียว’ ชายที่สวมแว่นดำยื่นกระเป๋าสีชมพูให้กับเจ้านาย ซึ่งทรรศน์รับมาแล้วก็ส่งต่อให้เจ้าของกระเป๋าอีกที

“กระเป๋าของคุณ เช็กดูให้เรียบร้อยด้วยว่าของข้างในอยู่ครบหรือเปล่า” เสียงเรียบของชายหนุ่มเหมือนจะสั่งตามความเคยชิน แต่หางเสียงที่ลากยาวทำให้ดูไม่ห้วนเกินไปนัก

‘หญิงชมพู’ ตามฉายาที่นิรันตราแอบแต่งตั้งให้ในใจรีบเปิดกระเป๋า หยิบกระเป๋าเงินออกมาตรวจดูเงินและบัตรต่างๆ

หญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ อดไม่ได้ที่จะแอบเหลือบมอง ก็เห็นชื่อในบัตรของเธอ ‘ชมพูนุช’ …ทำไมซื้อหวยไม่ถูกอย่างนี้มั่งนะ

“ครบค่ะ ต้องขอบคุณพวกคุณมากนะคะ โดยเฉพาะคุณ… ขอบคุณมากจริงๆ ค่ะ” ชมพูนุชหันมาทางหญิงสาวร่างเล็ก

“ไม่เป็นไรค่ะ ยังไงถ้าหมดเรื่องแล้วก็ขอตัวก่อนนะคะ พอดีนัดกับเพื่อนเอาไว้” นิรันตรารีบเอ่ยขอตัว ความรู้สึกบางอย่างทำให้ไม่อยากอยู่ใกล้พวกตัวโตสามคนนี้เท่าไหร่

“ค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ”

นิรันตรายิ้มรับคำขอบคุณ เธอกำลังจะเดินไปเก็บข้าวของที่ถูกทิ้งไว้กับพื้น แต่ก็มีเสียงเรียกขัดจังหวะ

“เดี๋ยวก่อน!” ทรรศน์เผลอเรียกรั้งร่างเล็กที่กำลังจะเดินไปเอาไว้ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงสนใจอยากรู้จักผู้หญิงคนนี้มากขึ้น

นิรันตราหันหลังกลับกำลังจะเอ่ยปากต่อว่าไม่อยากตามใจน้ำเสียงห้วนเหมือนสั่งของเขา แต่แล้วก็ต้องเงียบลงเพราะเสียงพูดขัด

“ถ้าคุณไม่รีบมาก อยากขอให้ช่วยอยู่ให้ปากคำกับตำรวจด้วยกันก่อน เพราะปากคำของคุณน่าจะเป็นประโยชน์ต่อรูปคดีมากทีเดียว” น้ำเสียงเรียบที่อธิบายเหตุผลทำให้นิรันตรายอมรับฟัง เธอเป็นคนโกรธง่ายหายเร็วอยู่แล้ว ใครดีมาก็ดีตอบ แต่อย่าร้ายมาเชียวนะ... จะร้ายกลับให้ดูร้อยเท่า และมองดูแล้วยังไงเขาก็อายุมากกว่าเธอหลายปีอยู่เหมือนกันจึงยอมพูดดีด้วย

“จริงสิ... ลืมไปเลย แต่จะว่าไปถึงไม่มีฉันก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนะคะ เพราะก็มีครบทั้งผู้เสียหาย ผู้ร้าย พยานคือพวกคุณกับรปภ.พวกนั้น แล้วก็... หลักฐานเป็นวิดีโอจากกล้องวงจรปิดอีก” นิรันตราเหลือบตามองไปยังเสาต้นหนึ่งที่มีกล้องติดเอาไว้

“ถ้าจะมีปัญหา คงมีแค่เรื่องเดียว คือตำรวจคงอยากฟังคำให้การของคนที่ทำให้รถของพวกโจรล้มลง ซึ่งพวกผมคงตอบแทนคุณไม่ได้ เพราะไม่มีใครคิดจะใส่เจ้ารองเท้าส้นเข็มนั่นสักที” ทรรศน์พูดเสียงเรียบนิ่ง ในใจกลับนึกชม...

เธอช่างสังเกตไม่เบา

คำพูดของทรรศน์ทำให้ทั้งชนะเทพและเรียวมองหน้ากันอย่างนึกแปลกใจ เจ้านายของเขาไม่เคยพูดเล่นกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน เรื่องให้ปากคำนี้ก็เหมือนกัน แค่ชื่อ ‘ทรรศน์ แสงสุรียฉัตร’ ก็ทำให้อะไรๆ มันง่ายขึ้นจนแทบไม่ต้องทำอะไรเลย พวกเขาก็สามารถเอาเจ้าโจรใจกล้าสองคนนี้เข้าห้องขังได้แล้ว

นิรันตราได้ยินแล้วก็นึกภาพผู้ชายตัวโตสามคนนี้สวมส้นสูง แถมเพิ่มชุดกระโปรงสีชมพูหวานแหววที่ชมพูนุชสวมอยู่ให้อีก แล้วก็ต้องยิ้มหัวเราะร่าออกมา

รอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่ทำให้ทรรศน์ถึงกับสะดุด...

“งั้นฉันขอเอาของไปเก็บที่รถ แล้วก็โทรหาเพื่อนก่อนนะคะ” เมื่ออารมณ์ดีขึ้นหญิงสาวก็ว่าง่ายยอมรับคำดีๆ

ทรรศน์พยักหน้าบอกให้เรียวช่วยหญิงสาวถือของเดินตามไปเก็บที่รถ แล้วก็มองตามเธอที่กำลังเดินคุยโทรศัพท์กับเพื่อนไปมา

นานเท่าไหร่แล้วนะ? ที่เขาไม่ได้เห็นรอยยิ้มที่ปราศจากการเสแสร้งอย่างนี้ ผู้หญิงแต่ละคนที่เข้าหาเขาก็เพียงเพื่อผลประโยชน์ทั้งนั้น

อย่างในการคัดเลือกนายหญิงอะไรนั่น... ไม่มีใครหรอกที่เข้ามาเพราะรักในตัวเขาจริงๆ

หลังจากเวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมง ทางเจ้าหน้าที่ตำรวจก็ทำการสอบปากคำพยานในที่เกิดเหตุจนครบ ส่วนโจรใจกล้าสองคนนั้นก็ถูกรวบตัวใส่รถตำรวจและพาตัวออกไป นิรันตรามองตามจนรถคันนั้นเลี้ยวหายไป แล้วจึงหันมาพูดกับกลุ่มคนที่ยืนอยู่ข้างๆ

“เรื่องเรียบร้อยแล้ว ยังไงฉันขอตัวก่อนนะคะ เพื่อนฉันคงนั่งรอจนรากงอกแล้วล่ะ” นิรันตรารีบเอ่ยขอตัว เมื่อนึกถึงจำนวนสายที่ไม่ได้รับจากเพื่อนสาวที่โทรเข้ามาเร่งเธอเป็นระยะๆ

“เดี๋ยวนิรา! คือ... ชมอยากเลี้ยงขอบคุณที่นิราช่วยชมเอาไว้ได้ไหม” ชมพูนุชเอ่ยปากชวน เธอรู้สึกถูกชะตาเพื่อนใหม่ตัวเล็กคนนี้ไม่น้อย ตอนที่ต้องรอฝ่ายชายทั้งสามเข้าไปให้ปากคำ พวกเธอสองสาวก็คุยกันได้ถูกคอมากทีเดียว

“เออ... เชิญพวกคุณด้วยนะคะ ถ้าไม่รังเกียจ” หญิงสาวหันไปเชื้อเชิญทรรศน์อย่างเกรงใจ เธอไม่นึกไม่ฝันมาก่อนว่าอยู่ๆ จะมีโอกาสได้เจอกับทรรศน์ แสงสุรียฉัตร ตัวจริงเสียงจริงใกล้ๆ อย่างนี้

“โอ๊ย… รังเกียจอะไร ไม่มีหรอก แต่ชมไม่ต้องเลี้ยงก็ได้ นิราไม่ได้ทำอะไรมากสักหน่อย”

“แต่…” ชมพูนุชกำลังจะแย้ง

“เอาเป็นว่าให้ทางเราเป็นเจ้ามือดีกว่า ผมขอเป็นตัวแทนของซันไชน์เวิล์ดในการเลี้ยงขอโทษคุณชมพูนุช แล้วก็เลี้ยงขอบคุณคุณนิรันตราไปด้วยกันเลย” ทรรศน์ยื่นข้อเสนอ ...มัวแต่จัดการปิดข่าวเรื่องนี้ เขาเลยยังไม่ได้พูดคุยกับแม่ลูกแมวตัวเล็กเท่าไหร่เลย

“มะ…” นิรันตรากำลังจะปฏิเสธ

“ถ้าปฏิเสธ ผมจะคิดว่าพวกคุณรังเกียจ” ชายหนุ่มเจ้าของคำเชิญรีบดักคอ

“ชมไม่กล้าปฏิเสธหรอกค่ะ ยินดีซะอีกที่คุณให้เกียรติพวกเรา” ชมพูนุชตอบรับพร้อมกับรวมเอาหญิงสาวอีกคนเข้าไปด้วย โดยไม่ทันได้ถามความเห็นเจ้าตัวเลย ...โอกาสจะได้ทานข้าวกับทายาทของซันไรส์กรุ๊ปหาได้ง่ายๆ ที่ไหนล่ะ

“งั้นก็ตกลงค่ะ” นิรันตราต้องรับคำไปด้วย ยังไงซะเรื่องกินเธอก็ไม่พลาดอยู่แล้ว แถมมีเจ้ามือที่ท่าทางจะกระเป๋าหนักน่าดู ได้กินฟรีไม่เห็นมีอะไรต้องเสีย กำไรเห็นๆ

“แต่คงต้องเป็นมื้ออื่นนะคะ เพราะเที่ยงนี้ฉันนัดกับเพื่อนไว้แล้ว”

“ถ้าเป็นมื้อเย็นพรุ่งนี้ คุณสองคนจะสะดวกหรือเปล่า” ชายหนุ่มถามเพราะเย็นนี้เขามีนัดกับลูกค้าแล้วเช่นกัน

“สะดวกค่ะ” ชมพูนุชรีบตอบรับโดยไม่เสียเวลาคิด

“ก็ได้ค่ะ” นิรันตรารับคำเรียบๆ พร้อมกับเริ่มจับสังเกตเห็นท่าทางแปลกๆ ของเพื่อนใหม่ที่ดูเหมือนดีใจมากผิดปกติ

“ตกลงเป็นพรุ่งนี้หกโมงเย็นที่ห้องอาหารโรงแรมอโณทัยแล้วกัน” ทรรศน์เอ่ยชื่อโรงแรมห้าดาวในเครือซันไรส์กรุ๊ปที่อยู่ไม่ไกลจากห้างสรรพสินค้าแห่งนี้เท่าไหร่

“ค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ” หญิงสาวที่รักขนมหวานเป็นชีวิตจิตใจรับคำอย่างยินดีกว่าเดิมเมื่อได้รู้สถานที่นัด เพราะเค้กผลไม้ของโรงแรมอโณทัยอร่อยถูกใจเธอไม่น้อยเลย

“ครับ” ทรรศน์รับคำสั้นๆ

“แล้วเจอกันนะชม” นิรันตราบอกลาเพื่อนใหม่ แล้วจึงเดินไปยังร้านฝั่งตรงข้ามที่เพื่อนสาวนั่งรออยู่

“มาได้สักทีนะยะ มัวแต่ทำตัวเป็นพลเมืองดี แล้วไหนว่าหิว” ละมุนพรรณแกล้งว่าเพื่อนที่เพิ่งเดินเข้ามาในร้าน หลังจากที่ทิ้งให้เธอนั่งรอมาเกือบชั่วโมง และเธอต้องรอนานกว่านี้แน่ๆ ถ้าเธอไม่ตัดสินใจเดินซื้อของต่ออีกหน่อย เมื่อได้ยินธุระที่เพื่อนโทรมาบอก

“ก็หิวน่ะสิ หิวมากๆๆ ด้วย แกสั่งอะไรไว้ให้ฉันบ้างอะ” พอพลเมืองดีมาถึงก็ทวงอาหารในทันทีที่นั่งลง

“สั่งของที่แกชอบทั้งนั้นแหละ รออีกสักพักก็คงจะได้แล้ว กินโกโก้เย็นนี่ไปก่อนแล้วกัน” ละมุนพรรณชี้ไปที่แก้วโกโก้นมสดปั่นดับเบิ้ลวิปครีมที่เธอสั่งเป็นพิเศษมาให้เพื่อนสาว

“แกนี่รู้ใจฉันที่สุดเลย เฮ้อ… ค่อยยังชั่วหน่อย เมื่อกี้ร่างกายขาดน้ำตาลจนมือไม้สั่นแทบจะเป็นเจ้าเข้า” นิรันตราพูดออกมาอย่างมีความสุขหลังจากจัดการโกโก้ปั่นเข้าไปจนเกือบหมดแก้ว

จากนั้นไม่นานพนักงานก็ยกอาหารเข้ามา ของนิรันตรานั้นละมุนพรรณสั่งเป็นสปาเก็ตตี้อบชีสแถมด้วยน่องไก่อบซอสอีกสองน่อง ในขณะที่ตัวเธอสั่งมาแค่สลัดทูน่าชามเดียว คนมาก่อนนั่งทานอาหารที่ตนสั่งมาและมองดูเพื่อนสาวตัวเล็กนั่งทานอาหารอย่างไม่สนใจใคร ...ดูมันสิ พอของกินมาก็ไม่สนใครเลย

และในเวลาไม่นาน... อาหารตรงหน้าก็หมดลง

“อืม อิ่มจัง น้อง! เอาไอติมช็อกโกแลตพาเฟ่ต์ที่หนึ่ง กับโกโก้ปั่นเหมือนเดิมอีกแก้ว” นิรันตรายกมือเรียกพนักงานในร้านมาสั่งอาหารเพิ่ม

“แกเอาอะไรอีกไหม” ยังดีที่เธอยังมีน้ำใจหันมาถามเพื่อนด้วย

“ไม่ล่ะ ไหนแกว่าอิ่ม ยังจะสั่งมาอีกทำไม ตัวก็แค่นี้เอาไปเก็บไว้ที่ไหนหมดยะ” เจ้ามือของมื้อนี้ประชดเข้าให้

“แหม... กระเพาะของคาวกับกระเพาะของหวานของฉันมันแยกกันอยู่นี่ แล้วก็นานทีจะมีคนเลี้ยงต้องกินให้เต็มที่หน่อย” นิรันตราพูด แล้วก็ก้มลงค่อยๆ ละเลียดตักไอศกรีมเข้าปากอย่างมีความสุข

“จะว่าไปพักนี้ฉันมีดวงคนอุปถัมภ์ค่าอาหารเยอะเลย พรุ่งนี้เย็นก็มีคนอาสาพาไปเลี้ยงที่อโณทัย” นิรันตราพูดอย่างอารมณ์ดีหลังจากนั่งกินเงียบๆ ได้สักพัก

“มีใครที่มันโชคร้ายยิ่งกว่าฉันอีกเหรอ ต้องมาโดนไอ้มินิล้มทับจนกระเป๋าแบน” ละมุนพรรณว่าอย่างเห็นใจเจ้ามืออีกคนที่ต้องเลี้ยงเพื่อนพุงกระสอบ

ดินเนอร์ที่อโณทัย... คงไม่ใช่มื้อถูกๆ ไม่กี่ร้อยอย่างเธอแน่...

“ที่ฉันไปทำตัวเป็นพลเมืองดีมาไง ตานั่น… คงจะเป็นผู้จัดการห้างล่ะมั้ง ขอเลี้ยงตอบแทนที่ฉันไปช่วยจับโจร” นิรันตราตอบพร้อมผลักถ้วยไอศกรีมที่ว่างเปล่าออกไปข้างหน้า แล้วคว้าโกโก้แก้วที่สองมาตักวิปครีมกินเล่น

“อืมนี่! ที่ฉันออกมาวันนี้เพราะมีเรื่องอยากให้แกช่วยหน่อย” หลังจากเครื่องดื่มแก้วที่สองหมด นิรันตราก็ได้ฤกษ์พูดถึงความตั้งใจจริงของเธอในวันนี้

“เรื่องอะไรยะ?” ละมุนพรรณถามอย่างนึกหมั่นไส้ ...แล้วทำเป็นอิดออดรอให้เราเลี้ยง

“อยากให้แกช่วยหาข้อมูลเกี่ยวกับแสงสุรียฉัตร โดยเฉพาะข้อมูลของนายทรรศน์ให้หน่อย”

“นายทรรศน์… ว่าที่สามีของแกน่ะเหรอ” ถึงจะรู้แล้วว่าความจริงเป็นยังไง แต่เธอยังไม่วายแกล้งแซวเพื่อนตรงหน้า ...ดูไอ้มินิมันโวยวายเล่นก็สนุกดีเหมือนกัน

“อย่ามาปากอัปมงคลนะแก! ใครจะไปมีสามีสาเมออะไรกัน แค่หน้าตานายทรรศน์นี่เป็นยังไงฉันก็ยังไม่เคยเห็นเลย” นิรันตรารีบโวย

“ไม่แน่นะถ้าแกเห็นหน้าแล้วอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้”

“ไม่มีทางซะหรอก ฉันก็แค่เข้าไปทำงานเท่านั้นแหละ” ร่างเล็กส่ายหน้าและยืนยันแข็งขัน

“จ้า... จ้ะ... ขอให้จริงเถอะ แล้วแกจะเอาลึกขนาดไหนล่ะ” ละมุนพรรณถามจริงจังขึ้น

“ก็เท่าที่คนที่อยากจะเข้าไปเป็นนายหญิงของซันไรส์กรุ๊ปควรรู้ อาจมีข้อมูลเจาะลึกลงไปกว่านั้นอีกนิดหน่อย” นิรันตราแกล้งเน้นคำว่านิดหน่อย แต่คนที่ได้รับคำขอร้องก็อ่านสายตาเพื่อนออกว่าคนตรงหน้าไม่ได้ต้องการแค่นิดหน่อย เพื่อนเธอคนนี้ต้องการข้อมูลอย่างละเอียดเชียวแหละ

“แกต้องการเร็วแค่ไหน”

“ก่อนที่จะต้องเข้าไปสัมภาษณ์รอบแรก น่าจะเป็นอาทิตย์หน้า ก็คงประมาณห้าหรือเจ็ดวัน งั้นฉันขอเป็นภายในสามวันนี้ได้ไหม” นิรันตราถาม สายตาแฝงไว้ด้วยความคาดหวังและเชื่อมั่นในตัวเพื่อนสาว

“สามวันเหรอ...” ละมุนพรรณลองคาดคะเน “ก็น่าจะพอได้ แต่แกคงต้องเข้ามาเฝ้าร้านแทนฉันนะ เพราะข้อมูลภายในของแสงสุรียฉัตรหาไม่ได้ง่ายๆ เลย ฝ่ายข่าวของทางนั้นทำงานปิดข่าวภายในได้ดีมาก เครือข่ายคอมพิวเตอร์หลักก็มีระบบรักษาความปลอดภัยหลายชั้นทีเดียว ฉันอาจต้องใช้เวลากับมันมากหน่อย” เธอเริ่มวางแผนการหาข่าวในใจ แววตากลมโตเต้นระริกอย่างนึกสนุกที่มีเรื่องให้เธอได้ทำเล่นแก้เบื่อนอกจากการช้อปปิ้ง

“ได้สิ เดี๋ยวฉันเข้าไปดูร้านให้ แต่... พรุ่งนี้เย็นคงต้องหาใครมาแทนเพราะจะไปกินฟรีที่อโณทัย หรือว่าฉันจะไม่ไปดี...” นิรันตราเริ่มลังเลเพราะรับปากไว้แล้ว และเธอก็ไม่รู้วิธีติดต่อพวกเขาเพื่อยกเลิกนัดเสียด้วย

“แกไปเถอะ รับปากไปแล้วไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวให้ไอ้ตรีมาดูร้านตอนเย็นให้ก็ได้”

“อืม เดี๋ยวฉันโทรบอกเอง มีเรื่องจะให้ช่วยอยู่เหมือนกัน” นิรันตราบอก เธอต้องเตรียมความพร้อมสำหรับงานครั้งนี้หลายเรื่องทีเดียว

“แล้วนี่แกจะไปไหนต่อรึเปล่า ฉันชักอยากรีบกลับไปเล่นกับเจ้ารอยเตอร์แล้วสิ” ละมุนพรรณรีบเร่งเพื่อนสาว

‘เจ้ารอยเตอร์’ ที่เธอพูดถึงก็คือคอมพิวเตอร์โน้ตบุคที่บ้าน เพื่อนไม่มีชีวิตที่ทำให้เธอได้รับรู้เรื่องราวข่าวสารต่างๆ ทั่วโลกเหมือนมีสำนักข่าวส่วนตัว ทั้งเรื่องราวที่เปิดเผยทั่วไปทางอินเทอร์เน็ตและที่เป็นความลับของใครต่อใครที่เธอแอบเข้าไป แฮ็กค์ออกมาเอง

“เอาสิ กลับเลยก็ได้ ฉันดูตาแกก็รู้ว่าถ้าฉันไม่กลับตอนนี้ แกคงปล่อยให้ฉันกลับบ้านเองแน่ๆ” นิรันตราเอ่ยอย่างรู้ทันว่าใจเพื่อนเธอตอนนี้อยากหาข่าวให้เธอเต็มทีแล้ว

แล้วทั้งสองสาวก็เรียกให้พนักงานมาเก็บเงิน และเดินกลับไปยังรถที่จอดไว้ที่ห้าง สำหรับขากลับนี้ละมุนพรรณขับรถด้วยความเร็วที่เร็วกว่าขามาเกือบสองเท่าเลยทีเดียว

ขณะที่ทรรศน์เดินมาขึ้นรถเพื่อกลับไปบริษัท เขามาทันเห็นรถสปอร์ตสีน้ำเงินสดของละมุนพรรณขับผ่านหน้าไปพอดี และเมื่อเขามองเห็นแม่ลูกแมวตัวเล็กนั่งอยู่ข้างคนขับก็จุดรอยยิ้มขึ้นที่มุมปากเพียงเล็กน้อย แล้วกำชับชนะเทพผู้ที่เป็นทั้งเลขาและเพื่อนที่รู้ใจกันมาตั้งแต่เด็ก

“เชน นายช่วยเตือนเรียวให้ทำ ‘งาน’ ที่ฉันสั่งให้ดีล่ะ”

“ครับ” เลขาหนุ่มรับคำ

งานที่ว่าหมายถึง งานที่เจ้านายสั่งเรียวทันทีที่หญิงสาวตัวเล็กเดินแยกไปพบเพื่อนของเธอ

‘สืบเรื่องของเธอให้ฉันหน่อย’ ถึงคำสั่งจะเรียบๆ สั้นๆ แต่ก็หมายถึงข้อมูลของนิรันตราต้องถึงมือทรรศน์โดยเร็วและละเอียดที่สุด