KANFUN STORY

บรรยากาศของพิธีบวงสรวงเปิดกล้องละครเรื่องใหม่เป็นไปอย่างคึกคัก ทั้งผู้จัดละคร ผู้กำกับ ทีมงาน และบรรดานักแสดงต่างมาร่วมงานกันอย่างพร้อมหน้า ส่วนกลุ่มคนที่ขาดไม่ได้เลยก็คงจะหนีไม่พ้นเหล่านักข่าวสายบันเทิง

หลังจากพิธีกรรมทางศาสนาเสร็จสิ้น สองหนุ่มสองสาวพระนางคู่เอกและคู่รองก็ถูกนักข่าวต้อนไปยังอีกมุมของลานโล่งเพื่อหนีจากควันธูป และเมื่อหาทำเลเหมาะๆ ได้ เหล่านักข่าวก็รีบรัวคำถามใส่ทันที ราวกับว่าถ้าช้ากว่านี้อีกนิด พวกเขาจะไม่มีโอกาสงามๆ แบบนี้อีก

นักแสดงหลักทั้งสี่คนช่วยกันตอบคำถามเกี่ยวกับละครเรื่องใหม่ได้อย่างไม่มีสะดุด เพราะต่างก็มีประสบการณ์ในการโดนรุมยิงคำถามจากนักข่าวช่างซักถามกันอยู่พอตัว แต่เมื่อมาถึงคิวของคำถามเด็ด ก็เล่นเอาดาราทั้งสี่ชะงักไปพักหนึ่ง

“ที่คุณมาร์คยอมรับบทพระรอง เพราะเป็นห่วง อยากตามประกบดูแลคุณเพิร์ลตอนอยู่ในป่าใช่หรือเปล่าค่ะ” นักข่าวสาวคนหนึ่งถามเปิดประเด็น เมื่อคิดว่าพระเอกโฆษณาหนุ่มอนาคตไกลอย่างเขามีความสามารถพอที่จะเลื่อนระดับไปรับบทพระเอกละครได้สบายๆ แต่คงไม่ใช่กับเรื่องนี้ที่มีพระเอกเป็นเจ้าหน้าที่ป่าไม้ไทยแท้ เขาจึงได้เปิดตัวในวงการละครด้วยการเป็นเพียงพระรอง และให้หนุ่มหล่อหน้าตาคมเข้มแบบชายไทยอย่าง ‘ก้องไผท’ รับบทพระเอกไปตามความเหมาะสม

“อย่าใช้คำว่ายอมรับบทเลยครับ การได้ร่วมเล่นละครเรื่องนี้ถือเป็นโอกาสดีของผมมากกว่าครับ” มาร์คตอบอย่างถ่อมตัว แต่ดวงตาสีเทาเข้มเป็นประกายที่จ้องมองใบหน้าของนางเอกสาวยามเอ่ยคำว่า ‘โอกาสดี’ ก็ทำให้บรรดานักข่าวต้องยิ้มชอบใจเพราะเดาความหมายที่ชายหนุ่มต้องการจะสื่อได้

แต่แล้วมาร์คก็รู้สึกเหมือนมีสายตาอีกคู่กำลังจ้องมองมาที่เขาจากระยะใกล้จึงละสายตาจากใบหน้าของนางเอกสาวเพื่อมองหา แล้วก็ได้สานสบเข้ากับดวงตากลมโตที่จ้องเขม็งมองอยู่ก่อน

‘ฝากฟ้า’ หรือฟักแฟง... สาวน้อยวัยสิบแปดผู้ได้รับบทนางรองคู่กับมาร์ค เธอเขม่นมองชายหนุ่มตาขวางราวกับว่าเขาเป็นศัตรูคู่อาฆาตกันมาแต่ชาติปางก่อน ทำให้ผู้ถูกจ้องต้องเลิกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นด้วยความแปลกใจ ก่อนจะถูกสาวเจ้าถลึงตากลมโตตอบกลับมาแล้วสะบัดหน้าหนี หันไปปั้นยิ้มส่งให้นักข่าวแทน ทิ้งให้หนุ่มมาร์คได้แต่งุนงงกับท่าทางของเด็กสาว

“แล้วน้องฟักแฟงล่ะคะ พี่รู้มาว่าเป็นการออกกองต่างจังหวัดครั้งแรกเลยใช่ไหมคะ” นักข่าวหันมาให้ความสนใจลูกสาวสุดรักสุดหวงคนเดียวของ ‘คุณหญิงฝันฟ้า’ ที่เพิ่งจะเข้าวงการมาได้ไม่นาน

“ครั้งแรกที่รู้ว่าได้งานนี้ แฟงดีใจแล้วก็ตื่นเต้นมากๆ เลยค่ะ เพราะแฟงไม่ค่อยได้ไปเที่ยวที่ไหนที่ออกจะลุยๆ อย่างนี้นัก ส่วนคุณแม่ก็เป็นห่วง จัดนู่นเตรียมนี่ไว้เยอะเชียวค่ะ” เด็กสาวตอบด้วยรอยยิ้มสดใส

เมื่อนักข่าวซักถามจนได้รับคำตอบที่น่าพอใจ ก็มีนักข่าวรุ่นใหญ่คนหนึ่งเป็นตัวแทนถามคำถามสุดท้ายที่ขาดไม่ได้

“แล้วพระนางของเรื่องมีอะไรจะฝากถึงแฟนๆ ที่รอติดตามผลงานบ้างไหมคะ”

“สำหรับเรื่องนี้ แค่ได้อ่านบทเพิร์ลก็ตื่นเต้นมากๆ แล้วค่ะ” ประกายนัยน์ตาที่เต้นระยับยืนยันคำพูดของเธอได้เป็นอย่างดี เพลินพิศเอ่ยฝากฝังให้ผู้ชมคอยติดตามละครเรื่องใหม่ของเธอ และก็ไม่ลืมที่จะขอบคุณบรรดานักข่าวที่มาร่วมงานเปิดกล้องในวันนี้ ทำเอานักข่าวยิ้มรับแก้มปริและยิ่งชื่นชอบในความเป็นกันเองของนางเอกสาวคนนี้มากขึ้นไปอีก จนเมื่อก้องไผทพูดจบเป็นคนสุดท้าย เหล่านักข่าวก็ยอมปล่อยตัวนักแสดงนำทั้งสี่ให้ไปเตรียมพร้อมสำหรับการถ่ายภาพนิ่งเพื่อใช้โปรโมตละครเรื่องใหม่

“ไงยะคุณไข่มุก โดนนายมาร์คนั่นสบตาขอโอกาสกลางวงนักข่าวเลยนะ” ‘อิสเบลล่า’ นางแบบและนักแสดงสาวลูกครึ่งไทย-ฝรั่งเศสเอ่ยทักเพื่อนสาวที่เดินตรงเข้ามานั่งข้างๆ

“ใครจะไปสบตากับตานั่น แต่ได้ยินเสียงฉันก็รีบเมินหน้าหนีแล้ว ไม่ยอมให้พี่ๆ นักข่าวได้เก็บช็อตเด็ดหรอก” เพลินพิศตอบด้วยรอยยิ้มเฝื่อนๆ

“แล้วเธอไม่ให้พี่ไก่ไล่ไปล่ะ”

“ควงกันก็แล้ว พี่ไก่กันท่าออกนอกหน้าก็แล้ว นายมาร์คก็ยังตามตื๊อฉันไม่เลิกอยู่ดี” เพลินพิศบอกเพื่อนสาว ก่อนจะทำหน้าเหนื่อยหน่ายเมื่อเห็นคนที่เพิ่งพูดถึงเดินตรงเข้ามา

“วันนี้ร้อนจังนะครับ ทานน้ำเย็นๆ หน่อยไหม เดี๋ยวผมไปหยิบมาให้”

ถึงไม่ได้ระบุชื่อว่าเขาถามสาวคนไหน แต่ด้วยสายตาที่มองไปยังนางเอกสาวเพียงคนเดียว เป็นใครก็ต้องดูออก แต่อิสเบลล่าก็เต็มใจที่จะแกล้งซื่อ เพื่อทำหน้าที่แทนศุภชนม์ที่ติดประชุมมาร่วมงานบวงสรวงเปิดกล้องละครไม่ได้

“แหม... มาร์คเนี่ย ใจดีอย่างนี้กับผู้หญิงทุกคนหรือเปล่าคะ เบลล์ละเกรงใจจริงๆ แต่ถ้าคุณจะมีน้ำใจ เบลล์กำลังอยากได้น้ำผลไม้เย็นๆ อยู่พอดีเลยค่ะ” นางแบบสาวรีบชิงตอบคำถามด้วยดวงตาแพรวพราว

ด้านหนุ่มลูกครึ่งได้ฟังก็นิ่วหน้าเล็กน้อยที่ถูกขัดจังหวะ ก่อนจะกลบจนมิดด้วยรอยยิ้มกว้าง

“ได้สิครับ คุณเพิร์ลล่ะครับ รับอะไรดี” คราวนี้เจาะจงถามที่ดาราสาวทันที

“เพิ่งรู้นะคะว่าคุณรับงานพิเศษเป็นเด็กยกน้ำในกองด้วย อย่าลำบากเลยค่ะ ถ้าอยากได้อะไรเดี๋ยวเพิร์ลลุกไปหยิบเองได้ ยังไม่อยากถูกแฟนคลับคุณรุมเกลียด” คนถูกถามเบี่ยงไปพูดติดตลก

มาร์คได้ยินคำปฏิเสธก็ทำท่าจะนั่งลงที่เก้าอี้ตัวที่ว่างข้างๆ นางเอกสาว แต่ต้องเจอเสียงท้วงจากอีกหนึ่งสาวที่นั่งอยู่

“ถ้าอย่างนั้นเอามาแค่ของคุณกับน้ำผลไม้ของเบลล์ก็พอคะ ขอบคุณนะคะ” นางแบบสาวบอก ก่อนจะเก็บรอยยิ้มขำกับท่าทางเก้อๆ ของชายหนุ่มเมื่อเขาหมุนตัวเดินไปหยิบน้ำที่โต๊ะเครื่องดื่ม

เช่นเดียวกับเพลินพิศที่กลั้นยิ้มแทบไม่อยู่เหมือนกัน

“พี่เพิร์ลคะ” เสียงใสๆ เรียกมาจากด้านหลังทำให้คนถูกเรียกต้องหันไปยิ้มให้

“ไงจ๊ะฟักแฟง ร่วมงานกันครั้งแรกเลยนะ”

“ค่ะ พี่เพิร์ลรู้ไหมคะว่าแฟงแอบปลื้มแล้วก็ติดตามผลงานของพี่มาตั้งหลายเรื่องแล้ว แฟงชอบตอนที่พี่บู๊ที่สุดเลยค่ะ เท่สุดๆ ไปเลย” ฝากฟ้าพูดแล้วก็นั่งลงตรงเก้าอี้ตัวที่เคยเป็นเป้าหมายของชายหนุ่มที่เพิ่งเดินออกไป

“บอกกันตรงๆ อย่างนี้ พี่ก็เขินแย่สิ” ปากก็ว่าเขิน แต่หน้าตาดาราสาวรุ่นพี่ไม่ได้แสดงอาการเขินสักนิด กลับยิ้มกว้างรับด้วยซ้ำไป

“แล้วตัวจริงพี่เพิร์ลยิงปืนเก่งเหมือนในละครหรือเปล่าคะ” คนถามส่งสายตาว่าสงสัยจริงๆ

“ก็พอจะเข้าเป้ากับเขาอยู่เหมือนกันน้า...” เพลินพิศตอบอย่างถ่อมตัว

“จริงเหรอคะ!” เด็กสาวร้องอย่างดีใจ แววตาเต็มไปด้วยความชื่นชม

“ถ้าอย่างนั้นพี่เพิร์ลสอนแฟงยิงปืนบ้างได้ไหมคะ”

“ได้สิ แต่ทำไมแฟงถึงอยากเรียนล่ะ”

“ก็ในเรื่องแฟงต้องเข้าฉากยิงปืนด้วยน่ะสิคะ แฟงยังกลัวๆ อยู่เลยว่าจะทำไม่ได้ แฟงอยากให้ภาพมันออกมาดูสมจริง ไม่อยากมือสั่นเพราะจับปืนเป็นครั้งแรก” เด็กสาวบอกด้วยน้ำเสียงจริงจังของคนที่มีความรับผิดชอบต่อบทที่ได้รับ และเพื่อหาเรื่องเข้าใกล้นางเอกในดวงใจไปด้วย

ในละครเรื่องนี้ฝากฟ้าต้องรับบทเป็นลูกสาวหัวหน้าหมู่บ้านที่มีนิสัยคล้ายเด็กผู้ชาย เธอต้องสลัดคราบของคุณหนูผู้เรียบร้อยในละครเรื่องอื่นๆ มาจับปืนถือหน้าไม้ แม้คุณหญิงแม่จะไม่ค่อยเห็นด้วยสักเท่าไร แต่ด้วยความดึงดันและคำพูดจาหว่านล้อมของลูกสาวก็ต้องยอมตามใจปฏิเสธไม่ลง

“แล้วคุณแม่แฟงอนุญาตแล้วเหรอ” เพลินพิศถามย้ำให้แน่ใจ

“น่าจะไม่น่ามีปัญหานะคะ เพราะคุณแม่ใจดี ตามใจแฟงทุกเรื่องอยู่แล้ว” เด็กสาวตอบด้วยรอยยิ้มรื่นรมย์ ก่อนจะทำให้สองสาวที่นั่งอยู่ต้องแปลกใจกับสายตาที่ขุ่นแข็งขึ้นทันควัน

“น้ำเย็นๆ มาแล้วครับ”

ถึงเพลินพิศจะไม่ได้สั่ง แต่หนุ่มลูกครึ่งก็ยังเลือกน้ำผักและผลไม้รวมมาเผื่อหญิงสาวอีกแก้วอยู่ดี เมื่อเห็นว่าที่นั่งข้างๆ นางเอกสาวเต็มแล้วทั้งสองด้าน เขาจึงเลือกนั่งฝั่งตรงข้ามเธอแทน

“เอามาเผื่อน้องแฟงด้วย ใจดีจังนะคะ” เพลินพิศแกล้งชมทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าแก้วที่เกินมาเป็นของใคร

“ผมเห็นสาวๆ คุยกันเพลิน คิดว่าอาจจะคอแห้งน่ะครับ” มาร์คแสดงความเป็นสุภาพบุรุษด้วยการยกแก้วทั้งสามให้หญิงสาวที่นั่งอยู่ทั้งหมด โดยเหลือแค่ถาดเปล่าสำหรับตัวเอง

มองแก้วตาละห้อยเชียว เฮ้อ! ดูแล้วน่าสงสารเหมือนกันแฮะ เพลินพิศเห็นเหงื่อเม็ดโตบนหน้าผากกับหน้าแดงๆ ของเขา ก็รู้ทันทีว่าเขาคงจะร้อนและอยากดื่มน้ำเย็นๆ สักแก้วเหมือนกัน จะให้แบ่งจากแก้วเธอก็เกรงว่าจะไม่ใช่เรื่องดี

ถ้างั้นก็ช่วยดื่มให้เขาไม่เสียความตั้งใจก็แล้วกัน คิดได้ดังนั้น เธอก็ยกแก้วขึ้นจิบให้พอดับกระหายและกล่าวขอบคุณเขาเบาๆ ฝ่ายอิสเบลล่าก็ทำเช่นเดียวกัน มีเพียงสาวเดียวเท่านั้นที่ไม่แม้แต่จะแตะต้องแก้วที่ชายหนุ่มยกมาให้เลย

สองอาทิตย์แรกหลังจากวันเปิดกล้อง ตารางการถ่ายทำจะเน้นไปที่ฉากภายในบ้านของนางเอกนักพฤกษศาสตร์สาวชาวกรุง จึงยังไม่มีบทของตัวละครหลักคนอื่นๆ นอกจากนายมาร์คที่ได้รับบทเป็นเพื่อนชายที่คอยตามตื้อหญิงสาวมาตั้งแต่ตอนเรียนด้วยกันที่ต่างประเทศ มิหนำซ้ำยังลงทุนบินข้ามน้ำข้ามทะเลตามมาตื้อนางเอกต่อถึงเมืองไทย

“เหนื่อยไหมคะ พี่เพิร์ล” ฝากฟ้าเดินตรงเข้าไปทักนางเอกสาวทันทีที่มาถึงกองถ่าย โดยไม่สนใจผู้ชายตัวโตที่กำลังต่อบทอยู่กับนางเอกสาวเลยแม้แต่น้อย

“ฟักแฟง! วันนี้ไม่มีฉากนี่นา มาทำอะไรจ๊ะ” เพลินพิศถามด้วยความแปลกใจ

“เอาช็อกโกแลตมาฝากพี่เพิร์ลค่ะ แฟงกับคุณแม่เพิ่งกลับจากสวิส” พูดแล้วก็ยิ้มแป้นพลางยื่นถุงกระดาษมันวับลายหวานให้

“ขอบใจนะจ๊ะ แต่พี่เกรงใจจัง”

เมื่อได้ยินคำว่า ‘เกรงใจ’ ร้อยยิ้มแป้นก็หุบลงทันที ดาราสาวรุ่นพี่จึงรีบพูดต่อ

“แต่ว่าเหนื่อยๆ อย่างนี้ ได้ทานของหวานๆ ก็สดชื่นดีเหมือนกันนะ”

พอได้เห็นท่าทางดีใจของคนรับ คนให้จึงยิ้มกว้างอีกครั้ง

“เอามาฝากแค่พี่เพิร์ลคนเดียวหรือครับ แล้วของพี่มาร์คล่ะ” มาร์คแกล้งหยอดเสียงอ้อนถามเด็กสาวที่เขารู้สึกว่าเธอตั้งตัวเป็นศัตรูกับเขาตั้งแต่แรกเห็น

สาวน้อยฝากฟ้าได้ยินคำถามแล้วก็หน้าบึ้ง เธอไม่ค่อยชอบผู้ชายที่ดีแต่ทำปากหวานให้ผู้หญิงหลงไว้ใจ แล้วกับนายคนนี้ ยิ่งเป็นคนแบบที่เธอเกลียดที่สุดด้วย

“แฟงไม่คิดว่านายจะมาอยู่ที่นี่ด้วย” ...ไม่มีทางเรียกว่าพี่ให้เสียปากหรอก

“จะไม่อยู่ได้ยังไงล่ะครับ ก็ผมมีฉากที่ต้องถ่ายคู่กับคุณเพิร์ลนี่ครับ” มาร์คตอบยั่วกลับให้กวนอารมณ์คนฟัง

“คู่แห้วน่ะสิ!” เด็กสาวเถียงไป

ทางเพลินพิศที่ยืนฟังทั้งคู่โต้ตอบกันอยู่ก็แอบยิ้มในใจ เมื่อเห็นประกายของหนทางที่จะกันนายมาร์คให้ออกจากตัวอยู่รำไร ในละครตั้งหลายเรื่อง... เห็นเริ่มต้นเถียงๆ กันอย่างนี้ แต่ลงท้ายรักกันมาตั้งกี่คู่แล้ว

“พี่เพิร์ลเหลือถ่ายอีกเยอะไหมคะ” ฝากฟ้าหันกลับมาให้ความสนใจกับนางเอกสาวอย่างเดิม

“ก็มีถ่ายซ่อมอีกนิดหน่อยจ้ะ”

“แล้วเย็นนี้... พี่เพิร์ลว่างไหมคะ” เสียงแจ้วรีบถามต่อ

“จะว่าว่างก็ว่างนะ มีอะไรสำคัญหรือเปล่า” เพลินพิศถามต่อเมื่อเห็นประกายแห่งความหวังในดวงตาของคนถาม

“ไปทานข้าวกับแฟงนะคะ แฟงจะได้แนะนำให้คุณแม่รู้จักพี่เพิร์ล... ว่าที่ครูสอนยิงปืนของแฟง”

เด็กสาวพยายามอ้อนมารดาเรื่องขอหัดยิงปืนจนสำเร็จอีกจนได้ ด้วยเพราะเธอเป็นลูกคนเดียว คุณหญิงฝันฟ้าจึงคอยตามใจอยู่เสมอ

“จะดีเหรอ” ดาราสาวยั้งไว้เพราะเริ่มรู้สึกว่าฝากฟ้าจะเกาะติดเธอมากเกินปกติ

ไม่มีข่าวกับหนุ่มๆ แต่มีข่าวกับเด็กสาวแทน... คุณนายพราวพลอยจะว่าอะไรไหมนะ

“ดีสิคะ... นะ พี่เพิร์ลไปนะคะ” ฝากฟ้าวิงวอนด้วยน้ำเสียงเหมือนเด็กจะเอาให้ได้ดั่งใจ ก่อนจะสะกิดเรียก “พี่เพิร์ลคะๆ คุณผู้กำกับเรียกแล้วค่ะ งั้นแฟงนั่งรออยู่ตรงนี้นะคะ”

เด็กสาวตัดบทอย่างเอาแต่ใจ แล้วนั่งลงรอตามคำพูด ทำเอาหนุ่มลูกครึ่งหันมาทิ้งสายตามองอย่างหงุดหงิดใจ ก่อนจะจำยอมเดินกลับไปเข้าฉาก

เย็นนี้อุตส่าห์ไม่มีนายผู้จัดการมากันท่าทั้งที ยังจะถูกยัยคุณหนูนี่ตัดหน้าทำเสียแผนชวนคุณเพิร์ลดินเนอร์อีก มันน่าโมโหนัก!

สนามซ้อมยิงปืนในวันเสาร์มีผู้มาใช้บริการค่อนข้างหนาตา ถึงแม้ว่า ‘ซูไรกัน’ จะเพิ่งเปิดให้บริการได้ไม่นาน แต่ชื่อเสียงและความนิยมก็กำลังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ด้วยสถานที่ที่กว้างขวางและอุปกรณ์อันทันสมัยได้มาตรฐาน มีสนามให้เลือกฝึกซ้อมได้อย่างหลากหลาย ทั้งการซ้อมฝีมือกับช่องยิงในร่มติดแอร์เย็นฉ่ำ หรือจะเป็นสนามซ้อมกลางแจ้งสำหรับผู้ชื่นชอบความท้าทายของระบบรณยุทธ สำหรับมือสมัครเล่นก็มีกีฬาเพนท์บอลไว้คอยให้บริการเช่นกัน และที่นี่ยังมีเจ้าหน้าที่และครูฝึกคอยดูแลความปลอดภัยของผู้ใช้บริการอย่างใกล้ชิด รวมไปถึงการสอนยิงปืนขั้นพื้นฐานให้แก่ผู้ที่สนใจด้วย

นอกจากนี้ ที่นี่ยังมีบริการอื่นๆ อีกมากมาย เช่น ห้องฟิตเนส สระว่ายน้ำ มุมสปาบรรยากาศรีสอร์ต และห้องอาหารสำหรับบริการอาหารและเครื่องดื่มอีกครบครัน สมราคาที่เหล่าสมาชิกทุกคนยอมจ่ายเป็นรายปี

“โอ้โห! คนเยอะเหมือนกันนะเนี่ย” เพลินพิศที่เพิ่งเคยมาสนามแห่งนี้เป็นครั้งแรกตื่นตาตื่นใจกับความโอ่อ่าของพื้นที่ไม่น้อย เพราะปกติเธอจะใช้บริการของสนามยิงปืนใกล้ๆ ที่พักมากกว่า

“มีผู้หญิงมายิงปืนเยอะเหมือนกันนะคะ แฟงนึกว่าจะมีแต่ผู้ชายเสียอีก” ฝากฟ้ามองไปรอบๆ ตัวด้วยความสนใจ เธอเป็นคนชักชวนคุณครูคนใหม่ให้มาใช้บริการสนามแห่งนี้ตามคำแนะนำของคุณหญิงฝันฟ้าที่จัดหาบัตรสมาชิกมาให้ เพราะท่านเห็นว่าที่นี่มีการดูแลรับรองเรื่องความปลอดภัยอย่างเข้มงวดและเชื่อถือได้

“อ้าว! แล้วพี่ไม่ใช่ผู้หญิงเหรอ” เพลินพิศแกล้งท้วง

“ไม่ใช่ค่ะ พี่เพิร์ลเป็นฮีโร่ เลยเป็นข้อยกเว้น” ฝากฟ้าเอ่ยประจบ

ใช่แล้ว... พี่เพิร์ลเป็นฮีโร่สำหรับเธอจริงๆ

ราวสองปีก่อน… ขณะที่ฝากฟ้ากำลังวิ่งพรวดพราดไปบนถนน ด้วยอาการร้องไห้เสียใจจึงไม่ทันได้มองเห็นรถที่แล่นตรงมาอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางเสียงแตรรถที่ดังลั่น เด็กสาวยืนตัวแข็งทำอะไรไม่ถูกทั้งหวาดกลัวและตกใจ และในเสี้ยวนาทีอันตราย จู่ๆ ก็มือของใครคนหนึ่งมาโอบรอบเอวและดึงรั้งตัวเธอให้กลับไปยืนอยู่ริมทางเท้าอย่างทันท่วงที

ใบหน้าของคนที่ช่วยเหลือเธอยังติดตาตรึงอยู่ในหัวใจมาจนถึงทุกวันนี้ ขณะที่เธอกำลังร้องไห้และขวัญเสียกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น กลับไม่มีคำปลอบใจอ่อนหวานหลุดออกมาจากคนที่ช่วยชีวิตเธอไว้สักคำ มีแต่เสียงเข้มงวดดุว่าที่เธอไม่รู้จักระมัดระวังตัวให้ดี หากแต่สัมผัสอบอุ่นมั่นคงของอ้อมแขนที่รัดตัวเธอไว้ก็ทำให้เธอสัมผัสได้ถึงความเป็นห่วงที่กลั่นออกมาจากใจจริง ไม่หลอกลวง... เหมือนใครบางคนที่เป็นต้นเหตุให้เธอร้องไห้เสียใจ

ใบหน้าและน้ำเสียงเดียวกันกับดาราสาวที่กำลังยิ้มหัวเราะอยู่ต่อหน้าเธอในตอนนี้

“ไม่ต้องแกล้งยอกันหรอก บอกไว้ก่อนนะ พี่จะสอนแบบเข้มงวด เพราะเรื่องของปืน จะประมาทหรือผิดพลาดไม่ได้ เพราะมันอาจทำให้เกิดอุบัติเหตุร้ายแรงได้อย่างคาดไม่ถึงเชียวล่ะ” เพลินพิศเตือนลูกศิษย์ด้วยความหวังดี

ครั้งแรกที่ฝากฟ้าเอ่ยขอให้เธอช่วยสอนยิงปืนให้ เพลินพิศคิดว่าคงเป็นการสอนยิงปืนชนิดอัดลมที่ใช้สำหรับเข้าฉากในละครเท่านั้น ไม่คิดว่าคุณหนูเธอจะคิดเอาจริงเอาจังถึงกับให้สอนยิงปืนจริง พอทำท่าจะปฏิเสธก็เจอคุณหญิงฝันฟ้าสมทบขอร้องช่วยลูกสาวด้วยอีกแรง ทำให้เธอต้องยอมรับหน้าที่นี้มาโดยปฏิเสธไม่ลง

“ตอนนี้ช่องยิงเป้าอิเล็กทรอนิกส์ของเราเต็มหมดเลยครับ พอดีว่าวันนี้มีทีมเยาวชนเข้ามาฝึกซ้อมกัน แต่อีกชั่วโมงครึ่งจะมีช่องยิงรอกไฟฟ้าว่าง จะจองไว้เลยไหมครับ” พนักงานที่เคาน์เตอร์ต้อนรับสอบถาม

“ค่ะ ขอจองไว้สักสองชั่วโมงแล้วกันค่ะ” เพลินพิศตัดสินใจ

“ครับ ตกลงเป็นช่องยิงที่สิบเอ็ด เวลาบ่ายสองถึงสี่โมงเย็นนะครับ ขอให้ยิงปืนกันอย่างสนุกสนานและปลอดภัยนะครับ ขอบคุณครับ”

เพลินพิศยิ้มยื่นมือไปรับหูฟังป้องกันเสียงมา พลางนึกทึ่งอยู่ในใจ

ที่นี่เขาอบรมพนักงานกันยังไงนะ แค่มาซ้อมยิงปืนยังต้อนรับอย่างกับมาเช็กอินเข้าโรงแรมหรูอย่างนั้นแหละ

“เอ่อ...”

เสียงลังเลจากพนักงานต้อนรับหลังเคาน์เตอร์เรียกความสนใจจากนางเอกสาวที่กำลังจะเดินไปหาโต๊ะนั่ง ให้หันกลับมามองที่เขาอีกครั้ง

“ขอถ่ายรูปหน่อยได้ไหมครับคุณเพิร์ล คือ... ผมจะเอาไปอวดน้องสาวที่บ้านน่ะครับ”

“อ๋อ ได้สิคะ” เพลินพิศหัวเราะรับปากอย่างเป็นกันเอง ผิดกับเด็กสาวอีกคนที่มองพนักงานหนุ่มด้วยความไม่พอใจ

หึ! น้องสาว... ก็แค่ข้ออ้างละน่า นี่แหละนะ ผู้ชาย!

พนักงานต้อนรับสี่ห้าคนจับกลุ่มพูดคุยกันอย่างออกรสอยู่หลังเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ โดยไม่มีใครรู้ตัวเลยสักนิดว่าเจ้านายกำลังเดินมาตรวจงาน เรียวขยับเท้าเดินเข้าไปใกล้แล้วกอดอกมองคนเหล่านั้นอยู่เงียบๆ ใบหน้าและแววตาเริ่มกระด้างขึ้นเรื่อยๆ ด้วยความไม่พอใจ

สักพัก พนักงานความรู้สึกไวคนหนึ่งก็รู้สึกถึงกระแสคลื่นบางอย่างถูกส่งมาจากด้านซ้ายมือของเขา พนักงานหนุ่มจึงหันหน้าไปมองทันทีอย่างสะกิดใจ และเมื่อได้สบเข้ากับดวงตาฉายแววขึงขังอยู่เบื้องหลังแว่นสีชาก็ต้องตกใจจนหน้าซีด ก่อนจะสะกิดแขนเพื่อนที่ยืนอยู่ข้างๆ ให้แยกกลับไปประจำตำแหน่งของตัวเอง เจ้าของแววตาดุมองคาดโทษสองหนุ่มที่ก้มหน้าก้มตาเดินผ่านหน้าเขาไป

พลังจิตของเราก็แรงดีนะ แต่สงสัยจะแรงไม่พอ เรียวคิดในใจ เพราะสามหนุ่มที่เหลือยังไม่มีใครรู้ตัวสักคนว่าเขายืนอยู่ตรงนี้ ยังคงจับกลุ่มสนทนาเรื่องสิ่งของที่อยู่ในมือของชายคนหนึ่งอย่างไม่รู้สึกรู้สา

“ฉันอยากได้เป้าคนเป็นๆ เอาแบบผูกเน็กไท ใส่เชิ้ตขาว แล้วก็เคลื่อนที่ได้สักสามเป้า ที่นี่พอจะหาให้ได้หรือเปล่า” เสียงเรียบเรียกให้พนักงานทั้งสามคนหันมาทางต้นเสียงทันที แล้วก็ต้องพากันก้มหน้าหลบเมื่อสบเข้ากับสายตาคมกริบที่ฉายชัดอยู่บนใบหน้านิ่งดุ

“สวัสดีครับ... คุณเรียว” พนักงานคนหนึ่งเอ่ยทักขึ้นอย่างกล้าๆ กลัวๆ

“หน้าที่ของพวกนายคือดูแลต้อนรับให้ความสะดวกสบายแก่ลูกค้าที่ก้าวเข้ามาที่นี่ แต่...” เรียวลากเสียง พร้อมกวาดสายตามองหน้าให้ครบทั้งสามคน

“ฉันยืนอยู่ตรงนี้เกือบห้านาที พวกนายยังไม่รู้สึกตัว ถ้าเป็นพวกไม่มาดี จะไม่โดนเจาะสมองกันสักรูสองรูแล้วหรือไง”

พนักงานทั้งสามคนได้แต่ยืนเงียบ ไม่มีใครกล้าสบตาหรือเอ่ยแก้ตัว ต่างพากันก้มหน้ายอมรับผิด

“ในมือถือนั่นมีอะไรน่าสนใจหรือไง” คนเป็นนายถามขึ้นเมื่อมองเห็นตัวต้นเหตุ

“เอ่อ...” ชายหนุ่มที่เป็นเจ้าของเครื่องจำต้องเงยหน้าตอบอึกอัก

“พูดจาให้มันฉะฉานหน่อย อ้ำอึ้งอย่างนี้ ไม่น่ารับเข้ามาเป็นฝ่ายต้อนรับให้เปลืองงบเลยจริงๆ”

“พอดีคุณเพิร์ลเขา...”

ก่อนจะอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้น ชายหนุ่มสังเกตเห็นเจ้านายเลิกคิ้วเหมือนสงสัยก็เข้าใจไปว่าเจ้านายอาจไม่รู้จัก จึงอธิบายถึงดาราสาวเพิ่มเติม

“คุณเพิร์ลที่เป็นดารา สวยๆ หมวยๆ หน่อยน่ะครับ วันนี้เธอมาซ้อมยิงปืนที่นี่ พาดาราวัยรุ่นอีกคนมาด้วย ผมก็เลยขอถ่ายรูปเธอไว้ แล้วพอพวกนี้รู้เข้าก็เลยขอให้ผมส่งเข้าเครื่องให้น่ะครับ”

“ไม่คิดหรือไงว่ามันเป็นการรบกวนความเป็นส่วนตัวของลูกค้า” เรียวตักเตือนด้วยเสียงเข้ม หลังจากที่เงียบฟังคำอธิบายจนจบ

“ผมบกพร่องเองครับ พอเห็นเธอเป็นกันเองไม่มีทีท่าถือตัวก็ไม่ทันนึกถึงเรื่องนี้ รับรองว่าคราวหน้าผมจะระวังไม่ให้เกิดขึ้นอีกครับ” พนักงานต้อนรับหนุ่มงัดความสามารถด้านการเจรจามารับผิดและขอโอกาส

“ลูกน้องสนใจอย่างอื่นจนละเลยหน้าที่ นายว่าฉันควรทำยังไงดี” เจ้านายมาดขรึมเอ่ยถามกึ่งคาดโทษลูกน้องก่อนจะชำเลืองมองที่ต้นเหตุของปัญหา โดยไม่ต้องรอให้เจ้านายออกคำสั่ง พนักงานหนุ่มก็รีบยื่นส่งโทรศัพท์ให้ทันที

“เลิกงานแล้วค่อยไปเอาคืนที่ฝ่ายบุคคลก็แล้วกัน ฉันจะให้เขาบันทึกความผิดเอาไว้ด้วย”

เรียวรับอุปกรณ์เครื่องเล็กแต่มีความสามารถเยอะเกินตัวมาจากเจ้าของ มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อยอย่างพอใจ แต่กลับแลดูคล้ายรอยยิ้มเยือกเย็นสำหรับลูกน้องทั้งสามมากกว่า ในจังหวะที่บอดี้การ์ดหนุ่มหันหลังเดินแยกออกมา เขาก็คล้ายได้ยินเสียงลอบถอนหายใจเฮือกใหญ่ของสามหนุ่มที่ยืนเกร็งกันอยู่

เมื่อกลับมาอยู่เพียงลำพังในห้องทำงาน เรียวก็หยิบโทรศัพท์เครื่องนั้นออกมาจากกระเป๋าตรงอกเสื้อ เขาอมยิ้มน้อยๆ ให้กับภาพของสาวหมวยที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ ชายหนุ่มเปิดไล่ดูทีละภาพ ก่อนจะกดปุ่มคำสั่งบนหน้าจอ เพื่อส่งรูปของดาราสาวมาไว้ในเครื่องของตัวเอง และเมื่อปลายนิ้วขาวสะอาดกดเลือกคำสั่งสุดท้าย มุมปากของเขาก็ขยับเป็นรอยยิ้ม

จะเป็นยังไงนะ... ถ้าไอ้เจ้าของเครื่องเปิดดูรูปอีกครั้งแล้วพบว่า...

ไม่มีภาพของดาราสาวเหลืออยู่เลยสักภาพ

“ไม่เอา เอาใหม่ๆ อย่าเล็งนานเกินไป เพราะยิ่งนานมือก็ยิ่งสั่น ยิงเท่าไหร่ก็ไม่เข้าเป้าหรอก จำไว้ว่าหลังจากที่กลั้นหายใจเตรียมยิงแล้ว แฟงต้องลั่นไกให้ได้ภายในเจ็ดวินาที ถ้าเกิดเกินกว่านั้นต้องวางปืนแล้วเริ่มหายใจใหม่ หัดให้ชิน เข้าใจไหม”

เสียงคุณครูเข้มงวดเพราะต้องการให้ลูกศิษย์มีความมั่นใจที่จะลั่นไก เพราะหากว่ามีเหตุการณ์อันตรายเกิดขึ้นแล้วไม่สามารถลั่นไกให้เฉียบขาดเพื่อป้องกันตัวได้ การฝึกสอนทั้งหมดก็เท่ากับสูญเปล่า

“ค่ะ” ฝากฟ้ารับคำแข็งขัน ทำให้คุณครูจำเป็นยิ้มออกมาได้

กระสุนนัดนั้นพลาดแต้มสูงสุดไปเพียงสามนิ้ว นับว่าลูกศิษย์คนนี้หัวไวไม่น้อย ถึงจะไม่ทะลุตรงกลางเป้า แต่สำหรับวันแรกก็นับว่าดีมากแล้ว

“อะๆๆ” คุณครูหน้าหมวยรีบทักขึ้น

“อุ๊ย! ขอโทษค่ะ แฟงลืมอีกแล้ว” พอรู้ตัวว่าทำอะไรผิด ฝากฟ้าก็รีบบิดข้อมือข้างที่ถือปืนอยู่ให้ปากกระบอกชี้ไปทางเป้า ก่อนจะค่อยๆ วางลง

“ทั้งระหว่างและหลังจากที่บรรจุกระสุนแล้ว ปากกระบอกต้องชี้ไปทางเป้าหรือทางที่ไม่มีคนเสมอ” ฝากฟ้าท่องที่ครูสาวย้ำนักย้ำหนา

“เดี๋ยวนี้รับเป็นครูฝึกด้วยหรือครับ” เสียงทักทายของบอดี้การ์ดหนุ่มเจ้าของสถานที่ดังขึ้นขัดจังหวะการเรียนการสอนของสองสาว

หลังจากที่เรียวเดินตรวจงานเสร็จเรียบร้อยก็ถามหาช่องยิงที่หญิงสาวจองไว้กับพนักงาน แล้วเดินมาหาดาราสาวถึงที่

“อ้าว! คุณเรียว” เพลินพิศที่กำลังสนใจลูกศิษย์สาวหันมาส่งยิ้มให้ “แล้วคุณล่ะคะ รับจ๊อบดูแลความปลอดภัยให้สนามยิงปืนด้วยหรือไง”

“ทำนองนั้นล่ะครับ” เรียวตอบด้วยรอยยิ้มน้อยๆ ก่อนจะหันไปทักทายลูกศิษย์ของหญิงสาวที่จ้องมองมาตาแป๋ว

“สวัสดีครับ”

“สวัสดีค่ะ” ...แล้วนายนี้เป็นใครอีกล่ะเนี่ย ทำไมพี่เพิร์ลถึงมีหนุ่มๆ มารุมล้อมเยอะจัง

“เป็นยังไงบ้างครับ เจ้าหน้าที่อำนวยความสะดวกให้ดีหรือเปล่า” เรียวเริ่มต้นชวนคุยเรียบเรื่อยเหมือนว่าทำไปตามหน้าที่

“ดีค่ะ ออกจะเกินไปจนรู้สึกไม่ค่อยชินด้วยซ้ำ ที่เก่าที่เคยไปปล่อยให้ทำอะไรเอง ไม่ได้มีทุกอย่างตระเตรียมไว้พร้อมขนาดนี้หรอกค่ะ”

“แล้วอย่างไหนดีกว่ากันล่ะครับ” หนุ่มเจ้าของสถานที่สอบถามราวกับจะเก็บข้อมูล

“มันก็ดีทั้งสองแบบนะคะ ขึ้นอยู่กับกลุ่มเป้าหมายของคุณ แต่ฉันชอบแบบสบายๆ อย่างที่ตัวเองคุ้นเคยมากกว่า” ตอบแล้วก็ต้องรีบมองหน้าคนถาม ตอบอย่างนี้เขาจะว่าอะไรไหมนะ

ชายหนุ่มกลับแค่พยักหน้ารับความเห็นโดยไม่ได้ถือสา ก่อนจะเสมองเป้ากระดาษที่ใช้งานแล้วบนโต๊ะ ก่อนจะหันมาชมเด็กสาว “เก่งเหมือนกันนะครับ”

“ขอบคุณค่ะ” เจ้าของผลงานยิ้มอายๆ รับคำชม ...นายคนนี้น่าจะเป็นคนดีแฮะ ดูสุภาพกว่านายมาร์คนั่นตั้งเยอะ

“ที่เข้าเป้านั่นส่วนน้อยค่ะ หลุดกรอบฝากไว้กับกำแพงของที่นี่เยอะกว่า”

“ครั้งแรกของการจับปืนได้เท่านี้ก็เก่งแล้ว ของพี่ยังเข้าเป้าแค่นัดเดียวเอง” คุณครูเพลินพิศปลอบใจก่อนจะหัวเราะกับตัวเองเมื่อนึกถึงตอนที่ได้จับปืนครั้งแรก ...โชคช่วยให้ยิงเข้าเป้าที่หัวใจแค่นัดเดียวจริงๆ นอกนั้นก็กระจัดกระจาย หลุดกรอบจนแทบหารูกระสุนไม่เจอ

“การขยันหมั่นฝึกฝนจึงเป็นสิ่งสำคัญที่จะทำให้ฝีมือเราแม่นยำและคงที่สม่ำเสมอมากขึ้นไงครับ” ชายหนุ่มเอ่ยให้กำลังใจแก่เด็กสาว

“แล้วเสร็จจากที่นี่แล้วไปไหนกันต่อรึเปล่าครับ” เรียวถามเพราะคิดว่าใกล้หมดเวลาที่พวกเธอจองไว้แล้ว

“ทำไมคะ จะไล่ลูกค้าแล้วเหรอ”

“ไม่หรอกครับ ทำธุรกิจแบบนี้ ใครจะกล้าไล่ลูกค้าได้ ผมแค่อยากชวนคุณเพิร์ลกับน้องฝากฟ้าไปลองใช้บริการที่ร้านอาหารของเราด้วยเท่านั้นเองครับ” ชายหนุ่มชักชวนหญิงสาวให้ร่วมทานมื้อเย็นทางอ้อม ลืมเรื่องที่เพิ่งเตือนลูกน้องไปเสียสนิท

‘ไม่คิดหรือไงว่ามันเป็นการรบกวนความเป็นส่วนตัวของลูกค้า’ คำพูดของตัวเองย้อนกลับมาดังก้องอยู่ในสมอง แต่เรียวยังคงแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน

“จะค้าเอากำไรจากเพื่อนหรือไงคะ” คนถูกชวนเอ่ยเย้า

“ผมไม่คิดค้ากำไรกับคุณเพิร์ลหรอกครับ งานนี้เดี๋ยวผมรับเป็นเจ้ามือเอง ตอบแทนเรื่องโต๊ะคราวก่อนด้วย” เรียวหาเหตุผลมาเพิ่มน้ำหนักให้น่าเชื่อถือ

“อ๋อ นึกว่าชวนทาน แล้วเผื่อฉันติดใจ จะได้มาเป็นลูกค้าที่นี่บ่อยๆ เสียอีก”

“โดนรู้ทันจนได้ แล้ว... คุณเพิร์ลสนใจไหมครับ”

หลังจากวันนั้นที่ได้เจอนางเอกสาวกับผู้จัดการส่วนตัวที่ร้านอาหารอิตาเลียน เรียวและซาโยริก็แวะไปฝากท้องไว้ที่นั่นอีกหลายหนด้วยความติดใจในรสชาติ มารดาของเขาไปสร้างความสนิทสนมกับพนักงานในร้านจนสามารถสอบถามเรื่องราวของดาราสาวที่เห็นว่าลูกชายให้ความสนใจมาได้หลายเรื่อง และมันก็ทำให้เรียวได้รู้ว่าเพลินพิศและศุภชนม์นับถือกันเป็นพี่เป็นน้อง ไม่ได้คบหากันฉันคนรักอย่างที่เคยเข้าใจ เขาจึงสะดวกใจที่จะพาตัวไปสนิทสนมกับหญิงสาวมากขึ้นกว่าตอนที่พบกันคราวก่อน

“ของฟรี ใครจะไม่ชอบล่ะคะ” เพลินพิศยิ้มรับคำชวน ชายหนุ่มที่อาสาเป็นเจ้ามือมื้อนี้จึงยิ้มออกมาได้

รอยยิ้มที่แม้จะดูเป็นรอยแย้มเล็กๆ สำหรับคนทั่วไป แต่แท้จริงแล้วมันคือรอยยิ้มแสดงความเป็นมิตรที่น้อยคนนักจะได้รับจากชายหนุ่มผู้นิ่งขรึม

“ทานข้าวเย็นที่นี่ด้วยกันก่อนเนอะฟักแฟง”

“ค่ะ” เด็กสาวที่เงียบฟังการสนทนารับคำไปแกนๆ ก่อนจะมองหน้าชายหนุ่มแล้วคิดในใจ ...นายซามูไรหน้านิ่งนี่ท่าจะมาเหนือเมฆแฮะ